Το άγχος των Πανελληνίων

Tην Ν δεν την ήξερα. Ήταν συνάδελφός μου όμως ο μπαμπάς της. Ήρθε στο γραφείο μου μια μέρα στο μαύρο του το χάλι.
"Κατερίνα κάνε μου ένα καφέ και κέρασέ με τσιγάρο", μου είπε.
Του έκανα καφέ, τον κέρασα και τσιγάρο και λογικό ήταν να τον ρωτήσω τι του συμβαίνει.
"Αυτό το κορίτσι θα τα τινάξει όλα στον αέρα. Φοβάμαι μην κάνει και καμμιά τρέλα!", μου είπε. "Φέραμε και ψυχολόγο, τίποτα! Το βράδυ την ψάχναμε..."

Να μην τα πολυλογώ η κόρη του, μαθήτρια του 19 μισό, χρόνια φροντιστήρια και την παραμονή των Παννελληνίων της Γ΄Λυκείου, αρρώστησε. Την έπιασε άγχος, πανικός, φοβία και το άλλο πρωί που πήγε να γράψει, λιποθύμησε πριν δώσουνε τα θέματα, μέσα στην αίθουσα. Οι καθηγητές την συνέφεραν, μα μετά, που να γράψει; Δεν έγραψε καλά.
Πήγε σπίτι, κύρηγμα στο κύρηγμα, πήραν και ψυχολόγο (στο σπίτι), έδειξε ότι ηρέμησε, το βράδυ πάλι τα ίδια. Πανικός και κλάμα. "Δεν θα γράψω καλά, δεν θα γράψω!"
Είπε ότι θα πήγαινε σε μια φίλη της, δεν πήγε. Αλλού την βρήκανε τα μεσάνυχτα. Με ηρεμιστικό κοιμήθηκε.

Δεν το ήξερα το κορίτσι, μα με άγγιξε η αγωνία της. Κάθησα λοιπόν και της έγραψα ένα γράμμα. Πάλι δεν θυμάμαι τι. Το κορίτσι όμως που το συνάντησα πριν λίγα χρόνια σε ένα γάμο και μας σύστησε ο μπαμπάς της, μου είπε ότι είχε κρατήσει αυτό το γράμμα κι ότι την είχε βοηθήσει πολύ, τότε.

Ο μπαμπάς της τότε, της είχε δώσει το γράμμα και το ίδιο βράδυ το κορίτσι μου τηλεφώνησε και μου είπε "ευχαριστώ" που της ανέβασα το ηθικό. Ότι ένιωθε καλύτερα κι ότι στο άλλο μάθημα θα ήταν πιο ψύχραιμη.
Όσο κράτησαν οι εξετάσεις, κάθε μέρα της τηλεφωνούσα και μιλούσαμε.
"Εσένα δεν σε πλήρωσα σαν την ψυχολόγο και τη βοήθησες την Ν", μου είπε ο πατέρας της. "Να βράσω το πτυχίο της! Ψυχολόγος έπρεπε να γίνεις Κατερίνα και όχι γραφιάς!" μου είπε νευριασμένος.

Ναι, δεν έγινα ψυχολόγος. Θα το ήθελα. Δεν το μπορούσα. Η Ν όμως σύντομα παίρνει το πτυχίο της Φιλολόγου που ήταν το όνειρό της.