Βράδυ Κυριακής

Δέκα και μισή, βράδυ Κυριακής.

Σε 17 ώρες φεύγουμε.

Θα έρθω κι εγώ μέχρι εκεί.

Εσύ μάλλον δεν θέλεις. Δεν ξέρω κιόλας. Μπορεί και να σ' άρεσε η ιδέα να πάμε μαζί μια μέρα νωρίτερα, σαν εκδρομή.

Η Λένα γκρίνιαζε απ' την στιγμή που το ανακοίνωσα, εδώ και πολύ καιρό.

Καλύτερα να πήγαινε με τον Μιχάλη, είπε.

Εγώ είμαι μάνα και δεν θα μου στερήσει κανείς το δικαίωμα να ξεπροβοδίσω τον γιο μου, της είπα. Όποιος θέλει ας έρθει μαζί μας.

Όλοι θα ήθελαν, μα είναι έξοδα και οι εποχές πολύ δύσκολες...

Χάλια είμαι. Ένα σφίξιμο, μια μελαγχολία, ένα κάτι...

Με λύγισε η Λένα που ρωτούσε τι ώρα έχει δρομολόγια από Ζαγορά το πρωί, για να έρθει νωρίτερα, κι όταν την ρώτησα γιατί, "για να προλάβω τον Τάσο", μου είπε κλαίγοντας.

Εκεί λύγισα.

μα μαζί ήσασταν δυο μέρες κορίτσι μου στο χωριό! Μόλις έφυγε!

"Γι' αυτό..."

Κατάλαβα! κανένας μας δεν είναι δυνατός. Ούτε κι ο Δημήτρης. Όταν του είπα ότι συγκινήθηκε η Λένα, κι εγώ ήμουνα βουρκωμένη, τον είδα να σφίγγει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του και να στρίβει πάλι για το μπάνιο...

Τελικά, τ' αγαπάμε όλοι μας πολύ αυτό το παιδί!

Θεέ μου, πρόσεχέ το!

Δεν μου φταίει ο στρατός. Όπου και να πήγαινε, ακόμα και μετακόμιση να έκανε σε άλλο σπίτι, πάλι έτσι θα ήμασταν.



Ήρθε απ' την Ζαγορά μούσκεμα μέχρι το κόκαλο. Με μια πετσέτα τον περίμενα στην σκάλα.

Ξεντύθηκε απ' έξω. Έσταζαν τα πάντα πάνω του. Έφαγε όλη την καταιγίδα από Ζαγορά, μέχρι Βόλο.

"Με βροχή ξεκίνησες;"



Μόλις τηλεφώνησε η Βάσω.

"Πώς νιώθεις απόψε; Είμαι μάνα κι εγώ και σε καταλαβαίνω. Γι' αυτό σε πήρα. Δυο είχα! Τα πέρασα".

Σας παρακαλώ, μη με λυγάτε! Δεν πρέπει να δει δάκρυ το παιδί! Μόνο χαμόγελα. Να μη στεναχωριέται και για μένα.



"Μόλις ξεκίνησα έπιασε!" μου είπε.

Το περίμενα! έτσι κάνει πάντα η μάννα! Συγκινείται μόλις φεύγουμε και πέφτουν καντάρια!

Τώρα για το παιδί, φαντάζομαι! Το είχε μεγάλη αδυναμία.

Γυρίζει ο Δημήτρης γύρω γυρω και φεύγω από δω. Πάω να βάλλω φωτογραφίες. Ευτυχώς! Θα είχα τρελλαθεί διαφορετικά. Χαζεύω τους ξένους. Μου κρατούν και τους κρατώ συντροφιά.

Κάθ' ένας με τον πόνο του... Ποιος ξέρει γιατί χαζεύουν ένα μπλογκ με τις ώρες κι αυτοί!



Ο Τάσος πήγε να χαιρετήσει τους φίλους του.

Εγώ σιδέρωσα τα καινούργια, σλιπάκια και κάλτσες, που με τον παλιόκαιρο δεν στεγνώσανε και καλά.

Άντε Κατερίνα, πάμε να ξεχαστούμε με το Χορευτό!

Έχεις τόσον καιρό μπροστά σου να γράψεις!