Α.Α.Ν.3- Μία είναι η μάνα για κάθε παιδί

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο Βόλου 3

Μία είναι η μάνα για κάθε παιδί
……………………..
Απόψε η γιαγιά δεν έχει ησυχία. Κοιμάται και τα χέρια της δουλεύουν. Ότι βλέπει στα όνειρά της πάει να το κάνει. Με έχει σούζα, όπως χθες. Μη πέσει απ’ το κρεβάτι, μη πειράξει τον ορό, μη χτυπήσει το χειρουργημένο πόδι της. Σήμερα της έβγαλαν τα σωληνάκια, μα αυτή η νάρκωση κρατάει ακόμα. Ευτυχώς καλύτερα από πέρσι που έκανε το άλλο πόδι. Πέρσι ήμασταν μαζί με την κουνιάδα μου και την κρατούσαμε τις νύχτες. Έβλεπε ποντίκια, φίδια κι όλα τα ερπετά ήταν γύρω της. Εμείς τα κυνηγούσαμε, γιατί μας μάλωνε…
Τι περάσαμε πέρσι! Εφιάλτης.
«Ότι δεν είπα στην νύφη μου 27 ολόκληρα χρόνια, το είπα σε δυο βραδιές!» έλεγε η πεθερά μου και γελούσε μετά.
Έκλαιγα εγώ τότε… Πώς να μην πονέσεις όταν ακούς λόγια βαριά, αλλά και πώς να κρατήσεις κακία σε έναν άνθρωπο που εν ώρα ύπνου χάνει τα λογικά του; Φέτος ξέρω… και είμαι έτοιμη. Δεν θα πιστέψω, ότι κι αν μου σούρνει! Πέρσι όμως δεν ήξερα και έκανα διάλογο με ένα υπνωτισμένο άνθρωπο. Φέτος, την χαϊδεύω, την φιλάω και της λέω:
«Κοιμήσου. Μη φοβάσαι. Είμαι εδώ».
«Αυτή θα πάρει τη θέση μου τώρα που θα φύγω», μου είχε πει η δική μου μάννα, λίγο πριν φύγει.
«Αυτή θα είναι η μάνα σου!»
Γλυκιά μου μάννα, εύκολο το ‘χεις; Αγαπάω και σέβομαι την μάνα του άντρα μου. Δίπλα της είμαι με κάθε τρόπο, μα τη δική σου τη θέση, όχι αυτή η μαμά, αλλά καμιά μαμά του κόσμου δεν θα μπορέσει να την πάρει. Κι αυτό είναι λογικό και συμβαίνει σε κάθε παιδί, όπως και σε κάθε μάνα.
«Τις αγαπάω και τις δυο σαν κόρες μου», κοκορεύονταν η πεθερά μου πριν την χαπακώσουν απόψε, στις άρρωστες γειτόνισσές της.
«Όχι, ρε μαμά», της είπα. «Δεν μπορεί να μας αγαπάς ίσα. Το παιδί είναι πάντα παιδί! Εγκληματίας να είναι, εσύ θα το πονάς. Δεν θα το μισήσεις. Είναι αίμα σου! Κομμάτι απ’ το σώμα σου!»
Δεν επέμενα και πολύ στο κήρυγμα. Εκείνη επέμενε, αλλά μέσα της βαθιά, ξέρει ότι αυτή είναι η αλήθεια.
Άντε γιαγιά, να περάσει κι αυτή η δύσκολη νύχτα και τον φάγαμε τον γάιδαρο! Να φύγει αυτή η κακή επιρροή των φαρμάκων και της νάρκωσης και μετά δεν έχω πρόβλημα. Θα ξενυχτάω δίπλα σου, θα κάνω και τις διορθώσεις μου. Μου λείπουν λίγο οι ιντερνετικοί φίλοι μου, μα θα τους ξαναβρώ. Έτσι κι αλλιώς με τα αφιερώματα στα δέντρα και στο Πήλιο τους είχα χάσει. Έχω καιρό να μάθω νέα τους, μα ξέρω τα στέκια τους. Θα τα μάθω μαζεμένα. Αρκεί να είναι όλοι τους καλά! Και να μ’ αγαπάνε ακόμα, κυρίως!
…………………….