....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007

Στέλιος Καζαντζίδης

Παρασκευή βράδυ 14/9/2001

Τι σημαίνει για την Ελλάδα Στέλιος Καζαντζίδης;
Απαντά ο Λευτέρης Παπαδόπουλος στον Αιμίλιο Λιάτσο, στο «Μαζί».
Πολύ ωραία ερώτηση. Θ΄απαντήσει η απουσία του από αύριο.
Πρόσωπο αξεπέραστο. Περιφρόνησε τα πλούτη για να είναι ο εαυτός του.

Έχουν περάσει 4 μέρες και δεν ξέρουμε πόσοι και ποιοι είναι οι νεκροί, λέει το CNN.

«Δακρύζουν μάτια και καρδιές, όταν αναστενάζω»
«Δεν είχαν συνειδητοποιήσει το μέγεθος του Στέλιου», λέει ο Διακογιάννης.

«Μοναδικός εκφραστής του λαϊκού τραγουδιού. Έκλεισε αυτό το είδος του τραγουδιού», είπε ο Νταλάρας.

«Βάλ΄τε φουρνέλο και φωτιά»

«Αν η ψυχή είχε φωνή, θα ήταν αυτού, του Στέλιου Καζαντζίδη», είπε ο Κ. Σημίτης.

«Σήμερα είναι μια συννεφιασμένη Παρασκευή», είπε ο Ρέππας.

«Σιγκουάλα» «Αγάπη μου μεγάλη, μονάχος πώς θα ζήσω»

«Προσκύνημα στο Στέλιο», ΑΛΦΑ

«Το καινό θα φανεί σε λίγο καιρό», είπε κάποιος κύριος.

Σα να ήτανε μέλος κάθε οικογένειας. Τραγουδιστής και ερμηνευτής. Τώρα υπάρχει μόνο το ένα είδος. Ή το ένα ή το άλλο. ΕΤ3

«Γλεντάει κι είναι μόνος του κι είναι βαρύς ο πόνος του» Μακεδονία

«Υπάρχω» ΣΤΑΡ

Ο Στέλιος απλά ξεκουράζεται.
72 μέρες

1 και 25 ξημ. Σαββάτου 15/9
Έχασε τη μάχη με τον θάνατο, κέρδισε όμως το πόλεμο με τη ζωή. Για μας που μένουμε υπάρχει κάτι παρήγορο: Η φωνή του, είπε ο Κατσαρός.

Δεν είχε θαυμαστές αλλά, οπαδούς.

Εκκλησία Αγίου Γεωργίου, Ελευσίνα

Πέρασε στην αιωνιότητα σήμερα το πρωί στις 11, στο Ιατρικό Κέντρο.ΤΕΜΠΟ

«Γιατί να είμαστε κι οι δυο αισθηματίες»

Εκκλησία Αγίου Γεωργίου», της Ελευσίνας.

«Ύστατο Αντίο»

Η ώρα είναι 4 ξημερώματα Σαββάτου.

Ήρθαν από Κύπρο, από Γερμανία νέα παιδιά. Φωτογραφία με σημαία της Κύπρου. Πόσα δεν ξέρουμε για τον Στέλιο; Πόσα μας έκρυψαν; Πόσα μας στέρησαν;

Σπανουδάκης: «Ελλάδα στους ώμους εσύ κουβαλάς»Η φωνή του όργανο ακριβό. Μαρία Κάλλας, συνώνυμα.

«Μ΄έχει κουράσει η αδικία, μ΄έχει κάνει λιώμα»

Τον πήγαινε ο λαός. Στέλιος! Δάκρυ, πόνος, στέρηση, φτώχεια, ξενιτιά, πατρίδα, οικογένεια, Μάννα!

«Κι αυτοί οι άνθρωποι πεθαίνουν τελικά, τη μέρα που πεθαίνουνε τα όνειρά τους»

«Μη ζητάς να βρεις καλό, μπέσα μη ζητάς κι άλλοι σε τρελάδικο, από κακό και απ΄άδικο»

Σάββατο 3 και 20 μ. μ.«Όποια και να ΄σαι, ότι και να ΄σαι, κράτα με απόψε συντροφιά. Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη»ΤΕΜΡΟ

«Σα λουλούδι»

«Πικρό σα δηλητήριο είναι το διαβατήριο»

«Για μια αγάπη καινούργια, θα χαράξω πορεία»Νάσος Αθανασίου ο Δημοσιογράφος στο ΤΕΜΡΟ.

