Στο κατώφλι των 47

Τρίτη 29 Αυγούστου 2006

Και να 'μαι εδώ απόψε, στη βάση μου, μόνη μου, να γράφω στον υπολογιστή και στο μπλογκ, που τόσο μου έλλειψε αυτές τις μέρες και από αύριο, πάλι θα μου λείψει. Από δω και πέρα όμως, θα είναι πιο μικρά τα διαλείμματα. Η βάση θα είναι ο Βόλος. Τέλος οι διακοπές του άντρα μου. Έφυγαν τ΄αδέλφια και οι μουσαφιρέοι. Σήμερα έφυγε και το παιδί. Η Λένα μου. Καθένας στο πρόγραμμά του και στη ζωή του. "Τα κεφάλια μέσα" που λέει και ένα ανέκδοτο.

Εγώ, κυρίως λόγω της οικοδομής, δεν έχω πρόγραμμα. Όλα είναι φλου. Και το φλου, ποτέ δεν μ΄άρεσε. Είναι σαν μπαλιές ξαφνικές κι εγώ σε ετοιμότητα πάντα, να μπουν στο καλάθι της ζωής μου, να μην ξεφύγουν. Μια τέτοια δυνατή και ξαφνική καλαθιά, έφαγα χθες. Πόνεσε, μα θα περάσει! Σήμερα ήταν μια άλλη μέρα, πόνεσε κι αυτή, μα σε λίγο έρχεται μια καινούργια μέρα.

Ξημερώνει η Τρίτη 29 Αυγούστου 2006. Δεν ξέρω τι ακριβώς θα μου φέρει αυτή η μέρα. Εκείνο που είναι σίγουρο όμως, είναι ότι με βάζει με την σφραγίδα της Μάννας και όχι της ταυτότητας, στο κατώφλι των 47!
«29 Αυγούστου γεννήθηκες! Στο παγγύρι τ΄ Αϊ Γιαννιού στο Χορευτό!», επέμενε κι εγώ, πάντα, τότε τα γιόρταζα. Τα 5 τελευταία χρόνια όμως, για πάρτι της Λένας που φεύγει, για να είμαστε όλοι μαζί, τα γιορτάζουμε στις 25. Δεν τα νιώθω όμως πραγματικά εκείνη τη μέρα, ποτέ!

Έτσι απόψε, γιορτάζω κρυφά, μόνη, μαζί σας. Κι η καλύτερη γιορτή είναι οι αναμνήσεις.
Ο άντρας μου κοιμάται για να ξυπνήσει στις τρεις και μισή κι ο Τάσος βλέπει μια ταινία. Έρχεται στα διαλείμματα και με ρωτάει:
"Τι γράφεις πάλι;"
"Για τα γενέθλιά μου!" του λέω.

Ξεφύλλισα το ημερολόγιο, μη τυχόν και κάνω λάθος, γιατί τελευταίως έχω χάσει τα αυγά και τα καλάθια και αφού βεβαιώθηκα, διάβασα και το σοφό που γράφει πίσω.
«Η μνήμη, όχι λιγότερο από την ελπίδα υπόσχεται με τρυφερότητα
Θα περιμένω».
ΛΥΤΤΟΝ.

Πολύ μ΄άρεσε που σε λίγο είναι 29 και περισσότερο που βεβαιώθηκα από έναν σοφό, ότι όντως, η μνήμη πάντα περιμένει. Περιμένει τον κατάλληλο χρόνο που θα μπορέσει να βγει στο χαρτί, γιατί στο μυαλό, πάντα υπάρχει.

Έζησα 46 ολόκληρα χρόνια λοιπόν! «Δεν σου φαίνονται!», μου λένε όλοι. Το νούμερο 6 μου έβαλε η Δάφνη στην τούρτα στο χωριό και χωρίς κανένα ερωτηματικό μπροστά. Όχι. Δεν είμαι έξι. Είναι στιγμές όμως που νιώθω 16 και άλλες 106! Ανάλογα τις καταστάσεις και την ψυχολογία. Νιώθω μερικές φορές, ότι αυτά τα 46 ολόκληρα χρόνια, δεν τα έζησα εγώ, αλλά κάποια άλλη.

