Ήθελα να αποθανατίσω τη χαρά!

24/2/2000 Ξημ. 2 παρά 10
Πλησιάζουν οι ώρες που θα βρεθώ στο 25o Δημοτικό σχολείο. Με κάλεσε η δασκάλα κ. Πάτρα Βασιλείου, να πω ένα παραμύθι στα παιδιά. Διάλεξα να πω «το κοριτσάκι με τα σπίρτα». Με συγκινεί πολύ η τιμή που μου κάνει.
-Μαμά, γιατί έχεις τόσο άγχος, με ρώτησε η Λένα.
-Δεν έχω, κορίτσι μου. (Ή έχω λόγω συγκίνησης;) Λες να ξεχάσω το παραμύθι που θέλω να τους διηγηθώ;Λες να ξεχάσω το πώς κατέληξα να με λένε «συγγραφέα» και βρέθηκα με τρία βιβλία;Λες να ξεχάσω ότι είμαι η Κατερίνα;Όχι βέβαια! Ελπίζω ότι όλα θα πάνε καλά.

Ίδια μέρα απόγευμα 4 παρά 10
Τόση χαρά και τόση στεναχώρια, γιατί; Για να ισορροπήσει η παλάντζα; Γιατί; Δε μπορεί, έστω και μια φορά, να νικήσει η χαρά; Θεέ μου! Κάνε να νικήσει! Δε μπορεί τόσες ανθρώπινες και ζωντανές στιγμές, να χαθούν επειδή κόλλησε η φωτογραφική μηχανή. Δε μπορεί! Δε μπορώ να δεχτώ αυτή την τιμωρία. Αυτές οι φωτογραφίες ήταν οι αποδείξεις, ότι οι στιγμές που έζησα ήταν αληθινές!

Κι αν δε βγουν; Που δεν θα βγουν, αφού ήταν στο πέντε κι εγώ συνέχιζα να βγάζω και στο σπίτι, για να τελειώσω γρήγορα το φιλμ και τότε είδα....

Ήθελα ν΄ αποθανατίσω τη χαρά!Μα αποθανατίζεται η αληθινή χαρά;
Μάλλον όχι. Σύνελθε Κατερίνα. Στις εμπειρίες της ζωής, προστέθηκε η σημερινή μέρα. Ήταν 2 με 2μιση ώρες, μα για σένα ήταν αιώνες. Έβγαλες πολλές φωτογραφίες για να θυμάσαι. Και σε ρωτώ: Ακόμη κι αν δεν υπάρξουν τα ντοκουμέντα αυτής της χαράς, εσύ πάει να πει, ότι δεν είχες χαρεί; Ότι δεν έζησες όλα όσα έγιναν; Ότι δεν σε φίλησαν τόσα παιδάκια; Ότι δεν σ΄αγκάλιασαν; Ότι δεν σου ευχήθηκαν;

Για θυμήσου τις ευχές τους:«Να ζήσεις δις χρόνια, κυρία Κατερίνα! Ν΄ανοίξεις 50 βιβλιοπωλεία! Να γράψεις χίλια βιβλία!»
Σημαίνει ότι δε σε χαιρέτησαν με αγάπη, όταν σου έλεγαν:«Να ξαναρθείτε κ. Κατερίνα! Πότε θα ξαναρθείτε κ. Κατερίνα; Να φέρετε και τον Έντουαρτ κ. Κατερίνα!»

Όχι! Ότι κι αν έγινε με τις φωτογραφίες, εγώ ξέρω πως έζησα σήμερα δυο τουλάχιστον ώρες, μαζί με είκοσι δύο πανέξυπνα παιδάκια, μια υπέροχη δασκάλα την Πάτρα Βασιλείου και μ΄ έναν διευθυντή ευγενέστατο που γέμισε κενά χρόνων.

Όχι! Βγουν δε βγουν οι φωτογραφίες, δε θα στεναχωρηθώ. Αυτές είναι άψυχες. Εγώ πιστεύω πως η σημερινή συνάντηση είχε ψυχή και γι΄αυτό θα ζήσει, τόσο στις μνήμες των παιδιών, όσο και στη δική μου. Σημασία έχει πως αυτές τις στιγμές γνωριστήκαμε, νιώσαμε, επικοινωνήσαμε!Οι φωτογραφικές μηχανές είναι μηχανήματα και κολλούν και συχνά δεν υπακούν όταν πρέπει. Οι ψυχές όμως δεν κολλούν ποτέ.

Όχι λοιπόν, δεν θα δώσω αξία και δεν θα μου σκοτώσει τη χαρά μια φωτογραφική μηχανή.Τα μάγουλά μου έχουν ακόμη ίχνη απ΄ τα φιλιά 22 αθώων παιδιών και στ΄ αυτιά μου ακούω ακόμα τις απορίες τους, τα συμπεράσματά τους και τις ευχές τους. Τα μάτια μου βλέπουν ακόμα, εκείνη την παραμυθένια αίθουσα. Βλέπουν τη γωνιά του παραμυθιού με τα τούλια, που καθισμένοι όλοι σταυροπόδι κάτω, κι εγώ μαζί, άκουγαν από μένα το παραμύθι "του κοριτσιού με τα σπίρτα" και αλήθειες απ΄ τη ζωή της Κατερίνας.Τι άλλο θέλω; Και φωτογραφίες;Ίσως έτσι έπρεπε να γίνει.Ίσως στις αληθινές στιγμές, να μην τις πρέπει φωτογράφηση. Ίσως μένει κάτι άλλο, πιο δυνατό!

25/2/2000..... Χθες χάρηκα πολύ για δυο ωρίτσες. Ένιωσα μεγάλη φόρτιση.Τέτοια συγκίνηση και χαρά δεν έχω ξανανιώσει. Ναι. Ούτε τότε στο χωριό που μίλαγα για τη Μάννα. Χθες είχα να κάνω μόνο με παιδιά. Κι ήταν όλα παρών. Ένιωθα την αγάπη τους πολύ έντονα. Πνίγηκα απ΄ αγάπη!

Σήμερα πήγα στο διάλειμμα και άφησα στην Πάτρα γύρω στα 50 βιβλία για την βιβλιοθήκη του σχολείου. Βιβλία απ΄ τις βιβλιοθήκες του σπιτιού μας. Η Πάτρα μ΄ ευχαρίστησε κι εγώ έφυγα γρήγορα. Έτρεξα στο καταφύγιο της Ελένης και έκλαψα με μαύρο δάκρυ.Έτσι ηρέμησα. Έτσι αποφορτίστηκα. Γιατί έκλαψα;Ήταν πολλά μαζί. Όχι μόνο οι φωτογραφίες. Ήταν η τιμή, η αξίωση να μιλάω εγώ σε παιδιά, ήταν η πολύ ευτυχία....Ήταν πολλά!Βγαίνοντας απ΄το καταφύγιο της Ελένης, κοίταξα ψηλά στον ουρανό. Ήταν άλλη μια βουβή προσευχή εκεί ψηλά κι ένα μεγάλο ευχαριστώ. Μετά ήθελα να γελάσω!Να γελάσω τόσο δυνατά, ώστε η φωνή μου να φτάσει πολύ ψηλά! Ως πάνω στο Πήλιο!
«.....Να χαρεί η γης ...... και να ραγιιιιιιίσει το βουνό!»