«Κι όσο υπάρχουνε καημοί, Στέλιο θα τραγουδάτε».

«Ξέρω νεκρούς πού ΄χουν τα μάτια ανοιχτά»

Γονατιστός με τα 4 στην εκκλησία για να χαιρετήσει τον Στέλιο. Θεέ μου λατρεία!Ο Στέλιος είναι πολιτισμός. Πολιτισμός σαν την Ακρόπολη. Ο Στέλιος είναι Ακρόπολη. Δε θα σβήσει ποτέ. Το πιο γλυκό αηδόνι ήταν ο Στέλιος.

5 παρά 20
Μόνη μου! Ο Δημήτρης δουλεύει, τα παιδιά λείπουν. Μόνη μου, μαζί σου Στέλιο, για τουλάχιστον μισή ώρα. Μπορώ να γράψω τι νιώθω εγώ και κυρίως, να κλάψω. Να κλάψω δυνατά, να φύγει ο πόνος της φυγής σου, που με πνίγει και τον συγκρατώ για να μη με περάσουν για υπερβολική.
Σε λατρέψαμε. Δεν ήσουν Θεός, σίγουρα. Ήσουν όμως μαγνήτης. Μας τραβούσες θέλοντας και μη. Εσύ έφταιξες. Όχι εμείς. Ήσουν το φως κι εμείς τα ζουζούνια τρέχαμε γύρω σου. Τώρα που έφυγες, καήκαμε!

Γονατιστοί....Έτσι που το πάνε, θα τον κάνουν Άγιο. Αν και γιατί όχι; Μήπως δε γιάτρεψε ψυχές και ψυχές; Μήπως δεν παρηγόρησε; Μήπως δεν συμπαραστάθηκε στα προβλήματα όλων; Μήπως δεν στήριξε;

«Τ΄αγριολούλουδο αντέχει»
«Ότι αγαπάω εγώ πεθαίνει» Κι εσύ πέθανες, Στέλιο!Η Τηλεόραση δείχνει τον κόσμο, μα εγώ χάθηκα στο τι μου θυμίζει κάθε τραγούδι του. Ψάχνω να βρω γιατί κλαίω εγώ, γιατί κλαίει όλος αυτός ο κόσμος. Είπα στην Λένα, ότι ο κόσμος κλαίει όχι μόνο για το χαμό του, αλλά γιατί θυμούνται το παρελθόν τους μαζί του. Με τη φωνή του. Μεγαλώνοντας με τα τραγούδια του. Κλαίμε γι΄αυτά που περάσαμε. Καλές ή κακές στιγμές. Γι΄αυτό κλαίμε και γιατί χάσαμε ένα φίλο. Τον χρειαζόμασταν και στο μέλλον. Δεν υπάρχει ο Ένας που θα μας συμπαρασταθεί με τα τραγούδια του. Ίσως είναι πολλοί, αλλά σκόρπιοι. Όχι! Ο Ένας ήταν μόνο ο Στέλιος.
« Η ζωή τους όλη», αυτή είναι η εξήγηση. Η κοινή πορεία ζωής. Τα ίδια προβλήματα τους ένωσαν. Τους έδεσαν. Μας ένωσαν, μας έδεσαν. Τα κάστρα της Αμερικής έπεσαν. Ο Στέλιος δεν έπεσε. Δεν μπορεί να πέσει. Δεν απειλείται ούτε από σεισμούς, ούτε από αεροπλάνα. Τσιγγάνες στην κηδεία του. Γενιές και γενιές. Ράτσες και ράτσες. Πλούσιοι και φτωχοί. Αυτός ήταν ο Στέλιος. Φως. Φως της αλήθειας. Τραβούσε ότι ανθρώπινο και αληθινό. Από βρωμούσες, μέχρι πεταλούδες. Κι έφυγε.... Κι όλοι νιώθουμε το σκοτάδι. Το φως του μας έφεγγε. Δεν μας έκαψε. Χθες και σήμερα, μεγαλώνει την ένταση. Πάει να μας κάψει. Δεν θα τα καταφέρει. Θ΄αντέξουμε, γιατί εκείνος το τραγουδούσε «το αγριολούλουδο αντέχει». Θ΄ αντέξουμε λοιπόν και θα συνεχίσουμε να ζουζουνίζουμε γύρω του. Ξέρουμε πως το φως του άλλαξε χρώμα. Το πρόβλημα είναι δικό μας. Είναι θέμα προσαρμογής. Πρέπει να μάθουμε να ζούμε, χωρίς αυτόν. Σ΄αυτό θα μας βοηθήσουν τα τραγούδια του.

