Μάτι στον πόνο Α.Α.Ν. 17

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο 17


«…μάτι στον πόνο»

4:19
Αχ, αχ, φωνάζει ένας κύριος. Πέρσι θα είχα τρέξει να δω, γιατί φωνάζει.

4:23
Θα είχα αλλάξει πολύ αν δεν πήγαινα. Έφυγα όμως με το ίδιο. Ήταν κλειστές η κουρτίνες γύρω του κι απ’ ότι κατάλαβα, η αποκλειστική τον έπλενε ή τον άλλαζε κι εκείνος πονούσε.
Ποιος ξέρει τι έχει ο άνθρωπος; Κάθε κρεβάτι κι ένας ασθενής. Κάθε ασθενής κι ένας πόνος. Κανείς δεν είναι για καλό εδώ μέσα.

Τι ξεκίνησα να γράψω; Δεν θυμάμαι. Καλύτερα.


«Που πάτε κυρία; Αλλά τι ρωτάω; Σας έμαθα πια! Καλό ξενύχτι!»
Γέλασα με την κοπέλα στο θυρωρείο. Μόνη της ρώτησε, μόνη της απάντησε.
Μ’ έμαθε πια, μα δεν έχω πολλές μέρες. Θέλει να πει, ότι σας πρόσεξα, γιατί, μόνο εσείς πάτε κι έρχεστε φορτωμένη σαν το γαϊδούρι! Δεν το είπε όμως!
Ευγενέστατη!
Κουβαλάω: λαπ τοπ, βιβλία, φωτογραφική μηχανή, τσάντα, σακούλα με διάφορα κι ότι προκύψει… Το βαλιτσάκι του λαπ τοπ, χαρακτηριστικό. Γι’ αυτό με έμαθες κορίτσι μου. Αν ήταν θα μάθαινες και τον κυρ Χρήστο που έρχεται 16 βράδια τώρα και κάθε βράδυ τον ρωτάς:
«Που πάτε κύριε;» κι αυτός σου λέει κάθε μέρα κι άλλα. Μία ότι «πάει για καφέ», μία «να πάρει μάτι από πόνο», μία «για σκοπιά», μία «για να κάνει τη βάρδια του».
Τι να σου πει κορίτσι μου ο καθένας που επισκέπτεται ένα Νοσοκομείο και τι να πεις κι εσύ που είναι η δουλειά σου να ρωτάς τόσο κόσμο!

4:48
Σε λίγο θα ξυπνήσουν τα κοράκια μου και μόλις ακούσω το κρακ θα βγω μπαλκόνι για τσιγάρο.