....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Πέμπτη, Μαΐου 24, 2007

Α.Α.Ν.4-Αυπνίες γιαγιά

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο Βόλου 4

Αϋπνίες γιαγιά!

Ξημέρωσε η Πέμπτη. Ώρα 12:09 και βρέχει! Αν ήμουν σπίτι, θα ρώταγα τα παιδιά. Εδώ βρέχει! Εκεί;

Γράφω δυο λέξεις, μπορεί και ολόκληρη φράση και τρέχω και σκεπάζω τη γιαγιά. Ανάλογα τι κάνουν τα κουρασμένα και χιλιοτρυπημένα απ’ τις ενέσεις χεράκια της. Τραβάει το σεντόνι, μαζεύει κουβάρι την κουβέρτα, μάλλον ονειρεύεται ότι απλώνει την μπουγάδα. Ψάχνει με τα χέρια συνέχεια. Μια ζυμώνει, μια κολυμπάει, μια στίβει, μια πλέκει, μια ψάχνει το μπέμπη λίνο της. Εγώ η κακιά, της βάζω τα χεράκια πάνω απ’ το σεντόνι. Μια κρυώνει, μια ζεσταίνεται. Που και που λέει και κάτι κουφό, αλλά μέχρις στιγμής, δεν είπε τίποτα κακό για μένα.
Υπομονή Κατερίνα και μέχρι το πρωί, θα τ’ ακούσεις τα σχολιανά σου!
Με ρώτησε μόνο:
«Γιατί δεν κοιμάσαι εσύ απόψε;»
«Θα κοιμηθώ αύριο εγώ μαμά! Μην ανησυχείς για μένα! Απόψε που έχω μαζί μου τον υπολογιστή, θα τον κάνω να κελαηδήσει. Μόνο τα χεράκια σου να μην κούναγες…
Κρατάω και αποστάσεις. Αν μου αστράψεις καμιά ανάποδη, θα μου φύγουν τα δόντια! Φάρμακα είναι αυτά, έχουν παρενέργειες.

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας