Για μια θέση στον πάγκο!

Δευτέρα 19 Ιουνίου 2006

Για μια θέση στον πάγκο.....
Η Ελλάδα που πληγώνει τα παιδιά της....
Ζητιάνα για άλλη μια φορά...

Διαλέξ΄τε εσείς τον τίτλο.....

Η ώρα είναι τρεις παρά πέντε, ξημερώματα Δευτέρας 19 Ιούνη 2006.
Γύρισα στο σπίτι γύρω στις 10 και μισή. Ήθελα να μπω αμέσως να γράψω, να σας ρωτήσω για άλλη μια φορά πώς να ζωγραφίσω τον θυμό μαζί με την απογοήτευση. (Όσοι έχουν διαβάσει το παλιότερο κείμενο «Κερνάω απόψε», θα καταλάβουν).

Ήρθα με σκοπό να εκτονωθώ γερά, μα η ώρα πήγε τρεις και δεν τα κατάφερα ακόμη. Απαντάω τόσες ώρες σε μέηλ, ανθρώπων που ενδιαφέρονται για μένα. Αν και έχει καταλαγιάσει ο θυμός, (αν δεν γράψεις στην ώρα του, το έχασες!)

Θα σας περιγράψω την αποψινή μου επίσκεψη στην έκθεση βιβλίου της πόλης μου, στις 18 Ιούνη του 2006!

Φέτος, εφόσον είχα την σφραγίδα του εκδοτικού οίκου, πήγα χαρούμενη και μόνη για να καμαρώσω το βιβλίο μου στον πάγκο και να το αγοράσω. Μάλιστα πήγα μέρα, χωρίς ντροπές και ζητιανιές, όπως πήγαινα άλλες χρονιές.

Πρώτος, δεύτερος πάγκος, δεν υπήρχε. Δεν λύγισα. Είπα θα τους γυρίσω όλους, έναν έναν. Δεν έλεγα τίποτα, μόνο κοίταζα, όπως έκαναν και τόσοι άλλοι. Κι αν με γνώριζαν κάποιοι, μισή ντροπή δική τους, μισή δική μου.

Μόλις είδα ένα γνωστό βιβλιοπώλη παραπέρα, μου ανέβηκε το ηθικό. Εδώ θα υπάρχει σίγουρα, σκέφτηκα! Δεν χρειάστηκε να ψάξω στον πάγκο. Κοίταξα τα μάτια του και κατάλαβα! Ντράπηκε που είχε ξεχάσει το βιβλίο μου, κι ας το είχαμε συζητήσει τόσες φορές. Μου είπε κάποιες δικαιολογίες.....
Τις δέχτηκα..... κι έφυγα.
Αύριο θα το φέρει.
Η έκθεση άρχισε την Παρασκευή.
Με ρώτησε πόσα ήθελα να αγοράσω; Δεν απάντησα.
Το θέμα ήταν τι θα πουλήσει σε μένα ή να έχει στον πάγκο πολλά και να τα διαφημίζει κιόλας, μιας και είμαι συμπατριώτισσα;

Πήγα παραπέρα, έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάμματα. Κάπου ενδιάμεσα στους πάγκους, μια κοπέλα κρατούσε ένα ημερολόγιο που έγραφε ο κόσμος την γνώμη του για την έκθεση βιβλίου. Μου ζήτησε να γράψω και της είπα, όταν ολοκληρώσω την βόλτα μου, έχω να γράψω πολλά!

Η κοπέλα κουφάθηκε! Πού να ήξερε τον δικό μου καημό και θυμό; Με κοίταξε απορημένη. Σίγουρα θα σκέφτηκε ότι, «χάνω λάδια».

Προχώρησα, με ανάμεικτα συναισθήματα. Για καλή μου τύχη, στον πάγκο του βιβλιοπωλείου ΗΛΙΟΣ, είδα τον «ήλιο» με τα μάτια μου!Ένα δικό μου βιβλίο!Το πήρα στα χέρια μου και με ύφος ηλίθιο, άλλα ήθελα να πω και άλλα είπα, ρωτάω σα χαζή ένα παλληκάρι, (τον πωλητή).

«Αυτό το βιβλίο, γιατί το έχετε εδώ;»
Το παλληκάρι με κοίταξε με απορία, αλλά μου απάντησε ευγενικά:
«Τι πάει να πει γιατί το έχουμε; Είναι καινούργιο βιβλίο, είναι πολύ συγκινητικό, είναι Βολιώτισσα η συγγραφέας και θέλουμε να την στηρίξουμε!»
Συνέχισε να δικαιολογείται το παλληκάρι κι εγώ πάλι μπλοκαρισμένη από συγκίνηση, έκπληξη και όλα τα προηγούμενα συναισθήματα μαζί, του λέω σα χαζή:
"Αυτή είμαι εγώ! Αυτό το βιβλίο είναι δικό μου!"και το κράταγα σφιχτά στην αγκαλιά μου, ενώ τα πόδια μου έτρεμαν και ήμουν έτοιμη να λιποθυμήσω.

