Σιωπηλό ραντεβού

Ήταν Νοέμβρης 98.
Γιόρταζα όπως και σήμερα, όταν μέσα στα τηλέφωνα των γνωστών που ήθελαν να μου ευχηθούν «Χρόνια Πολλά», άκουσα μια άγνωστη για μένα ως τότε φωνή:
-Την κυρία Κατερίνα, παρακαλώ!
-Η ίδια!
-Δεν με ξέρεις Κατερίνα, πρώτη φορά σε ενοχλώ, μα θέλω τόσο πολύ να σου ευχηθώ «Χρόνια Πολλά», μέσα απ’ την καρδιά μου! Με λένε Νίκο Κ. και έχω το τάδε μαγαζί. Διάβασα πριν μέρες το βιβλίο σου «Γράμμα στη μάννα με δύο ν» (την α’ έκδοση, όμως, πριν τα κόψε ράψε!) και σε νιώθω σαν παιδί μου. Είμαι παππούς, αλλά κι εγώ τη δική μου μάνα δεν την ξέχασα. Θέλω να σε συγχαρώ και να σου πω, ότι έχω διαβάσει βιβλία και βιβλία, αλλά αυτό το δικό σου, το ξεχωρίζω! Έχω γράψει κι εγώ τη ζωή μου, αλλά δεν με νοιάζει να την κάνω βιβλίο. Μπορεί να το κάνουν τα παιδιά μου όταν κλείσω τα μάτια. Θέλω να σου πω, πως, αν χρειαστείς για δεύτερο βιβλίο σου οικονομική βοήθεια, να μου πεις…Θέλω να σε βοηθήσω… κ.λ.π.»
Αυτά και πολλά άλλα μου είχε πει τότε ο κύριος Νίκος.
Μου έδωσε το τηλέφωνό του και στην γιορτή του του τηλεφώνησα κι εγώ. Από τότε, κάθε χρόνο, εκείνος μου τηλεφωνεί στη γιορτή μου κι εγώ στη δική του. Πάντα τυχαίνει να παίρνει εκείνος πρώτος, γιατί η γιορτή μου είναι πριν τη δική του.
Πέρυσι δεν με πήρε και ανησύχησα. Έμαθα όμως ότι ήταν στην εντατική και δεν μπορούσε να με πάρει. «Με σκεφτόταν όμως», μου είπε, όταν του τηλεφώνησα εγώ στην δική του γιορτή και ανάρρωνε στο σπίτι του.
Σήμερα πάλι, ανησύχησα. Αργούσε να χτυπήσει το δικό του τηλέφωνο. Με πήρε αργά, γιατί είχε πολλές Κατερίνες, αν και με πήρε λέει χθες βράδυ και δεν μ’ έβρισκε, (φοβούμενος μη τυχόν και με ξεχάσει), γιατί το’ χει λέει «σαν τάμα» να μου εύχεται κάθε χρόνο!
«…Χρόνια Πολλά κορίτσι μου, μου είπε πριν κλείσει και σε καμιά δεκαριά μέρες, θα τα πούμε πάλι!»
Ξέρει πως κι εγώ θα του τηλεφωνήσω να του ευχηθώ.
«Να είμαστε καλά κυρ Νίκο μου και να τηλεφωνιέμαστε για άλλα 50 χρόνια ακόμα», του είπα.


Είναι το δικό μας ραντεβού. Μια φορά τον χρόνο στις γιορτές μας, σαν σημάδι ότι ζούμε, είμαστε καλά και δεν ξεχνάει ο ένας τον άλλον.


Σε όλα αυτά τα δέκα χρόνια, έχουμε συναντηθεί κι από κοντά, έχουμε μιλήσει για τις ζωές μας και τα προβλήματά μας, αλλά ακόμα κι όταν χανόμαστε τελείως, φτάνουν οι μέρες της γιορτής μας, έτσι, σαν σφραγίδα ζωής και εκτίμησης τους ενός για τον άλλον. (Φυσικά ποτέ δεν δέχτηκα οικονομική βοήθεια για τα βιβλία μου, αφού με πλουτίζει πάντα με την αγάπη του!)

Να είσαι καλά κυρ Νίκο μου! Να είμαστε καλά να τα λέμε κάθε χρόνο!


Δυο μας. Το δικό μας σιωπηλό ραντεβού που το σέβονται ακόμα και οι οικογένειές μας. Εκείνος τώρα 87 χρόνων κι εγώ 47. Τότε 77 και εγώ 37.
Άραγε θα φτάσουμε 97 και 57;