Συννεφιασμένη Παρασκευή, λένε που αποφάσισες να φύγεις εσύ. Τη μέρα του Σταυρού. Οι στίχοι που έχει τραγουδήσει είναι δυνατοί.

Α-Θ-Α-Ν-Α-Τ-Ο-Σ, γράφει μια ποιήτρια απ΄την Αμερική.
Τι να γράψω; Τι; Για μένα; Για τους άλλους; Δεν προλαβαίνω. Εκατό σκέψεις έχω. Εκατό χέρια, όχι. Ο κόσμος τραγουδάει. Κλαίει και τραγουδάει. Αυτό είναι ο Στέλιος. Κλάμα, τραγούδι και χαμόγελο ελπίδας μαζί. Πώς συνδυάζονται; Έλα μου, ντε!

Ο Τζώρτζ Μπους, φοράει τη στολή του. Όχι κύριε Μπους. Περίμενε. Σεβάσου τον Στέλιο. Είσαστε στον πόλεμο. Μπορείτε όμως να περιμένετε. Μη μας στερήσετε τον Στέλιο. Δεν έχετε το δικαίωμα. Όχι.

Όλα τα τραγούδια του ήτανε χρυσά. Όλα κάτι έχουν να πουν. Πάντα κάποιο, κάπου θα σε πιάσει. Όλα. Πάντα. Κάπου θα πιαστείς. Σαν το ψάρι. Ο Στέλιος ήταν το δόλωμα. Είναι το δόλωμα. Πάντα θα ΄ναι.

Πλησιάζει η ώρα που θ΄ ακούσουμε το «Αιωνία η μνήμη». Αυτό δεν τ΄ αντέχω. Όπως τότε με τη Μάννα. Πολύ βαρύ. Καρφί στην καρδιά. Αιμορραγείς. Πονάς. Δεν αντέχετε.

"Είχε βοηθήσει κόσμο". Το ξέρουμε. Δε χρειάζεται να μας πείτε τις αγαθοεργίες του. Εμείς ξέρουμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, πόσο μας βοήθησε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής. Μόνο ο καθένας ξέρει ξεχωριστά, τι τον δένει με τον Στέλιο. Καθένας ξεχωριστά και για ξεχωριστούς λόγους. Όπως ξεχωριστός ήταν και ο Στέλιος.

Δεν καταλαβαίνω γιατί δεν δίνουν ήχο. Πώς θα είμαστε κοντά του; Πώς; Ήθελε να πάει για ψάρεμα στον Άγιο Κων/νο. Έχεις πιάσει τόσα ψάρια Στέλιο μου, φτάνουνε να φάνε γενιές και γενιές. Μην έχεις παράπονο. Κοίτα γύρω σου. Τσιπούρες, μπαρμπούνια και γαυράκια. Ότι ποθεί η ψυχή σου. Όλοι είναι κοντά σου. Φαντάσου και εκατομμύρια που χιλιομετρικά λείπουν, μα είναι τόσο κοντά σου, που δεν το φαντάζεσαι. Ίσως σε πνίγουν. Ίσως κι εσύ κλαις. Ίσως δεν έχεις οξυγόνο και κινδυνεύεις να πεθάνεις για δεύτερη φορά.

«Σπίτι μου είναι ο δρόμος και τραγούδι μου ο πόνος. Διώξε με και μη λυπάσαι, τι θα γίνω, μη φοβάσαι».
Μα τι λέω; Ο νεκρός δε φοβάται τον θάνατο. Δεν έχει ανάγκη από οξυγόνο. Το οξυγόνο ωφελεί μόνο τους ζωντανούς.

«Όποια και νά ΄σαι»
είμαι η Κατερίνα και σου κρατάω γραπτώς, συντροφιά. Εσύ το ζήτησες, τραγουδώντας.

«Υπάρχεις!», το ξέρουμε.ΑΛΦΑ «....του κεκημημένου δούλου σου, Κυρίου δεηθώμεν... στους αιώνες των αιώνων... Ελέησόν με Κύριε....»

"Σήμερα σε όλη την Ελλάδα έχουμε πένθος. Πένθος έχουν και όλοι οι απόδημοι Έλληνες. Όλα τα κανάλια του εξωτερικού, έδειξαν το βαθύ πένθος της Ελλάδος".