"Είχα λεφτά και μ΄τα κλέψαν!" έλεγε η Μάννα όταν αρρώστησε.
"Είχα 46 χρόνια και μου τα έκλεψαν τα μισά!" λέω εγώ τώρα.
Αλήθεια! Πού πήγαν; Πότε πέρασαν και δεν τα κατάλαβα; Κάποια πράγματα μου φαίνονται πολύ μακρινά και μερικές φορές, ξένα! Το σκέπτεσθε του τώρα, δεν έχει καμιά σχέση με την Κατερίνα των 18, των 22, των 30, των 40.
Στα 18 κυνηγούσα τον έρωτα.
Στα 22 τον γάμο και την οικογένεια.
Στα 30 μου έκλεψε η Μάννα 10 χρόνια ζωής με την φυγή της.
Ξύπνησα στα 40 πρόωρη συνταξιούχα με ανήλικο παιδί και στα 46 έχω αγωνία για το μέλλον μου. Αναζήτηση δουλειάς που να με εκφράζει, αποκατάσταση των παιδιών, σπίτια, συγγραφή.
Και τα χρόνια περνάνε....

Σαν νεράκι! Οι δύσκολες μόνο στιγμές φαίνονται σαν να κρατούν αιώνες, μα σαν έρθουν οι καλές, γίνονται κουκίδα κι αυτές.

Να είμαστε καλά και να τα "ζούμε" τα χρόνια μας. Να νιώθουμε την κάθε σταγόνα ζωής.
Να γεράσουμε μαζί. Να δούμε ευτυχισμένα τα παιδιά μας. Να δούμε εγγονάκια και να κλείσουμε τα μάτια όρθιοι, να μην πονάμε και να μην πονέσουμε κανέναν.

Μια παροιμία λέει: «Εκεί που είσαι ήμουνα. Εδώ που είμαι θα ΄ρθεις;»
Έλα μου, ντε! Αυτό κανείς δεν το ξέρει. Τυχεροί λοιπόν οι μεγαλύτεροι, γιατί δεν είναι τα πράγματα όπως σκεφτόμουνα μικρή. Έχω μια ξαδέλφη μεγαλύτερη έξι μήνες και με έσκαγε γι΄αυτό. Εγώ όμως, τόσο μ΄ έκοφτε τότε, της έλεγα:
«Αφού είσαι και μεγαλύτερη, θα πεθάνεις και πρώτη!»
Μέχρι που έπηξε το μυαλό μου και είδα ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι.
Έχουν φύγει παιδιά και παιδιά. Νιάτα και νιάτα. Δυστυχώς!

46 ολόκληρα χρόνια! Πότε πέρασαν; Δεν τα κατάλαβα. Κάποιο λάθος θα έγινε.
Μάννα, μήπως έκανες λάθος; Τ΄Αϊ Γιαννιού μπορεί να ήταν. Μήπως όμως ήταν του 70 και κάνανε λάθος όπως το 25 στην Κοινότητα με την ταυτότητα;
Γελάς, έ;
Έτσι μου γέλασες και πριν λίγες μέρες.... στην φωτογραφία.... Στην τελευταία, στην αλλιώτικη και πιο παράξενη αγκαλιά που σ΄έχω κάνει στη ζωή μου.
Δεν την ξεχνάω....
Είπαμε. Το γράφει και ο σοφός στο ημερολόγιο!
"Η μνήμη, όχι λιγότερο απ΄την ελπίδα, υπόσχεται με τρυφερότητα, ότι θα ΜΕ περιμένει!"
Λύττον τον λένε!