Α.Α.Ν.2 - Λάθη και λάθη

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο Βόλου 2

Νοσ/μείο Τετάρτη 23 Μάη 2007

Λάθη και λάθη!

Βρήκα τρόπο να βολέψω τον υπολογιστή και να δουλέψω την νύχτα, κάτι που έχω αφήσει στη μέση. Είμαι σε δίλλημα. Να κάνω μια έκδοση ενός νέου βιβλίου ή να το ανεβάσω στο μπλογκ, χωρίς να ψάχνω για εκδοτικό οίκο;
Θα μου πεις, ποιος νοιάζεται; Όλοι γράφουν και γράφουν και τόσο καλά! Καλύτερα να κρυφτείς, Κατερίνα!
Είναι αυτό το «μικρόβιο» ρε γ… το! Να το δεις τυπωμένο.
Είναι και η πρόκληση των άλλων.
«Μόνο για την μάννα γράφεις; Τίποτα άλλο δεν σε απασχολεί εσένα;»
Πώς δεν μ’ απασχολεί; Τα ημερολογιάκια μου το ξέρουν που αναστενάζουν και η ψυχούλα μου!
Βαρέθηκα να εξηγώ πως εγώ γράφω δικά μου βιώματα και σκέψεις και δύσκολα βγαίνουν στο παζάρι… Πρέπει να γίνουν μυθιστόρημα, αλλά, τι να λέει; Να κρύβομαι πίσω απ’ το δάχτυλό μου; Έτσι μου τη δίνει ώρες ώρες και αντιγράφω παλιά ημερολόγια. Τι να το κάνεις το μυθιστόρημα, όταν η ζωή σε ξεπερνάει; Έτσι, κάποιες φορές, από τσατίλα περισσότερο, σκαλίζω κάποια γραφτά…
….Της μοίρας και δικά μου.
Τα βιβλία που είχα για διάβασμα τα τελείωσα. Περιμένω να μου φέρουν τα καινούργια. Για ότι διαβάζω έχω μια γνώμη. Κάτι μ’ άρεσε, κάτι όχι. Για το τι μ’ άρεσε πολύ ίσως μιλήσω, μα δεν θα γράψω ποτέ τι δεν μ’ άρεσε. Όχι ότι δεν έχω γνώμη, μα δεν μπορώ να προσβάλλω ποτέ ή να στεναχωρήσω έναν ή μία συγγραφέα για το έργο του. Όπως ποτέ σε μια μάνα, δεν θα πω:
«Καλό το παιδί σου, μα έχει στραβή μύτη ή πεταχτά αυτιά!»
Σέβομαι κάθε άνθρωπο που γράφει, γιατί, για να το κάνει, κάτι έχει να πει, κάτι θέλει να «φωνάξει» στους άλλους.
Διαβάζοντας, γιατί εγώ ξεκίνησα πολύ αργά να διαβάζω (μετά το β΄μου βιβλίο), είδα πολλά δικά μου λάθη. Ήθελα να δω τυπωμένες κάποιες σελίδες, είτε γιατί για μένα ήταν σημαντικές, είτε γιατί τις ήθελα να υπάρχουν σ’ ένα βιβλίο. Σκεφτόμουν μόνο τον εαυτό μου. Όμως, ένα βιβλίο που εκδίδεται -άργησα να το καταλάβω- είναι για τους τρίτους και όχι για μένα ή την οικογένειά μου. Βλέποντας τα δικά μου βιβλία, δεν μ’ αρέσει τίποτα. Μόνο μου θυμίζουν πράγματα, καταστάσεις και στιγμές.
Νομίζω πως τώρα κατάλαβα κάποια πράγματα. Γι’ αυτό και διστάζω, γι’ αυτό και δεν γράφω, γι’ αυτό και κόβω…. Αλλά αδύνατον να ράψω κάτι φανταστικό, για να το κάνω όμορφο, για να κρυφτώ ή για να γίνει μυθιστόρημα που έχει γίνει μόδα. Ή για να δείξω ταλέντα που δεν υπάρχουν. Αυτοί που γράφουν μυθιστορήματα καλά και είναι γεννημένοι γι’ αυτά, τους έχουν πρωτοσέλιδα οι εφημερίδες. Ποιος να συγκριθεί μαζί τους και ποιος να σταθεί δίπλα τους;
