....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Α.Α.Ν.12- Κοράκια

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο Βόλου 12

Κοράκια……..

Σειρά έχουν τα κοράκια μου;
Ναι. Απ’ τα πουλιά, αυτά κυρίως. Σπουργίτια, χελιδόνια, περιστέρια, δεκαοχτούρες, έχω ξαναδεί. Κοράκια όμως, πρώτη φορά είδα.
Είδα την Δευτέρα ένα μεγάλο πουλί και το φωτογράφησα. Μετά είδα κι άλλο. Δύο είναι. Ζευγάρι. Έχω μάθει τα στέκια τους, τις ώρες τους και «οπλοφορώ».
Όταν μου είπε ένας ασθενής ότι είναι κοράκια, φοβήθηκα. Κακός οιωνός σκέφτηκα. Νοσοκομείο εδώ, κάποιος θα πεθάνει. Μετά όμως που είδα ότι εδώ είναι ένας παράδεισος πουλιών, δεν θέλω να φύγω να πάω σπίτι να κοιμηθώ. Χαζεύω να τα βλέπω, να τ’ ακούω και να τα φωτογραφίζω. Κανονικά, βιντεοκάμερα έπρεπε να έχω, γιατί μέχρι να πατήσω εγώ το κλικ, πάει το πουλάκι. Πέταξε.
Και τα περιστέρια, δυο δυο πάνε. Όπως και πολλά χελιδονάκια. Είναι στιγμές που ο ουρανός γεμίζει πουλιά, λες και κάνουν διαγωνισμό πετάγματος και τσιουτσιουρίζουν συνέχεια.
Λεν’, τι λεν’; Θα ‘θελα να ήξερα!
Κουτσομπόλικα. Στόμα δεν κλείνουν.
Αμ, εκείνο το Κρακκκκ, που κάνει ο κόρακας το πρωί, αφού ελέγξει την διπλανή οικοδομή, το μετέφρασα. Της λέει:
«Τώρα έλα κι εσύ. Αυτή η τρελή φωτογραφίζει. Έλα να γίνεις φίρμα κι εσύ!»
………………….

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας