Μια Δευτέρα αδιάβαστη

Ιανουάριος 1978

Άλλη μια μέρα σχολείο. Άλλη ακόμα μια φορά αδιάβαστη. Και το κακό είναι ότι αυτή η μέρα είναι η Δευτέρα.
Τώρα καθισμένη στο θρανίο μου, με το βιβλίο στο χέρι και με τρομαγμένη την καρδιά, περίμενα να έρθει ο καθηγητής. Βλέποντάς τον να μπαίνει στην τάξη μου και να μας καλημερίζει, μου έπεσε το βιβλίο από τα χέρια. Η φίλη μου, η τόσο αφοσιωμένη σε μένα έσκυψε και το πήρε. Ο καθηγητής κάθισε χαμογελαστός στην έδρα του. Εγώ που φοβόμουν ότι θα με σηκώσει για μάθημα, άφησα το βιβλίο στην άκρη και άρχισα να του χαμογελάω. Από μέσα μου όμως, ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί.
Σαν αντίλαλος κουδούνιζε στα αυτιά μου το δικό μου όνομα ως που το άκουσα πραγματικά και πιο δυνατά από το στόμα του καθηγητή. Σαν ρομπότ σηκώθηκα απ’ την θέση μου και κοίταξα κατάματα τον καθηγητή. «Κρίμα στα χαμόγελα» σκέφτηκα. Τότε άρχισα πρώτα να κιτρινίζω, μετά να πρασινίζω και τέλος να κοκκινίζω.
-Άντε Σ..... τι περιμένεις; Την ξέχασες την προσευχή;
Σαν αλλήθωρη τον κοίταξα.
-Την πρ..προ…σευ…χή; ψέλλισα.
Ένα κύμα χαράς και ανακούφισης ξεχύθηκε μέσα μου. Αργά και καθαρά έλεγα την προσευχή και την ένιωθα μέσα μου, περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
«Ουφ ! πάει κι αυτό» σκέφτηκα. Τώρα όμως σκεφτόμουν τις υπόλοιπες ώρες που δεν θα γλίτωνα. Για καλή μου όμως τύχη οι επόμενες τρεις ώρες κύλησαν ευχάριστα και χωρίς να εξετασθώ. Φτηνά την γλίτωσα ! Τώρα όμως; Τι θα κάνω που έχουμε γεωμετρία και εγώ δεν έχω πάρει ούτε το τετράδιο μαζί μου; Όταν ρώτησε ο καθηγητής αν λύσαμε όλοι τις ασκήσεις απαντήσαμε «ναι», άσχετα αν εγώ δεν ήξερα ότι σήμερα είχαμε γεωμετρία. Όταν όμως άρχιζε να κοιτάζει τα τετράδια μας, τότε ήταν που δεν ήθελα και την ζωή μου ακόμη.
«Αχ να χτυπήσει το κουδούνι» σκέφτηκα. Αλίμονο όμως ! ήταν νωρίς για να με βοηθήσει κι αυτό. Η καρδιά μου είχε πάει στην φτέρνα … Όμως δεν την γλίτωσα! Ο καθηγητής με μυρίστηκε και μου έψαλλε το Ευαγγέλιο της χθεσινής Κυριακής.