Ψυχές και Ψυχοσάββατο Α.Α.Ν. 21

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο 21

Ψυχές … και Ψυχοσάββατο

Ξημέρωσε Ψυχοσάββατο και η ώρα είναι 12 και 13 δηλαδή 0:13.
Κάποτε, πριν πολλά πολλά χρόνια με προβλημάτιζε αυτό το 0. Τώρα δεν το ψάχνω. Συνήθισα…
Ερχόμενη είχα διάθεση να γράψω πολλά…. Τώρα το σκέφτομαι. Κι αν γράψω, δεν θα είναι για τις ανταποκρίσεις. Τελικά δεν ξέρω αν αξίζει να «δίνω» τόσα πολλά στο μπλογκ. Είμαι αυθόρμητη, ενθουσιάζομαι εύκολα, απογοητεύομαι εύκολα και ότι σκέφτομαι το γράφω. Πολλοί τα διαβάζουν, λίγοι καταλαβαίνουν…
Κι επειδή εγώ δεν πρόκειται ν’ αλλάξω χαραχτήρα, μάλλον θα πρέπει να αλλάξω συνήθειες. Λιγότερες καταθέσεις ψυχής στο μπλογκ και λιγότερες φωτογραφίες.
Έχω γίνει χειρότερη απ’ τη μάννα που όλους τους θεωρούσε «φίλους». Και με κείνο το: «Κάνε το καλό και ρίξ’ το στο γιαλό», μ’ έχει ποτίσει μέχρι το μεδούλι. Την μάλωνα νοερά σήμερα:
«Αχ! ρε μάννα, πόσα λάθος μηνύματα μου έδωσες. Υποφέρεις αν τα εφαρμόζεις αυτή την εποχή. Γι’ αυτό οι άνθρωποι κλείστηκαν στα καβούκια τους. Γιατί άλλαξαν πολλά πράγματα».
Ωστόσο, πήγα στο νεκροταφείο, της διάβασα το σιταράκι κι σκόρπησα σε έρημα μνήματα για να φάνε τα πουλιά εκεί γύρω. Πήρα και μαζί μου, να ρίξω στα κοράκια μου και στα άλλα πουλιά του Νοσοκομείου. Τους το χρωστάω. Μέρες με χαζεύουν με το πέταγμά τους.
Ψυχές είναι κι αυτά.
Ή καλύτερα είναι … οι ψυχές που δεν έφυγαν.
Το βιβλίο της Θεοφανίας Ανδρονίκου Βασιλάκη ήρθε κι έδεσε και στην φωτογράφηση και στο Ψυχοσάββατο.
Να είσαι καλά Θεοφανία μου, να ζήσεις να θυμάσαι την μανούλα σου την Ανδρονίκη.
Χαθήκαμε… μα δεν σε ξεχνάω.
Πάντα θα σε θυμάμαι και θα σου λέω: «Ευχαριστώ!»