Μετά την είδηση της Φυγής της Αμαλίας Α.Α.Ν. 36

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο 36

Μετά την είδηση της Φυγής της Αμαλίας

Ψυχοσάββατο βράδυ10:05
Είμαι στο Νοσοκομείο. Δεν με χωράει ο τόπος. Ούτε μέσα, ούτε έξω βολεύομαι. Δεν ξέρω τι θέλω. Ούτε ξέρω πως θα ξημερώσει αυτή η νύχτα απόψε.
Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα λίγα λόγια που αντέγραψα απ’ το μπλογκ της Αμαλίας στο γουόρντ. Αν ήξερα να κάνω εκείνο το μπακ απ που λένε τα παιδιά, θα είχα όλα τα κείμενά της μαζί μου και θα την διάβαζα απόψε. Άργησα και δεν είχα τον χρόνο να αντιγράψω περισσότερα.
Ανανέωσα το φυτίλι στο καντηλάκι της κλινικής….
Ξέρω ότι αυτό το κορίτσι έγινε Άγγελος.
Ξέρω ότι η ψυχή της έχει μείνει κάτω και μας βλέπει.
Ξέρω ότι τώρα δεν πονάει πια και ότι είναι ΕΛΕΥΘΕΡΗ!
Ξέρω ότι οι άνθρωποί της υποφέρουν.
Όπως ξέρω ότι εμείς γρήγορα θα την ξεχάσουμε…
Έτσι συμβαίνει πάντα. Αυτοί που μένουν, ξεχνούν εύκολα. Βοηθάει και ο χρόνος, μαζί με τα προσωπικά προβλήματα του καθενός μας.
Μόνο το κοντινό της περιβάλλον θα θυμάται, θα πονά και θα νιώθει έντονα την απουσία της.
Έτσι είναι. Αυτή είναι η αλήθεια. Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Δεν ήταν μόνο η Αμαλία που υπέφερε σ’ αυτή τη ζωή. Δεν ήταν μόνο η Αμαλία που έκανε καταγγελίες. Παντού γύρω μας, διάφορες καταγγελίες πέφτουν βροχή. Καθημερινά. Στην τηλεόραση κυρίως, γιατί απ’ αυτή αποβλακωθήκαμε….
Έχουμε συνηθίσει αυτές τις φωνές. Πατάμε το κουμπάκι της τηλεόρασης, να μην ακούμε άλλα, γιατί κουραστήκαμε ή το διώχνουμε απ’ τη σκέψη μας γρήγορα, για να μην χαλαστούμε. Δεν τ’ αντέχουμε.
Αυτή είναι η αλήθεια. Συνηθίσαμε ν’ ακούμε τον πόνο του άλλου.
Κουραστήκαμε. Ίσως γιατί μας κούρασε και η δικιά μας η ζωή. Ίσως γιατί δεν έμειναν άλλα (ή δεν είχαμε;) αποθέματα για βοήθεια προς τρίτους μέσα μας.
Παρασυρθήκαμε σε ρυθμούς και χορούς καινούργιους, που δεν είχαν οι παλιοί, όπως είναι τα πλούτη, η δόξα, να περνάμε καλύτερα εμείς και τα παιδιά μας.
Η Αμαλία με την λίγη φωνή που της είχε μείνει, φώναξε για το φακελάκι, ενώ υπέφερε, ενώ ήταν κοντά στην μεγάλη πόρτα…
Αυτό είναι που την πόνεσε πιο πολύ κι απ’ τον καρκίνο. Γι’ αυτό και μίλησε. Μας το εξομολογήθηκε:
«Όχι απάθεια όμως- το να νιώθω παιχνίδι τους, με πονάει περισσότερο από τον καρκίνο…»

Καλό ταξίδι Αμαλία μου!
Ήσουν η πρώτη «δυνατή φωνή» στα μπλογκ, που μίλησε για τον πόνο, καταγγέλλοντας την αναισθησία κάποιων γιατρών, (γιατί δεν μπορεί να είναι όλοι λάθος ) γι’ αυτό και θα μείνεις στην ιστορία. Μακάρι να παραμείνει ευαισθητοποιημένος (τουλάχιστον) αυτός ο χώρος και να συγκινείται και να βοηθάει με κάθε τρόπο, κάθε «ανθρωπο-φωνή» που έχει ανάγκη.
Μακάρι να ήσουν και η τελευταία «φωνή» που χάθηκε τόσο γρήγορα και άδικα, χωρίς ουσιαστική βοήθεια. Μακάρι να μην ξαναυπάρξουν «φωνές» πόνου ή αρρώστιας, όχι μόνο στα μπλογκ, αλλά παντού!
Να υπάρξουν μόνο φωνές που θα καταγγείλουν το στραβό και όλοι μαζί σαν μια γροθιά να βοηθάμε να φτάνουν στα αυτιά κάποιων.
Μακάρι!
Μακάρι απ’ τα μπλογκ να βγει ένας καινούργιος ήλιος, όχι όμως πράσινος, ούτε μπλε, ούτε κόκκινος, πέρα από κάθε κόμμα και συμφέρον, που στόχος του θα είναι όχι μόνο ο Άνθρωπος, αλλά ότι αφορά αυτό που λέγεται ζωή!
Είθε Αμαλία μου!