....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κυριακή, Μαΐου 27, 2007

Άβυσσος... Α.Ν.Ν. 34

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο 34

Άβυσσος

Με φώναξε μια κυρία να κλείσω καλά την πόρτα της, γιατί κρύωνε.
Ερχόταν συγχρόνως και η νοσοκόμα.
«Μα, πριν λίγο με φώναξε να της την ανοίξω!»
Τι τραβάτε κι εσείς οι νοσοκόμες!

Μόλις έμαθα ότι ο Θόδωρος είχε πει να μου κάνουν παρατήρηση, γιατί τα βράδια που ήμασταν μαζί είχα αναμμένο το φωτάκι στο κρεβάτι της γιαγιάς και οι κοπέλες του απάντησαν ότι γι’ αυτό είναι τα φωτάκια νυκτός! Του είπαν για την κουρτίνα, αλλά κι αυτή τον ενοχλούσε.
Τι να σε κάνω ρε Θόδωρε! Γι’ αυτό ζήτησα μετάθεση….
Στραβώθηκα να διαβάσω εκείνα τα βιβλία! Άσε που πιάστηκα να γέρνω κοντά στον τοίχο. Αν έδιναν αποζημίωση οι συγγραφείς θα ζητούσα!
Τώρα όμως, είμαστε οι καλύτεροι φίλοι με τον Θόδωρο!
Ε, Θόδωρε;

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας