Πόσο άλλαξα... Α.Α.Ν. 16

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο 16

Πόσο άλλαξα…

Ξημέρωσε η Παρασκευή.
Απόψε είμαι χάλια. Πονάει το αυτί, το κεφάλι, τα πόδια, τέζα. Με το ζόρι πληκτρολογώ. Δύσκολη η νύχτα για μένα, απόψε. Η γιαγιά είναι μια χαρά σήμερα. Περπάτησε κιόλας, πρέπει να της πέρασε και η επιρροή της νάρκωσης, που μα την αλήθεια δεν καταλαβαίνω πως της εμφανίζεται καθυστερημένα!
Δεν έχω όρεξη να γράψω για μένα. Θα αντιγράψω αποσπάσματα των βιβλίων για την βιβλιοπαρουσίαση και θα δουλέψω τις φωτογραφίες που έβγαλα στο Νοσοκομείο.


3:33
Κοίτα να δεις ώρα που είπα, «τώρα ας γράψω!»
Νωρίτερα ήμουν πολύ χάλια. Με κάτι παυσίπονα που ζήτησα απ’ τις νοσοκόμες, κάτι ξεματιάσματα και των αρρώστων γυναικών του θαλάμου, τώρα είμαι κάπως καλύτερα.
Φυσικά το γραφείο μου μέσα, γιατί έχω ρίγος σήμερα, παρόλο που έξω έχει αστέρια, ακούγεται απαλά η θάλασσα. Βγαίνω για τα τσιγαράκια μου και ξαναμπαίνω. Αν κάτι μ’ έκανε να γράψω, ήταν η διαφορά που εντόπισα στην χθεσινή βραδιά με την σημερινή. Χθες ήμουν πολύ αγχωμένη με την γιαγιά κι όμως μου έβγαινε χιούμορ σε ότι έγραφα. Κρύο μεν, αλλά χιούμορ.
Απόψε είμαι μια άλλη. Απορεί και η κυρά Άννα.
«Σε ματιάσαμε κορίτσι μ’! Κρύωσες κιόλα, έκανες δουλειά απόψε; Σι πέρασι τ’ αυτί;» με ρώτησε μόλις γύρισε απ’ την τουαλέτα.
«Καλύτερα είμαι κυρά Άννα….»
Η αλήθεια είναι ότι αυτή τη στιγμή θα ήθελα να είμαι κουκουλωμένη στο κρεβατάκι μου, αλλά…
Αν και η γιαγιά μας, νομίζω ότι από αύριο βράδυ, δεν χρειάζεται άτομο. Αφού κοιμάται ήσυχα τώρα, χωρίς παρενέργειες, τι να κάθομαι εγώ όλη νύχτα;
Θα δούμε. Την έχουμε λίγο χαϊδεμένη την γιαγιά και δεν της έρχεται καλά να μείνει μόνη. Αρκεί μόνο να είμαι καλύτερα και να μην κρεβατωθώ κι εγώ. Πάντως τα 24ωρα, ακόμα και τα 16ωρα με τρεις και 5 ώρες ύπνου, δεν βγαίνουν πια. Γέρασα πια.
Αυτό θυμήθηκα πριν. Πριν ενάμιση χρόνο που έκανε στο άλλο πόδι, άντεχα συνεχόμενα ξενύχτια κι είχα άλλα κότσια. Βοηθούσα πολύ κόσμο.
«Κατερίνα», φώναζαν αντί για τις νοσοκόμες. Πέρσι και πάπιες άδειασα και μπεμπη-λινο άλλαξα σε άλλες γιαγιές και τάισα και πολλά έκανα. Έμπαινα στους γύρω θαλάμους κι είχα γνωρίσει πολύ κόσμο. Φέτος, δεν ξέρω τι φταίει. Μάλλον βάρυνα. Κλείνουν και την πόρτα οι γιαγιάδες και απομονωθήκαμε. Μάλλον φταίει κάτι που με προσγείωσε. Την πρώτη μέρα είδα μια γιαγιά στο απέναντι δωμάτιο μόνη της και είχε και τηλεόραση. Το πρώτο που σκέφτηκα ήταν ότι σύντομα θα την γνωρίσω.
Μετά, πως το έφερε η συζήτηση με μια νοσοκόμα, γιατί έχει δυο πάνες στρωμένες μία έξω απ’ την πόρτα της και μία από μέσα, μου είπε:
«Για να σκουπίζουμε τα πόδια μας μπαίνοντας και βγαίνοντας, γιατί η γιαγιά έχει ένα μικρόβιο στο έντερο. Δεν είναι τίποτα σοβαρό», μου είπε η κοπέλα.
Τώρα σκέφτηκα ότι υποσυνείδητα αυτό ήταν που με πάγωσε. Έχω παραμελήσει τόσο την υγεία μου, που μόνο ένα μικρόβιο του εντέρου με μάρανε καλοκαιριάτικα. Ίσως να φταίνε και τα πολλά βιβλία που είχα για διάβασμα τις πρώτες μέρες. Μετά ο υπολογιστής. Δεν ξέρω. Απόψε συνειδητοποίησα αυτή την αλλαγή με το πέρσι και με το χθες.
Τελικά, πόσο μπορεί να αλλάξει ένας άνθρωπος;
Και αλλάζουμε χωρίς να το θέλουμε ή να το επιδιώξουμε. Έρχονται οι αλλαγές μόνες τους, σα τα γεράματα…
Χωρίς να το θέλουμε, χωρίς να μας αρέσει.