Α.Α.Ν.7- Την βόλεψε

Ανταπόκριση από Νοσοκομείο Βόλου 7

… Την «βόλεψε».
Η γιαγιά μου είπε: «Δεν σου είπα; Έπαθα πάλι!»
«Δεν έπαθες τίποτα», της είπα. Μια χαρά είσαι. Όνειρα βλέπεις. Όλος ο κόσμος βλέπει όνειρα. Κοιμήσου. Όλα καλά».
Που το θυμήθηκε τα’ απόγευμα κι έλεγε στις γειτόνισσες, κάτι που εγώ το είχα θάψει στις αναμνήσεις μου. Ούτε που το είχα γράψει ποτέ.
«Έλεγα στις γυναίκες, για τότε που πέθανε η μάνα σου. Που την βόλεψα εγώ…»
Άλλαξα κουβέντα. Δεν ήθελα να το ξανακούσω, ούτε να το ξαναπεί. Δεν είχα ακούσει αν το είχε πει στις γυναίκες.
Όταν η μάννα ξεψύχησε μπροστά μας, (εγώ και η πεθερά μου) κι εγώ τσίριζα και σφάδαζα, εκείνη άρχισε να την τακτοποιεί…. Κι ενώ το έκανε , έλεγε στην μάννα:
«Αχ! Συμπεθέρα, εγώ εσένα σε βόλεψα…! Να δω τώρα, την άλλη συμπεθέρα, αν και είμαι πιο νέα, θα την βολέψω ή θα με βολέψ;»
Πόσο σκληρό μου ακούστηκε τότε αυτό! Πόσο; ΠΟΣΟ;
Και το θυμήθηκε απόψε. Έλεγε πως η μάννα την ρώταγε «ποιος θα με βολέψ;» Αυτό δεν το ήξερα. Απόψε το είπε η πεθερά μου. Εμένα δεν μου είχε δείξει τέτοιες ανησυχίες κι ούτε την άκουσα να το λέει.
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η πεθερά μου είναι πολύ ψημένη σ’ αυτά και τ’ αντιμετωπίζει πολύ ψύχραιμα…
Την θαυμάζω για την ψυχραιμία της.
Πρέπει να έχεις κότσια για να το κάνεις. Αν δεν υπήρχαν άνθρωποι με κότσια, τι θα γινόταν;

Βρέχει πολύ. Λες και η βροχή ρίχνει χαστούκια. Σε ποιον δεν ξέρω. Μάλλον σε μένα που γράφω πολλά. Λες και άνοιξαν οι ουρανοί.

1:51
Θυμάμαι τότε που είχα αντιπαθήσει ένα γείτονά μας. Έτυχε να είναι αυτός που την έβαλε στο κουτί, αυτός με τα φτυάρια, αυτός που μου την έκρυψε στο κάτω κόσμο. Άργησα να του το συγχωρήσω.
Τι έπαθες ρε Κατερίνα απόψε; Κανένα καλό;
………………………