....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007

Συγνώμη ΜΑΝΝΑ!

14 Ιουλίου 2006

Συνεχίζεις να λες στην υγειά μου;
Γιατί; Πώς το μπορείς;
Σπάσ΄το αυτό το ποτήρι πια!
Εγώ τα γκρέμισα όλα!
Τίποτα δεν έμεινε όρθιο απ΄το χθες.
Ούτε η ζεστή φωλιά σου, ούτε τα λουλούδια σου, ούτε χώμα να πατήσεις!
Πώς έγινε Μάννα αυτό; Δεν το κατάλαβα!
Λάθος λέει!
Πώς διορθώνεται αυτό;
Γιατί το επέτρεψες;
Δεν είναι αυτό το σπίτι δικό μου.
Δεν τ΄αγαπώ!
Δεν θα τ΄αγαπήσω ποτέ!
Σπίτι χωρίς αυλή, χωρίς χώρο για λουλούδια, δεν το μπορώ!
Δεν το θέλω αυτό το σπίτι! Θέλω το παλιό! Το δικό μας! Θέλω την παλιά αυλή μας!
Μάννα, κάνε να είναι ένας εφιάλτης και να ξυπνήσω. Κάνε να μην είναι αλήθεια αυτό που είδα σήμερα!Δεν τ΄αντέχω!

Ήρθες τα ξημερώματα και το κατάλαβα. Ήθελες να με προειδοποιήσεις. Άνοιξε η πόρτα απότομα και τρόμαξα. Το σκυλί κρύφτηκε ανήσυχο στα πόδια μου. Νόμιζα πως ήταν το παιδί ή ο Δημήτρης. Μιλούσα, δεν μ΄απαντούσε κανένας. Φοβήθηκα! Κουνήθηκαν κουρτίνες, χτύπησαν πόρτες και παράθυρα. Έξω δεν φύσαγε. Τα κλαδιά των δέντρων ήταν ακίνητα. Μετά όλα ησύχασαν. Το σκυλί έφυγε απ΄τα πόδια μου. Άρχισα ν΄ακούω δυνατά μπουμπουνητάκαι ν΄αστράφτει ο ουρανός. Καταιγίδα έρχεται, σκέφτηκα.
Κι ήρθε! Με ομπρέλα πήγα στο χωριό και με μαύρο ουρανό. Μετά τα Χάνια η έκπληξη!

Ανατολή ηλίου, λίγα σύννεφα και ο ουρανός καθαρός! Έβγαλα φωτογραφίες να θυμάμαι αυτή την Ανατολή.
Άρα η Μάννα χαίρεται πάλι, σκέφτηκα....

Στις 7 καθόμουν μόνη στον τάφο της αυλής κι έκλαιγα....
Πάλι μπόρα. Απότομη. Δυνατή βροχή κι εγώ εκεί κι εσύ μαζί! Κλαίγαμε κι οι δυό. Ήρθαν οι εργάτες κι εσύ σταμάτησες να κλαις! Δεν ήθελες να τους χασομερήσεις. Αμέσως βγήκε ένας ολόλαμπρος ήλιος...

Τ΄απόγευμα έφυγα, παίρνοντας ένα κλωνάρι γιασεμί, που παρέμεινε υπομονετικά στη γωνιά....
Το χάρισα στην φίλη μου την απουσία και μετά μ΄αυτό το ίδιο, χαιρέτησα το χθες και τα όνειρά μου για την νέα αυλή.

Η βροχή σταμάτησε απ΄το πρωί, εσύ είσαι χαρούμενη κι εγώ ακόμα κλαίω...
Απορώ μ΄αυτό το απόθεμα που έχω. Πως ξέσπασε από μέσα μου τέτοια μεγάλη καταιγίδα; Θα βγει άραγε ποτέ το ουράνιο τόξο; Θα μπορέσω να ζωντανέψω ξανά την παλιά μας αυλή; Εσύ γελάς χαρούμενη γιατί ξέρεις ότι θα τα καταφέρω...

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας