Ο Βασίλης...

Νοσοκομείο, ξημερώματα Κυριακής, 2 Νοέμβρη 2008, ώρα 6

Είναι η τέταρτη ή η πέμπτη φορά που με σοκάρει ο παππούς;
Δεν ξέρω. Είχα πει πως αυτόν τον άνθρωπο, παρόλο που δεν με ήθελε για νύφη του, που ποτέ δεν έδειξε να με συμπάθησε, εγώ τον αγαπάω και δεν θέλω να φύγει.
Τον έβλεπα σαν πατέρα που δεν είχα και μάλιστα ζήλευα που ο άντρας μου και η κουνιάδα μου είχαν.
Γι’ αυτό και θύμωσα όταν εκείνη ...
...Γι’ αυτό κι όταν...
... έγινα θηρίο.
Γι’ αυτό και έκλαψα, στεναχωρέθηκα και έτρεξα στην Παναγιά και στον Άγιο Εφραίμ να τον σώσει.
Γιατί τον αγάπησα σαν πατέρα.
Γιατί είχα ανάγκη από έναν πατέρα.
Γιατί μου έλλειπαν στιγμές και πολλά κομμάτια ζωής, με έναν πατέρα.
Απόρησα κι εγώ, όπως και οι άλλοι.
Γιατί έτσι για τον πεθερό και όχι για την πεθερά;
Οιδιπόδειο σύμπλεγμα;
Μπορεί.
Δεν ξέρω.
Πάντως, οι παραισθήσεις του παππού, να αισθάνεται σαν εικοσάρης, να με κοιτάζει με ένα γελαστό πρόσωπο ερωτευμένου εικοσάρη και να μου λέει, σκύψε να σε φιλήσω ή ότι είμαι όμορφη ή ότι τον λένε Βασίλη ή να μου σφίγγει το χέρι πονηρά ...
.....,
αυτό δεν το φανταζόμουνα και με σοκάρει.
Αυτό το στάδιο το είχα ξεχάσει.
Θυμάμαι η πεθερά μου στις παραισθήσεις της (όταν έκανε εγχείρηση στο πόδι της) ήθελε να με χτυπήσει και με κατηγορούσε με νύχια και με πόδια...
.... , έλεγε.
Και άλλα πολλά.
Εκείνη στις παραισθήσεις της έβγαζε τις αληθινές της σκέψεις για μένα.
Τούτος δω, τι κάνει;
Ακόμα και τώρα που γράφω, με κοιτάζει γλυκά, μ’ ένα χαμογελαστό πρόσωπο που λάμπει, κι απόψε δεν φωνάζει, όπως όταν παραμιλάει.
Μιλάει σιγανά, σαν να μην θέλει να τον ακούσουν και φωνάζει πονηρά: «έλα εδώ!»
Ω, ρε παπού, θα με τρελάνεις απόψε!
Θα πάθω κι εγώ εγκεφαλικό!
Μα, την αλήθεια!
Νωρίτερα σου έλεγα "κοιμήσου", φοβούμενη μη μου πεις τίποτα χαζό και με σοκάρεις.
Ήρθα, γιατί έβγαλες το οξυγόνο.
Μ’ έσφιγγες τα χέρι, τόσο πονηρά και δυνατά, μου έλεγες σκύψε να σε φιλήσω και με κοίταζες με μάτια λάγνα!
Τώρα μου έδωσες μια εικόνα σου, που μόνο η γιαγιά είχε δει!
Είσαι πολύ γλυκός και όμορφος όταν αγαπάς και φαίνεται, απόψε, στις παραισθήσεις σου, εμένα μ’ αγάπησες!
Έγινε κι αυτό.
Κι εγώ η χαζή, δεν σκύβω να με φιλήσεις, να πάρω ένα φιλί από σένα, έτσι για να σε θυμάμαι!
Μην κοιτάς που γελάω, παππού.
Μέσα μου φοβάμαι.
Ελπίζω να είναι κάτι περαστικό αυτό, γιατί αλίμονό μας!
Το λάβ στόρυ μας θα είναι πολύ δύσκολο και παράνομο!
Γίνε καλά, γρήγορα σε παρακαλώ και πάρε αυτό το άγριο, σοβαρό και αυστηρό ύφος που είχες τριάντα ολόκληρα χρόνια τώρα που σε γνωρίζω,
κι αυτό,
παράλογο ε;
αλλά εγώ το αγάπησα αυτό το ύφος!
Έτσι έπλασα την εικόνα του πατέρα, από παιδί.
Σοβαρό, αυστηρό, μετρημένο, μακρινό, απλησίαστο.
Φωνάζεις και Κατερίνα!
Αυτό που το βάζεις!
Νάτος ο Βασίλης και η Κατερίνα!
Να, τι πάθανε τώρα στα γεράματα!
Εκείνη νύφη ετών 49 κι ο πεθερός 79!
Μια χαρά!
Κι ύστερα ξημέρωσε!
Χαράζει.
Συννεφιασμένος φαίνεται ο Βόλος πάλι σήμερα.

Πήγα στα κορίτσια που ήταν στο παράθυρο και τους είπα γελαστή:
"Δεν ξέρω τι κάνατε εσείς όλη νύχτα, εγώ πάντως επιβεβαιώθηκα απόψε σαν γυναίκα!
Πήρα την δόση μου για σήμερα! Αρέσω στον παππού κι αυτό μετράει!"

Ξυπνήσαν τα κοράκια. Πάω για φωτο.
...
__________
Ξημερώματα 2 Δεκέμβρη
Έτσι είχα αντιδράσει τότε.
Είχε καιρό να βγει στην επιφάνεια ο Βασίλης...
Προχθές με σόκαρες πολύ και χθες δεν ήρθα.
Ήθελα τον χρόνο μου να συνέλθω, παππού.
Σου έστειλα τον γιο σου.
Ξέρω πως κάθε φορά δεν συναντάω εσένα, πατέρα, αλλά το κορμί σου με ένα άρρωστο μυαλό.
Εύχομαι αυτός ο Βασίλης, να μην ξαναβγεί στην επιφάνεια παππού, για να μην σου στερήσω την αγάπη που ήθελα, αξίζεις και πρέπει να σου δώσω!

Άτιμο αλτχάιμερ! Γιατί μου βάζεις δύσκολα;