....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Α.Α.Ν.5-Η παρακολούθηση της πεθεράς μου

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο Βόλου 5

Η παρακολούθηση της πεθεράς μου
………………………….
12:59
Παιδιά κρυώνω, θα έλεγα τώρα στα παιδιά. Κάνει ψύχρα, βρέχει, νυστάζω και πεινάω λιγάκι… μα «μπρος τα κάλη, τι είναι ο πόνος;» Μπρος σ’ αυτή την ευκαιρία, ένα τεράστιο μπαλκόνι κι εγώ απλωμένη με τα συμπράγκαλα μου, ούτε στο σπίτι μου! Που θα ξαναβρώ τέτοια ευκαιρία; Έχω τόσα να γράψω. Οι διορθώσεις μάλλον, αναβάλλονται.
«Σ’ ευχαριστώ κυρία Γιασεμή που με λυπήθηκες και μ’ άφησες να ανάψω το φως στο μπαλκόνι. Δεν έβλεπα την τύφλα μου. Καμάκωνα τα γράμματα κι όταν τα έβλεπα στην οθόνη, έλεγαν άλλα αντί άλλων. Τώρα φτουράει. Μία λέξη έγραφα, δυο έσβηνα. Μια μπρος και δυο πίσω. Τράβηξα το μισό παντζούρι και δεν σε ενοχλεί στα μάτια.
Εγώ απ’ τη τζαμαρία παρακολουθώ την πεθερά μου. Έχω γίνει ο big brother της. Ο μεγάλος αδελφός. Μόλις δω πως κουνιέται, τρέχω.
«Πολύ ζέστα απόψε», μου λέει και τραβάει την κουβέρτα μέχρι το κεφάλι. Δεν ξέρω τι να κάνω.
Άντε ρε γιαγιά, την φάγαμε την νύχτα. Πήγε μία και είκοσι.

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας