Το δώρο μιας φίλης

Ήταν Σάββατο. Δεν δούλευα εκείνη τη μέρα. Γύρω στις 12 χτύπησε το τηλέφωνο. Το σήκωσα. Ήταν μια αγαπημένη φωνή που μιλούσε σιγά σιγά και απαιτητικά.
"Έλα αυτή τη στιγμή στο τάδε πάρκο και μην τσιρίζεις. Φρόντισε να μην το καταλάβει κανένας και να έχεις λίγες ώρες μπροστά σου!", έλεγε η φωνή.

Για πότε έφτασα στο ραντεβού μου, δεν θυμάμαι. Εκεί βρήκα την μικρή μου φίλη να με περιμένει. Να με κρατά σφιχτά στην αγκαλιά της και να μη μ΄αφήνει. Να με φιλάει και να μου λέει συνέχεια:
"Μου λείπεις! Σε πεθύμασα! Δεν άντεχα να σου γράψω γράμμα. Πήρα το πρώτο λεωφορείο και ήρθα!"

Την αγκάλιαζα κι εγώ, μα δεν καταλάβαινα.
"Τι έπαθες κορίτσι μου; Τι σου συμβαίνει;" Το μυαλό μου πήγαινε στο κακό.
"Τίποτα! Δεν μπορώ στην Αθήνα χωρίς εσένα. Δεν μου φτάνουν τα γράμματα!"
"Ηρέμησε κορίτσι μου! Εκεί είσαι για τα όνειρά σου. Θα συνηθίσεις. θα βρεις φίλους. Να με ξεχάσεις εμένα. Άκου κει! Έλα να πάμε σπίτι, να χαρούν οι δικοί σου για την έκπληξη".
"Δεν κατάλαβες! Για σένα ήρθα! Δεν θέλω να πάω σπίτι. Θα φωνάζουν! Εδώ θα μείνουμε όλη μέρα και θα φύγω τ΄απόγευμα. Μαζί!"

Δεν πίστευα στ΄αυτιά μου με ότι άκουγα. Ούτε και μπόρεσα να την πείσω να αλλάξει γνώμη. Το ταξίδι αυθημερόν απ' την Αθήνα ήταν καθαρό δώρο και έκπληξη για μένα και μου ανήκε, όπως είπε. Δεν μπορούσα να μην το δεχτώ, ούτε να το αποτρέψω, αφού ήδη είχε έρθει. Άλλωστε κι εγώ το είχα ανάγκη. Κι εμένα μου έλλειπε πολύ κι ας μην το έδειχνα.

Αξέχαστο το δώρο της και η αγάπη της για μένα. Γι΄αυτό και το γράφω.

Ξαπλώσαμε και οι δυο στο γρασίδι και λέγαμε τα νέα μας. Σα μεγαλύτερη την συμβούλεψα πάλι για τα ερωτικά της και την σχολή της.

Μετά χαιρετηθήκαμε χορτάτες από αγκαλιά και αγάπη. Δεν πήγα στο Κτελ. Το ραντεβού μας και η συνάντησή μας ήταν κρυφή και παραμένει το μυστικό μας ως τώρα.