Υπομονή!

Κυριακή 25 Ιουνίου 2006

"Βουτιές" στο blog
Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, μια ζωή λέω:
"Υπομονή! Θα περάσει κι αυτό!"
Και κάνω υπομονή.
Και περνάει κι αυτό κι άλλο έρχεται στη στροφή, που και κείνο ζητάει τη δική του υπομονή. Και ξανακάνω κι άντε πάλι απ΄την αρχή.
Και η ζωή επαναλαμβάνεται.
«Κι η ζωή περνάει και χάνεται κι η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται......»,
φεύγει!Κι άλλη έρχεται.
Κι εγώ τρέχω να προλάβω αυτές τις στιγμές, να τις ζήσω!Κι όλο φεύγουν, γίνονται παλιές, γίνονται χθες.
«Υπομονή», μου λένε πάλι τα μαστόρια. «Έχουμε κι άλλες υποχρεώσεις. Κτίζουν κι άλλοι σπίτια σαν κι εσένα. Πήραν κι άλλοι δάνεια».
Αλλοίμονό μας. Είμαστε πολλοί αυτοί που θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε....
Υπομονή! Θα τα καταφέρουμε.
"Έχει πολύ δουλειά ακόμα. Δεν χτίζονται με όνειρα τα σπίτια. Θέλουν χρόνο, πολλή δουλειά και ιδρώτα".
Και το καλοκαίρι ήρθε και γρήγορα θα φύγει. Δεν θα περιμένει εμένα κι άλλους είκοσι συγγενείς, να γίνει το σπίτι, για να πάμε στο χωριό στη δροσιά και στη θάλασσα, όπως κάναμε μια ζωή.
Φέτος δεν έχει διακοπές. Τόσα άτομα συγγενικά μου θα μείνουν σπίτι τους. Σπίτι μας θα μείνουμε κι εμείς. Μόνο εγώ θα συνεχίσω να πηγαίνω τακτικά δρομολόγια στο χωριό, να επιβλέπω, να κάνω νέες συμφωνίες και να πληρώνω.
Κάθε φορά θα βλέπω το νέο σπίτι να ολοκληρώνεται, προσπαθώντας να με πείσει πως θα είναι πιο όμορφο και πιο ζεστό απ΄ το παλιό φτωχικό μας. Και κάθε φορά θα μου δικαιολογείται, πως δεν «σκότωσε» τις αναμνήσεις.
Θα βλέπω μια αυλή που θυμίζει εργοστάσιο, φαλακρή χωρίς τον κισσό και τις κορομηλιές και τα λουλούδια μας, όσα έμειναν στην άκρη, να ασφικτυούν μέσα στα οικοδομικά υλικά και να αργοπεθαίνουν.
Κι εγώ θα τρέχω στο χωριό πιο συχνά, κυρίως γι΄αυτά τα λουλούδια. Να κρατήσω ότι μπορώ. Ν΄ ανοίξω τρύπες με το λάστιχο, να βρω τις ρίζες, να τις ποτίσω και να τα παρακαλέσω: "Κάν΄ τε κι εσείς υπομονή. Λίγο ακόμα. Ζήστε για μένα και για την Μάννα που σας φύτεψε! Μη μου πεθάνετε κι εσείς!"
Η καμέλια, δέντρο ολόκληρη, με κοιτάζει τραυματισμένη. Τα μαστόρια πετσόκοψαν τα κλαδιά της, γιατί τους ενοχλούσαν. Μικρή η αυλή, γεμάτη λουλούδια, δεν χωρούσαν τα φορτηγά. Κι έτσι η καμέλια μας είναι ζωντανή, μόνο απ΄την πλευρά που κοιτάει τη θάλασσα....
Οι ορτανσίες απ΄όλα τα χρώματα, θάμνοι ολόκληροι, όσες γλίτωσαν, δυνατές σαν βράχος, σκονισμένες, τσιμεντοποιημένες, αντέχουν ακόμα! Μέσ΄ το τόσο βάρος των οικοδομικών υλικών, βρήκαν τρόπο να μου δώσουν μήνυμα με ένα λουλούδι τους, ότι αντέχουν ακόμα!
Και θα φεύγω πάλι γρήγορα από κει, όπως κάνω και τώρα, γιατί δεν αντέχω να βλέπω την αυλή μας έτσι.
Όλο μας το σπίτι ήταν αυτή η αυλή!
«Μαμά, δεν πειράζει που δεν θα είναι το σπίτι τελειωμένο. Εμένα μου φτάνει που θα κάθομαι στην αυλή», μου είπε η κόρη μου στο τηλέφωνο.
«Η αυλή μας κορίτσι μου, δεν είναι όπως την άφησες πέρυσι...», της είπα.
«Κι οι γαρδένιες; Οι άλλες γλάστρες;» με ρώτησε.
«Ότι μπορούσα να σώσω κορίτσι μου, το έσωσα. Τα έφερα στο Βόλο. Πρώτη φορά στα χρονικά που οι γαρδένιες αντέχουν. Πρώτη φορά γέμισαν μπουμπούκια κι άνθισαν κι όλας, ενώ το νερό και ο ήλιος δεν τις ευνοούν. Κάνουν υπομονή κι αυτές. Ξέρουν ότι σύντομα θα γυρίσουν στο σπίτι τους».
«Μόλις τελειώσουν τα μαστόρια, πρώτα την αυλή μαμά......»
Οι καλοκαιρινές μου διακοπές ήταν πάντα αυτή η αυλή. Φύτευα, πότιζα, κλάδευα. Αν τα λουλούδια μου ήταν εντάξει, τότε πήγαινα στη θάλασσα.Τώρα, πηγαίνω και γυρίζω χωρίς να πηγαίνω στο Χορευτό.
Ο άντρας μου δουλεύει κάθε μέρα απ΄τις 5π.μ, μέχρι τις 5μ.μ και δεν μπορεί να πηγαινοέρχεται τόσο μακριά, μόνο για ένα μπάνιο. Εγώ πηγαινοέρχομαι με το λεωφορείο ή με τα μαστόρια.
Έρχομαι στον Βόλο, μπαίνω στο blog και κάνω βαθιά βουτιά μέσα του. Τα μπάνια μου φέτος είναι στο blog. Οι διακοπές μου φέτος οι ψυχικές, είναι εδώ μέσα. Αν δεν είχα το blog, ειδικά φέτος, δεν ξέρω πως θα άντεχα.
Γι΄ αυτό και δεν σας χαιρετάω. Πώς να σας χαιρετήσω αφού είμαι εδώ; Θα μείνω στο blog, μέχρι να τελειώσουν τα μαστόρια, γιατί το έχω ανάγκη και για να κάνω συντροφιά σ΄αυτούς που μένουν.
Σ΄αυτούς που φεύγουν εύχομαι να περάσουν ένα αξέχαστο καλοκαίρι και σ΄αυτούς που μένουν, υπομονή, θα έρθει και η δική μας η σειρά.
Ενώ σας γράφω, απέναντί μου είναι τα εικονίσματα της μάννας απ΄ το χωριό. Κοιτάζοντάς τα, με γαληνεύουν. Δεν αγωνιούν για το πότε θα πάνε στο χωριό. Εκείνα ξέρουν.
Πιο πέρα η φωτογραφία της μάννας που κρατάει ένα ποτήρι κρασί και μου λέει "στην υγειά σου"!
«Υπομονή!», μου λέει κι αυτή.
«Όλα θα γίνουν! Εγώ άλλωστε είμαι εδώ, κοντά σου!»
Κι εγώ είμαι εδώ ακόμα..... και μιλάω μαζί σας.