Ζητιάνα της αγάπης Α.Α.Ν. ΤΕΛΟΣ!

Ανταπόκριση για το Νοσοκομείο

Δευτέρα, Ιούνιος 04, 2007

Ζητιάνα της αγάπης
Μόλις γύρισα απ’ το Νοσοκομείο. Απόψε ήταν η τελευταία βραδιά. Αύριο η γιαγιά μας θα βγει.Λογικά θα έπρεπε να είμαι χαρούμενη. Όμως δεν είμαι.

Ήρθε μια κυρία στο μεσαίο κρεβάτι (από χθες το βράδυ) και σφάδαζε στους πόνους.
(Έπεσε και έσπασε ένα σημείο της λεκάνης της. Καθυστερούν την επέμβαση γιατί έχει και άλλα σοβαρά προβλήματα υγείας και πρέπει να γίνουν εξετάσεις).

«Κάνε λίγο υπομονή!» της έλεγε και της ξαναέλεγε ο άντρας της. Εκείνη πονούσε υπερβολικά. Έκλαιγε, προσευχόταν και οι φωνές της μου «νύχιαζαν τα σωθικά», όπως λένε και στο GOLEM.

Πήγε ο άντρας της στις νοσοκόμες, πήγα κι εγώ δυο φορές. Ζητάγαμε παυσίπονη ένεση, μα εκείνες έλεγαν ότι θα ρωτήσουν τον γιατρό κι ότι πριν 40 λεπτά της είχαν κάνει και ίσως δεν έδρασε ακόμα.

«Υπομονή!» έλεγαν κι αυτές. Πήγα να της βρέξω το κεφάλι, δεν το ανεχόταν η γυναίκα. Ίδρωνε απ’ τον πόνο! Μόνο αέρα δεχόταν να της κάνουμε με την βεντάλια.

Κάποια στιγμή πρόσεξα τα δυο δάχτυλα του πονεμένου ποδιού της που ήταν ορθωμένα. Σκέφτηκα ότι η γυναίκα έπαθε κράμπα. Έκανα ελαφρώς την κίνηση που κάνουμε στις κράμπες, πιέζοντας όλα τα δάχτυλα προς τα πάνω, μα η γυναίκα δεν άντεχε την παραμικρή κίνηση κι εγώ δεν ήθελα να την πονέσω. Την ρώτησα που ακριβώς πονάει. Στο σημείο που χτύπησε ή αλλού;

Μου είπε στην γάμπα. Πήγα και το είπα στις νοσοκόμες.
«Θα ρωτήσουμε τον γιατρό», είπαν πάλι τα κορίτσια.Μέχρι να ‘ρθει ο γιατρός έδειξα στον άντρα της πώς να κάνει τα δάχτυλά της για να ανακουφιστεί, σιγά σιγά.

Τελικά ήταν κράμπα. Η διάγνωσή μου ήταν σωστή. Ο γιατρός έκανε δυνατά την κίνηση που έλεγα εγώ και η γυναίκα ούρλιαξε, αλλά μετά ηρέμησε. Έδωσε εντολή να της κάνουν και μια μυοχαλαρωτική ένεση και όταν η γυναίκα ηρέμησε, έφυγα. Το μυαλό μου είναι ακόμα εκεί. Σκέφτομαι πως θα αντέξει ως την Πέμπτη που θα χειρουργηθεί. Μακάρι να μην ξαναπονέσει τόσο πολύ!Της είπα να διευκρινίζει στις νοσοκόμες τον πόνο, για να ξέρουν κι εκείνες τι φάρμακο να δώσουν.Ο γιατρός την έκανε καλά, εμένα χιλιοευχαρίστησε η γυναίκα! Εγώ την λύτρωσα, μου είπε και το ενδιαφέρον μου.Έκλαιγα μαζί της όταν πονούσε. Δεν το άντεχα. Δεν αντέχω να πονάει ούτε ζώο. Πόσο μάλλον άνθρωπος!

Τελικά, τι είναι η αγάπη για τον συνάνθρωπο; Από πού πηγάζει;
Πρώτα απ’ όλα ξεκινάει απ’ το ενδιαφέρον για τον άλλον.
Αλλά, ας μην κάνω μάθημα.

Ας πάω στο συμπέρασμα.
Η αγάπη είναι ένα συναίσθημα που ή το έχεις ή δεν το έχεις. Βγαίνει από μέσα σου για όλους και για όλα. Αναβλύζει συνέχεια. Είναι αστείρευτη πηγή και είναι τζάμπα. Δεν στοιχίζει. Δεν είναι χρυσάφι, ούτε ευράκια. Έχω και δίνω απλόχερα ακόμα και σε εκείνους που την εκμεταλεύονται ή την θεωρούν δεδομένη. Ως πότε; Δεν ξέρω!

Μια ζωή με θυμάμαι να δίνω αγάπη και μια ζωή με θυμάμαι να προσπαθώ να αποδείξω ότι κι εγώ αξίζω να μ’ αγαπάνε. Μια ζωή ζητιάνα της αγάπης ήμουνα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Αν με κούρασε κάτι, είναι αυτό κι όχι το να δίνω αγάπη. Σήμερα με κάποια άλλη αφορμή, αποφάσισα να μην ξαναζητιανέψω από ανθρώπους που δεν έχουν για να δώσουν, γιατί δεν θα αποκτήσουν ποτέ! Άδικα φθείρομαι.Όποιος θέλει να μ’ αγαπήσει γι’ αυτό που είμαι, έχε καλώς!

(Υ.γ. Ξέρω το όνομά της, μα δεν θέλω να το γράψω, ούτε να της δώσω ψευδόνυμο. Συγγνώμη για τον "λίγο" θυμό που διαφεύγει στο κείμενο, αλλά, υπάρχει κι αυτός κάποιες φορές. )