Σπάζοντας πέτρες...

4/5/2008 10 και 10 πρωί
(Νόμιζα πως ήταν η γιορτή της μητέρας)

Είμαι στο σπίτι σου μαζί με όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα.
Ο ήλιος λάμπει! Υπάρχει γύρω μια γαλήνη!
Μέχρι να ‘ρθεις.
Τα πουλιά κάτι λένε…
Ο γιος σου μου είπε ότι είσαι «σαν ζωντανή»!
Ζωντανή θα μείνεις μαμά και το ξέρεις!
Απομονώθηκα. Η δυνατή λύγισε πάλι, όπως χθες και προχθές…
Η πέτρα άρχισε να λιώνει απ’ τη στιγμή που είπες εκείνο το : «Ευχαριστώ για όλα!»
Μετά, όταν δεν μ’ άφηνες να φύγω…
Και μετά … που δεν με ξαναάφηνες να φύγω από κοντά σου…
Και μετά πάλι, χθες, που έπρεπε να φύγω.
Σου είπα να με περιμένεις…
Και είπες: «Κουράστηκα. Θα φύγω…»
«Μη φύγεις!»
Με περίμενες όμως.
Δεν άργησα, άλλωστε.
Ήξερα πως θα φύγεις μετά τις 12, τότε που ξημέρωνε η γιορτή της μητέρας.
Τίποτα δεν είναι τυχαίο στη δική μου ζωή.
Η δική μου μάννα Έφυγε στις 11 Δεκέμβρη. Αυτή τη μέρα γιορτάζεται παγκόσμια η γιορτή του παιδιού. Κάθε χρόνο στη γιορτή της μητέρας την γιόρταζα.
Γιορτή της μητέρας κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή του Μάη.
Σήμερα.
Σήμερα, 4 Μαίου 2008, του Θωμά, του άπιστου, στη γιορτή της μητέρας, ξημερώματα και ώρα 0:35, έφυγε απ’ αυτή τη ζωή, η μάνα του άντρα μου, η γιαγιά των παιδιών μου, η δεύτερή μου μαμά, η πεθερά μου.
Το όνομά της, Ελένη. Η ωραία Ελένη!

10:23
Η Άννα βρήκε την κρυψώνα μου. Δεν πειράζει. Δεν μπορώ να είμαι δίπλα τους σε άσχετες συζητήσεις. Δεν μπορώ να δίνω άλλο κουράγιο στους άλλους. Έχασα το δικό μου. Κρύφτηκα για να μαζέψω δυνάμεις. Η δυνατή πνίγεται και θέλει να σωθεί. Η δυνατή λύγισε.
Κλαίω με παράπονο. Όχι γιατί έφυγες και θα μου λείψεις. Με ανακουφίζει το ότι λυτρώθηκες και δεν υποφέρεις πια. Κλαίω γιατί άργησες να μ’ αγαπήσεις γιαγιά! Άργησες τόσο πολύ! Τρεις μέρες πριν φύγεις! Ήταν τόσο λίγο! Πού να μου φτάσει;

10:28 Θεέ μου!
Χτυπάει η καμπάνα του χωριού πένθιμα.
ΓΙΑ ΣΕΝΑ!
Για την πεθερά μου!
Για την μάνα του άντρα μου!
Για την γιαγιά των παιδιών μου!
Η καμπάνα χτυπάει για μας!
Για να το μάθει ο κόσμος!
Για να έρθει ο κόσμος!
Για να σε χαιρετήσει και να μας συμπαρασταθεί.
Η καμπάνα χτυπάει για σένα, γιαγιά!
Η καμπάνα χτυπάει για όλους μας!
Ο ήχος της ενώνει γη και ουρανό.
Η καμπάνα σταμάτησε.
Γιατί εγώ συνεχίζω να την ακούω;

Να δώσεις χαιρετίσματα, σ’ Εκείνη, μαμά!
Να μου την προσέχεις!
Μου το υποσχέθηκες άλλωστε, μετά.. όταν σου το ζήτησα…
Όταν με είχες πια αγαπήσει.
Όταν πια, ότι και να σου ζητούσα, δεν θα μου χάλαγες χατήρι.
Σ’ αγαπάω, μαμά!
Πάντα σ’ αγαπούσα.
Και το έδειχνα.
Και το έδειξα.
Τώρα πια, ξέρω πως με δέχτηκες για νύφη. Δεν θα υπήρχε καλύτερη για τον μονάκριβο γιο σου.
Ο γιος σου!
Το παλικάρι σου!
Ο λεβέντης σου!
Πόσο θα ήθελα να ήμουνα πλάι του αυτές τις δύσκολες στιγμές!
Δεν ήμουν, όμως.
Έπρεπε να είμαι πλάι σου.
Λένε όλοι ότι εκείνος είναι δυνατός.
Κι ο ίδιος το λέει.
Εγώ, όμως, ξέρω. Δεν είναι.
Τον είδα που έφευγε στα δύσκολα.
Είδα τις συσπάσεις στο λαρύγγι του.
Είδα τα φουσκωμένα μάγουλα…
Και τα μάτια που σφίγγουν…
Είδα το βλέμμα του να μ’ αποφεύγει.
Άκουσα το δικό του «Ευχαριστώ για όλα!»
Κι άκουσα και τον λυγμό του…
Εκείνον τον κρυμμένον…
Για σένα, μάνα μου!
Ο γιος σου, μάννα μου!

Η κόρη σου! Η Δέσποινά σου! Η αδύνατη! Αυτή πιο πολύ νιαζόμουν.
Άντεξε. Θ’ αντέξει. Την αφήνω να κλάψει όταν το νιώθει. Πρέπει. Πρέπει να το βγάλει από μέσα της, για ν’ αντέξει.

Οι πέτρες πρέπει να ξεσπάνε,
Όσο κι αν πονάνε.

Κι εγώ την δική μου σπάω τώρα.