Η πιο καλή μου φίλη

1978

Θρονιασμένη του καλού καιρού κάθομαι στην πολυθρόνα μου και διαβάζω ένα βιβλίο. Σε λίγο η πόρτα ανοίγει και ξεπροβάλλει το κεφαλάκι της η καλή μου η φιλεναδούλα. Τα μακριά μουστάκια της, οι μεγάλες της βλεφαρίδες, τα ζωηρά όμορφα ματάκια της, η ωραία της ασπρόμαυρη στολή, η μακριά ουρά της, την κάνουν όμορφη και πάρα πολύ συμπαθητική. Μα θα μου πείτε … έχει μια κοπέλα όλα αυτά τα πράγματα; Μα δεν είναι κοπέλα! Η καλύτερη μου φίλη είναι η χαδιάρα μου, η παιχνιδιάρα μου γατούλα η Γκλώρη.
Η Γκλώρη είναι πολύ όμορφη. Μόλις την δεις θα την συμπαθήσεις. Σίγουρα πράματα. Αν έχεις κανένα γάτο φέρ' τον να συμπεθεριάσουμε. Με τα απαλά της ποδαράκια κάνει μερικά βήματα και μετά πηδάει πάνω στην αγκαλιά μου. Εγώ κάνω πως δεν την είδα και συνεχίζω το διάβασμα. Για να με κάνει να την προσέξω αρχίζει τα κόλπα της που ξέρει ότι μ’ αρέσουν και ότι γελάω. Δεν μπορώ να κρατηθώ απ’ τα γέλια, όταν την βλέπω να κυνηγάει κάτι μυγούλες. Την παίρνω στην αγκαλιά μου και αρχίζω να την χαϊδεύω. Της μιλάω και αυτή σαν να με καταλαβαίνει με κοιτάζει πότε στα μάτια και πότε στο στόμα.
Τις ελεύθερες μου ώρες έτσι τις περνάω. Κάθομαι και της λέω τα προβλήματά μου και αυτή με βοηθάει να βρω την λύση τους. Χοροπηδώντας, παίζοντας με τα κουβάρια ή με την ουρά της, μου δίνει να καταλάβω ότι την ζωή πρέπει να την αντιμετωπίζεις με θάρρος και χαρά. Πόσες φορές δεν με είδε να κλαίω και έτρεξε να μου συμπαρασταθεί; Αμέτρητες! Πόσα δεν της έχω πει για τη ζωή μου, για τις απογοητεύσεις μου, για τις χαρές μου… για όλα. Κι αυτή, πόσα δεν μου είπε ! Όχι με το στόμα, αλλά με τα πονηρά και όλο έκφραση ματάκια της. Είμαι βέβαιη ότι αν μπορούσε να μιλήσει, θα μου έλεγε πολλά, πάρα πολλά. Έτσι πιστεύω και έτσι θέλω να πιστεύω.
Την αγαπώ πολύ την Γκλώρη και ξέρετε γιατί; Γιατί είναι η πιο πιστή μου φίλη. Τίποτα δεν έχει μαρτυρήσει από όσα της είπα στις φίλες της, τις δεσποινίδες γατούλες… Ε! καλά! μαλώνουμε και λίγο για καμιά σκανδαλιά της αλλά, πάλι τα ξεχνάμε.