Τι έδειξαν; Αυτό που φαίνεται είναι λίγο. Ούτε η αξονική δεν θα καταφέρει να δείξει την αληθινή πληγή. Αυτός ο πόνος είναι αόρατος. Σαν τον Στέλιο. Φάντασμα. Παντού και πάντα, δίπλα μας. Δε χρειάζεται ραδιόφωνο, δίσκος, τηλεόραση. Φτάνει που ακούσαμε, έστω και μια φορά το στίχο.
"Τ΄αγριολούλουδο αντέχει"
Έτσι, σε κάθε δυσκολία, ο εγκέφαλος σιγοτραγουδά.
"Τ΄ αγριολούλουδο αντέχει" κι αυτό βοηθάει. Στυλώνεσαι. Ναι. Στυλώνεσαι και συνεχίζεις. Παλεύεις και ζεις. Πετυχαίνεις, αποτυχαίνεις δεν έχει σημασία. Αρκεί που προσπάθησες.

ΑΝΤ Ο Στέλιος βρίσκεται στη γειτονιά των αγγέλων.

"Θεέ μου, τη δεύτερη φορά που θα ΄ρθω για να ζήσω" Αχ! Ρε ΤΕΜΡΟ, εσένα θα βλέπω. Πιστός φρουρός. "Σα θαλασσόδαρκο σκαρί, σα βράχος ρημαγμένος, ήρθα σα ξένος στη ζωή και ξαναφεύγω ξένος"Καλό το ΤΕΜΡΟ, μα δεν έχει τον ήχο του ναού.

Ο ΑΛΦΑ έχει. Σημαίες μεσίστιες στην πλατεία της Ελευσίνας. Μεγάλο πένθος που περνάει η Ελλάδα. Όσο για την Μαρινέλα, πάντα δίπλα. Αγαπήθηκαν πολύ κι ας χώρισαν.

"Εκεί που πάω δεν περνά, το δάκρυ και ο πόνος, τα δάκρυα και οι καημοί, εδώ θα μείνουν στη ζωή κι εγώ θα φύγω μόνος"

"Η ζωή μου όλη είναι μια ευθύνη, όλα μου τα παίρνει, τίποτα δε δίνει"
"Έϊ ! καπετάνιε, θέλεις ένα ναύτη ακόμα;"
Λαοθάλασσα. Τελευταία του κατοικία. Ο κόσμος τραγουδά. "Η ζωή μου όλη είναι ένα τσιγάρο που δε το γουστάρω κι όμως το φουμάρω"

Δεν αντέχω, τί; Που ο Στέλιος έφυγε; Όχι. Που πονάει τόσος κόσμος. Αυτό με συνθλίβει. Αυτό. Ένας ήταν. Η Μαρινέλα φοράει μαύρα. Δεν χρειαζόταν. Φαίνεται η μαυρίλα της ψυχής της. Αρκεί. Πρώτος της έρωτας, πρώτη αγάπη, πρώτος γάμος, πρώτος χωρισμός. Νίκησε η σταδιοδρομία.

"Η πρώτη αγάπη σου ήμουν εγώ"
Τους χώρισε το τραγούδι. Μεγάλοι και οι δυο. Δεν του άρεσε η νύχτα, τα σπασίματα, τα πιάτα στο πρόσωπό του. Πήρε την απόφαση και δεν την άλλαξε ποτέ. Ήθελε να δώσει συναυλία, δεν πρόλαβε. Απ΄ τα 33 ως τα 70 τήρησε την δέσμευσή του.

"Σταμάταγαν τα τραίνα για να τον δουν, τον Στέλιο στην Λάρισα", λέει ο Γιώργος Ζαμπέτας. Δεν θα ξαναγεννηθεί τέτοιος καλλιτέχνης. Δε θα ξαν΄αγαπηθεί άλλος καλλιτέχνης τόσο.

Κοντά στη Μάννα του, τη Γεσθημανή. Η μεγάλη του αγάπη. «Έσβησε η φωνή του λαού», έγραφε λέει η εφημερίδα.