Φτάνουν. Είναι τόσοι πολλοί και τόσοι άλλοι μες τα μπλογκ και στην Ελλάδα, που φτάνουν.
Μάλλον εγώ γεννήθηκα για να επιμένω:
1)Η λέξη μάνα, γράφεται με 2ν, κι αν η γραμματική άλλαξε, η δική μου μάννα θα γράφεται πάντα έτσι. Κι ας ξεχωρίζει, σα λάθος ορθογραφίας...
2)Αν με κάποιο τρόπο εγώ μπορώ να εκφραστώ με τις λίγες λέξεις που ξέρω, είναι μόνο το ημερολόγιο. Κι ας πέθανε το είδος αυτό στα βιβλία. Κι ας μην είναι στη μόδα. Τον πόνο μου θέλω να πω, τις σκέψεις μου κι όχι να δείξω κάτι. Είμαι μάλλον η μόνη που μέσα από ένα βιβλίο θέλω να με κρίνουν ως άνθρωπο και όχι ως συγγραφέα. Γι’ αυτό και με πονάει όταν απορρίπτουν οι εκδοτικοί οίκοι τα γραπτά μου. Όλοι οι συγγραφείς αναζητούν κριτική στο έργο τους κι εγώ αλλοίμονο αν κρίνει κανείς άσχημα την προσωπικότητά μου! Για τα έργα μου, αφού ξέρω ότι δεν είναι έργα, ας πουν ότι θέλουν. Κι εγώ μαζί τους. Αφού δεν είχα μυαλό για μόρφωση όταν έπρεπε, θα τ’ ακούω μια ζωή και θα συμφωνάω μαζί τους. Και για κείνο το κόμα, που το κάνω βόλτες και δεν ξέρω που να το βολέψω, ας με πουν και Ρωσίδα!
Τι να μου πουν…
Τα είπαν προ πολλού.
Τι σαν διάβασα πότε μπαίνει, το άτιμο! Εγώ το βάζω εκεί που παίρνω ανάσες… και στην οθόνη φαίνεται παίρνω πολλές, γιατί στο χαρτί, δεν υπάρχει ούτε κόμα, ούτε κόμμα.
Μόνο να μη πει κανένας κουβέντα για την μάννα μου, ή για το πώς νιώθω κάποιες στιγμές. Μόνο οι ψυχολόγοι έχουν δικαίωμα να κρίνουν και να δώσουν και καναδυό χαπάκια… Γι’ αυτό εγώ δήλωνα πάντα: ψυχγραφέας!
Ανάποδη. Είπαμε.
Αν βγει καινούργιο, θα το «πετσοκόψω» μόνη μου! Ότι είναι περιττό για τους άλλους, θα το εξαφανίσω. Σίγουρα όχι απ’ τις αναμνήσεις μου. Το δίλλημα είναι μήπως θα έπρεπε να εξαφανίσω τελείως ακόμα και την ιδέα, για ένα νέο βιβλίο στην κυκλοφορία. Αν ήμουν πλούσια, θα αντέγραφα ακριβώς τα ημερολόγια δύσκολων εποχών και θα έβγαζα 50 βιβλία και θα ικανοποιούσα και τον εαυτό μου και πέντε φίλους. Τώρα… δεν ξέρω τι θα κάνω. Μου την σπάει να νομίζουν όμως, πως βγήκα στο «κλαρί» γιατί λένε δεν «έκοψα ποτέ τον ομφάλιο λώρο).
47 χρονών πια και τότε 30. Είναι δυνατόν να μην με άγγιξαν στη ζωή μου άλλα προβλήματα; Τι να τους πεις;