Τα χρυσά κλειδιά

Κυριακή 6 Αυγούστου 2006

"Πάρε τα χρυσά κλειδιά να κλειδώσεις μια καρδιά.."

Τραγούδι παλιό.
Όπως και τα κλειδιά αυτά είναι παλιά. Άχρηστα πια! Δεν θα ξανα ΄νοίξουν ποτέ, καμμιά πόρτα.
Αλήθεια! Πόσα "χρυσά" κλειδιά πέρασαν απ΄τη ζωή μας; Πόσα απ΄αυτά τα πετάξαμε τόσο εύκολα στην άκρη; Πόσο εύκολα τα ξεχάσαμε;
Υπάρχουν κλειδιά και κλειδιά... Υπάρχουν κλειδιά που σε βαραίνουν όταν τα κουβαλάς μαζί σου κι όταν ειδικά οι πόρτες που σου ανοίγουν δεν είναι αγαπητές. Υπάρχουν όμως και κλειδιά, άχρηστα πια, μα θες να τα κουβαλάς μαζί σου και δεν μπορείς να τα αποχωριστείς. Τέτοια κλειδιά που μας δένουν συναισθηματικά, κουβαλάμε όλοι μας, νομίζω.

Για μένα αυτά τα συγκεκριμένα κλειδιά έχουν μεγάλη αξία! Τα πρώτα ειδικά, το σκουριασμένο ζευγαράκι είναι τα κλειδιά απ΄τις δυο πόρτες του φτωχικού πατρικού μας στην Ζαγορά. Ήμουν παιδί όταν ο αδελφός μου πέταξε τις παλιές ξύλινες πόρτες και μας πέρασε τις καινούργιες σιδερένιες. Το χρώμα τους πάντα μπλε! Από μικρή λάτρευα την θάλασσα και το ατέλειωτο μπλε της! Γύρω στα 35 χρόνια ήταν κοντά μας αυτά τα κλειδιά. Ούτε άνθρωπος δεν σου είναι πιστός τόσα πολλά χρόνια. Άνοιγαν τις πόρτες μας και βγαίναμε στον κόσμο και κάθε βράδυ μας πρόσφεραν την ασφάλεια και την σιγουριά που είχαμε ανάγκη, μια χήρα γυναίκα κι ένα μικρό κορίτσι.

Άχ! Αυτά τα κλειδιά! Πόσες αναμνήσεις μου ξύπνησαν σήμερα που τα είδα στον πάγκο! Ο άντρας μου τα έβγαλε απ΄το μπρελόκ του, σαν άχρηστα, μα μου έκανε εντύπωση που δεν τα πέταξε στα σκουπίδια. Ήξερε ότι εγώ δεν θα τα πέταγα ποτέ! Τ΄ακούμπησε εκεί, χωρίς να μου πει τίποτα. Δεν χρειαζόταν άλλωστε. Μου μίλησαν εκείνα μόλις τα είδα και μου είπαν πολλά....

Το μωβ κλειδί δεν το χρησιμοποίησα πολλές φορές. Ανήκει σε άλλο σπίτι και άλλον ιδιοκτήτη, που φιλοξένησε το φτωχό νοικοκυριό της Μάννας, για ένα χρόνο περίπου, μέχρι να γίνει το καινούργιο σπίτι. Κι αυτό το κλειδί το αγαπώ πολύ, όπως και τον ιδιοκτήτη του που με εξυπηρέτησε!

Και τ΄άλλο το κλειδί το αγαπώ! Είναι το παλιό κλειδί του σπιτιού μου στο Βόλο που προστάτεψε την δική μου οικογένεια για 15 χρόνια. Έχω κι άλλα κλειδιά παλιά. Πολλά κλειδιά που μου θυμίζουν πόρτες της ζωής. Κάποια "ειδικά" κλειδιά.... απ΄το κουτάκι της Μάννας.... τα έβαλα μέσα σε ένα εικόνισμα....

Δύσκολα..... εκείνα τα κλειδιά. Δεν ξέρω αν θα αντέξω ποτέ να τα χρησιμοποιήσω.

Όλα τα κλειδιά έχουν την δική τους ιστορία. Καινούργια κλειδιά έρχονται στη ζωή μας και γίνονται ένα μαζί μας. Θα τ΄αγαπήσουμε κι αυτά σίγουρα, όπως και τ΄άλλα!