Ο Δημήτρης, που έχει έρθει εδώ και ώρα, τρώει μόνος του στην κουζίνα. Τον ακούω που ξεροβήχει. Στην ουσία κλαίμε και οι δυο. Απλά, εκείνος κρύβεται, ενώ εγώ δεν ντρέπομαι να κλάψω μπροστά του. Ξεροβήχει έντονα. Κρατιέται. Γιατί; Κλάψε άντρα μου, κλάψε. Δεν είναι ντροπή.
«Κι όμως κυρία μου και οι άντρες κλαίνε», τραγούδαγε ο Στέλιος.
«Άλλος πατάει άσφαλτο κι άλλος πατάει χώμα, ώσπου μια μέρα η ψυχή, χωρίζει απ΄το σώμα. Άλλος πατάει στα χαλιά και άλλος στα σανίδια, μόνο στο θάνατο μπροστά, τα πάντα είναι ίδια»

«Όποια και να ΄σαι»...
Είμαι η Κατερίνα κι είμαι ένα πτώμα, χωρίς ψυχή.

«Στέλιο ζεις, εσύ μας οδηγείς»

«Αχ! Ρε κόσμε γυάλινε», τραγουδά η πομπή.

Βραδιάζει. Ο ήλιος κρύβεται.«Βραδιάζει πάλι σήμερα βραδιάζει και έρχεται η ώρα η δικιά μου» Η ώρα που χαιρετά τον κόσμο. Συντετριμμένοι άνθρωποι.Ο δημοσιογράφος του ΑΛΦΑ, έχει την εντύπωση πως τώρα θα ζήσουμε τις πιο συνταρακτικές στιγμές.Πώς το κατάλαβες φίλε;

«Κι όσο υπάρχεις, θα υπάρχω κι ας βαδίζουμε σε δρόμους χωριστούς. Υπάρχω, μέσ΄ τα μάτια σου που κλαίνε, μέσ΄τα χείλη σου που καίνε και θα υπάρχω στα τραγούδια που θ΄ακούς»

«Κατά βάθος πονάς, γιατί σκέφτεσαι εμένα»

«Πάρε τα χνάρια να με βρεις και σώσε με αν το μπορείς»

«Αν είναι η μοίρα μου σακατεμένη»

«Και σιδερένια να είχα καρδιά, θα είχε λιώσει σε τέτοια φωτιά»

«Μανούλα θα φύγω, μην κλάψεις για μένα»

«Κι όταν μου φεύγεις μακριά, χάνω το πέταγμά μου»

«Εγώ γυμνός ξεκίνησα, εγώ πηγαίνω μόνος, σπίτι μου είναι ο δρόμος και τραγούδι μου ο πόνος»

Ο Στάθης Καζαντζίδης λιποθύμησε. Η Μαρινέλα έφυγε. Δεν άντεξε.

«Αιωνία η μνήμη» Επιτέλους. Το άκουσα.

«Είμαι τραγούδι, είμαι λαός, δεν είμαι σκλάβος κανενός»

«Στέλιο ορφανέψαμε», λέει το πανό.

«Ζωή χωρίς Στέλιο, καταχνιά και σκοτάδι», γράφει ένα άλλο πανό.

Κάποιος διαβάζει ένα ποίημα.

«Το τελευταίο βράδυ μου, απόψε το περνάω κι όσο με πίκραναν πολύ, τώρα που φεύγω απ΄ τη ζωή, όλους τους συγχωράω». Το ξέρουμε ότι συγχώρεσες Στέλιο. Το ξέρουμε.

«Μια ανάσα μια πνοή, Σα λουλούδι....» Κόπηκε, έφυγε.

«Δυο πόρτες έχει η ζωή» Τις πέρασε και τις δυο. Αντίο Στέλιο.

«Διώξε με και μη λυπάσαι»

ΑΘΑΝΑΤΟΣ

Οι μετανάστες δεν ξεχνούν. Αρνούνται να τον αφήσουν εκεί. Δεν φεύγουν, παρόλο που έχει νυχτώσει.

«Άνοιξε μάννα, άνοιξε, δεν σου χτυπάει ξένος, χτυπάει ο γιος σου μάννα μου, ο παραστρατημένος»
Άνοιξε η Γεσθημανή. Τον έχει ήδη κοντά του.

Ο κόσμος μένει εκεί και τραγουδάει.

Αντίο Στέλιο. Καλό ταξίδι! Μεγάλος ο επίλογος. Σου άξιζε.

«Και αρχή και φινάλε»

«Κι ούτε πρόκειται ποτέ να ξεχαστείς»

«Πέντε πάνω, πέντε κάτω στο φινάλε θα τη βρούμε»

«Άκου και μη μιλάς...... Η κιθάρα στενάζει απόψε»

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας