Τιμής Ένεκεν

ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Ήταν μια σφραγίδα μόνο.Ένα χέρι την πήρε, την βούτηξε στη μελάνη και μετά σφράγισε το εξώφυλλο ενός βιβλίου.Πάνω του τυπώθηκαν δυο Ελληνικές λέξεις, με κεφαλαία γράμματα: ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Ήταν δυο λέξεις απλές, συνηθισμένες, τυποποιημένες, κολλημένες σ' ένα ξύλινο καλούπι που με λίγη μελάνη και με τη μηχανική κίνηση ενός έμπειρου και γερασμένου χεριού, τις είδες να σε φλερτάρουν στο εξώφυλλο του βιβλίου. Τίποτ' άλλο.
Τις κοίταζες απολιθωμένη και σου φάνηκε ότι σε κοίταζαν κι εκείνες έντονα, απ' τον τρόπο που ρούφηξαν την μελάνη.
"Αυτό το βιβλίο είναι για σένα.Στο χαρίζω Τιμής Ένεκεν», έλεγαν τα χείλη του κυρίου Δημοσθένη, που έχει ζήσει όλη τη ζωή του πουλώντας βιβλία, μα εσύ δεν κοίταζες το πρόσωπό του.Το βλέμμα σου είχε μείνει σ' εκείνο το χέρι. Ακολουθούσε αυτές τις δυο λέξεις που τώρα πλησίαζαν προς το μέρος σου, εφόσον ο κ. Δημοσθένης σου το έδινε, σα δίσκο που πάνω του ήταν σερβιρισμένες, εκείνες οι δυο λέξεις: «ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ» Τίποτ' άλλο.
Αυτές μόνο τις δυο λέξεις είχε το καλούπι, αυτές βγήκαν με μελάνη στο βιβλίο που σου χάρισαν. Γιατί εσύ όμως, δίπλα απ' αυτές έβλεπες και τόσες άλλες να χορεύουν τριγύρω τους; Γιατί αυτές άλλες που τις έβλεπες μόνο εσύ, σ' είχαν κάνει να στέκεσαι εκεί, σαν στήλη άλατος, να μην απαντάς «Ευχαριστώ» και να μην απλώνεις το χέρι να πάρεις το βιβλίο;
"Δε θα το πάρεις;" σε ρώτησε ο εκδότης.
Δε θα το έπαιρνες; Αν είναι δυνατόν!Μα στη σελίδα αυτού του βιβλίου, είχε γραμμένο τ' όνομά σου. Είχε απόσπασμα απ' το δικό σου βιβλίο και μάλιστα κάπου σε αποκαλούσε και συγγραφέα!
Συγγραφέας εσύ! Αν είναι δυνατόν! Εσύ τους συγγραφείς τους είχες πολύ ψηλά.Τους θεωρούσες τέρατα μορφώσεως, τους θαύμαζες πολύ. Συγγραφέας κι εσύ;Εσύ απλά έγραφες για να ξεσπάσεις. Πού να φανταστείς, ότι αυτό το ξέσπασμα, αυτό το κουσούρι και ελάττωμα που σε κάνει να ξενυχτάς τα βράδια, λέγεται ταλέντο κι ότι αυτός που γράφει λέγεται συγγραφέας;
Πώς να το σκεφτείς αλήθεια;Είχες τόσα άλλα να σκεφτείς κι ένιωθες μόνο την ανάγκη να γράψεις. Τώρα πως το έμαθαν οι άλλοι και πώς έφτασες μέχρι εκεί, να διαβάζουν οι άλλοι τα δικά σου ξεσπάσματα, αυτό είναι άλλη ιστορία. Ίσως σε πρόδωσαν τα πρησμένα μάτια σου και οι φίλοι σου.
Σήκωσες το κεφάλι, ενώ το βλέμμα σου ήταν ακόμη κολλημένο σε κείνες τις δυο λέξεις:
«Τιμής Ένεκεν»
" Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ κύριε Δημοσθένη!", ψέλλισες.
"Καληνύχτα..." και κρατώντας σφιχτά το βιβλίο στην αγκαλιά σου που ήταν επιχρυσωμένο με κείνες τις δυο λέξεις, πήρες το δρόμο για το σπίτι.
Στη διαδρομή, στο σπίτι, ακόμη και όλη τη νύχτα κελαηδούσαν στ' αυτιά σου, αυτές οι δυο λέξεις. Πολλές φορές έτρεχες να δεις αν είναι πράγματι γραμμένες και αν είναι ακόμη εκεί, για να επιβεβαιωθείς, ότι δεν είναι όνειρο.
Όχι! Δεν ήταν όνειρο. Οι δυο λέξεις ήταν πράγματι εκεί, δεν έσβησαν και ούτε θα σβήσουν. Είναι γραπτές και εφόσον «τα γραπτά μένουν», έτσι και αυτές θα μείνουν για πάντα εκεί και θα μιλούν για πάντα σε σένα. Θα σου λένε αυτά που σου είπαν από την πρώτη στιγμή που τις αντίκρισες.
ΤΙΜΗΣ ΕΝΕΚΕΝ
Τιμής Ένεκεν λοιπόν, που για σένα θα πει, επειδή σε τιμούν, σου χάρισαν αυτό το βιβλίο. Τιμής Ένεκεν, σε σένα. Χάρισμά σου. Με τιμή σε σένα. Για τις προσπάθειές σου, για το μεράκι σου να γράφεις, για την απλότητα και Ανθρωπιά που κουβαλάς μέσα σου, γιατί εκτιμούν και αναγνωρίζουν αυτό που κάνεις, για να συνεχίσεις, γιατί το θέλεις, γιατί το μπορείς και το αξίζεις.
Πολλές φορές αναρωτήθηκες αν γεννήθηκες μιαν άλλη εποχή. Την απάντηση την βρήκες τώρα. Σου την έδωσαν αυτές οι δυο απλές λέξεις που στην έννοια τους εσύ, δίνεις άλλη διάσταση.
Όχι! Δε χρειάζεται πια ν' αναρωτιέσαι. Βρίσκεσαι στη δική σου εποχή και ναι! Εσένα σου αρκούν αυτές οι δυο λέξεις, ακόμη κι αν δεν γράφτηκαν με το χέρι.Σου δίνουν την άδεια να συνεχίσεις να γράφεις, γιατί για σένα είναι εσωτερική ανάγκη. Έτσι, για την φανέλα, για το μεράκι, για το κουσούρι σου να γράφεις, ότι σ' αγγίζει, «Τιμής Ένεκεν» λοιπόν, γιατί ποιος ξέρει;
Αν κάποιος σήμερα σου χαρίζει βιβλία, έτσι απλά, «Τιμής Ένεκεν», ίσως κάποιος, κάποτε στο μέλλον, δεχτεί να διαβάσει και τα δικά σου τα βιβλία, έτσι απλά, «Τιμής Ένεκεν».