Να μην τα πολυλογώ. Ήθελα να αγκαλιάσω και να φιλήσω αυτό το παιδί. Δεν ξέρω γιατί δεν το έκανα. Έφταιγε το μπλακ άουτ που είχα πάθει, έφταιγε ο κόσμος, δεν ξέρω!Τον ρώτησα πόσα έχει. Μου είπε δύο και ότι θα παραγγείλει πάλι αύριο. Του είπα θα τα πάρω και τα δύο. Μετά του είπα θα πάρω το ένα, για να μείνει και ένα στον πάγκο, για διαφήμιση. Μετά του είπα, θα ξαναγυρίσω. Θα δω όλους τους πάγκους και θα΄ρθω να αγοράσω βιβλία από σένα!

Προχώρησα σε όλους τους υπόλοιπους πάγκους. Κανένας άλλος δεν το είχε.

Θύμωσα! Δεν ξέρω που βρήκα την δύναμη και πήγα πάλι στο παλληκάρι."Δως μου το ένα", του είπα.Το αγόρασα 13 Ευρώ και πήγα σε έναν έναν, όλους τους πάγκους. Δυο τρεις που τους είχα ενημερώσει εδώ και καιρό, σήμερα προθυμοποιήθηκαν να κρατήσουν σημείωση για να το παραγγείλουν.

Το άντεξα!Κάποιοι άλλοι με μάλωσαν που δεν τους είχα ενημερώσει εγώ η ίδια. Μα εγώ πίστευα πως τώρα, που έχω την στήριξη εκδοτικού οίκου, δεν θα έκανα την ζητιάνα ξανά, για μια θέση βιβλίου μου στον πάγκο ή στο βιβλιοπωλείο. Κάποιοι άλλοι δεν ήξεραν πραγματικά και έδειξαν ότι πράγματι θα με στηρίξουν από αύριο. Κάποιοι, ευτυχώς δύο μόνο, μου είπαν να περάσω από βδομάδα!Τους είπα ευχαριστώ και δεν θέλω ούτε να τους ξαναδώ στη ζωή μου. Μετά από τόση συζήτηση και ταπείνωση, να περάσω και από βδομάδα; Ήταν πολύ....Πατάτες να πουλούσαν, θα ήταν πιο ευγενικοί.

Επιστρέφοντας θολωμένη, μεθυσμένη θα έλεγα, μόνο έτσι μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου απόψε, είδα την κοπέλα με το βιβλίο.Με κοίταζε....

Άφησα το κράνος απ΄το μηχανάκι, άφησα μπουφάν σακκούλες με δυο βιβλία που αγόρασα( ένα δικό μου κι ένα άλλο που μου χτύπησε στο μάτι ο τίτλος, γιατί δεν ήμουν σε φάση, ούτε να διαβάσω, ούτε να ψάξω για άλλα βιβλία που ήθελα) και λέω στην κοπέλα:

«Τώρα θα σου γράψω τα παράπονά μου!»
Το κορίτσι δυσανασχέτησε, μα όταν του εξήγησα, είπε πως θα αγοράσει το βιβλίο μου, αν το βρει...
Εκείνη την ώρα ήμουν ικανή να γεμίσω όλο το τετράδιο, αλλά μια ο στυλός που δεν έγραφε καλά και μου έδωσε άλλον, μια που καθιστή δε βόλευε και όρθια διαβάζανε τι έγραφα, έγραψα με λίγα λόγια το παράπονό μου.
Όταν τελείωσα, είδα τα γράμματά μου και τρόμαξα! Η Μάννα, αν και αγράμματη, θα έγραφε πιο καλά. Δεν πειράζει όμως, εκτονώθηκα!

Συνηθισμένη να κάθομαι στα παγκάκια να γράψω, την ώρα που το έχω ανάγκη, είδα ότι απόψε δεν υπήρχε πουθενά χώρος για μένα. Η παραλία ήταν γεμάτη κόσμο. Δεν υπήρχε εκεί γύρω, καμιά "κρυψώνα" για μένα!

Κοίταξα την θάλασσα. Το λιμάνι αφιλόξενο. Δεν έχει αμμουδιά. Πολύ φως κι ο κόσμος κάνει την βόλτα του, πέρα δώθε, πέρα δώθε.

Εκεί που τελείωσε η έκθεση, άναψα τσιγάρο. Πολύ είχα αντέξει, όταν έφτασε στ΄αυτιά μου μια απαλή μουσική....
Προχώρησα προς το μέρος της, κοντά στον κόσμο. Δεν μ΄ ένοιαξε καθόλου αν φαίνονταν τα κλαμμένα μου μάτια....και είδα ένα γκρουπ, να παίζει πρωτόγνωρα για μένα όργανα, να τραγουδάνε απαλά και να φοράνε στολή Ινδιάνικη. Κοίταξα γύρω μου μήπως δω κάποια αφίσσα, αλλά δεν είδα. Όχι ότι είμαι σίγουρη ότι δεν είχε.

Έτσι που ήμουν εγώ....
Ήθελα να κάτσω εκεί, μέχρι να τελειώσει η συναυλία τους. Μου έκανε καλό στην ψυχή.....

Δεν έμεινα όμως, γιατί οι υποχρεώσεις με καλούσαν. Έριξα τον οβολόν μου στο καλάθι τους και έφυγα....

Τους πήρα μαζί μου όμως. Μ΄άγγιξε η μουσική τους κι αυτή θα κρατήσω ως ανάμνηση της σημερινής μέρας.

ΥΓ. Είχα πει ότι δεν θα σας ξανακουράσω, αλλά....
Να μη μου έχετε εμπιστοσύνη πια. Θα σας προδώσω!!!