....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κυριακή, Ιανουαρίου 28, 2007

Δυνατές αλήθειες

8/6/99 ώρα 17 και 38 …….
Τώρα ας πούμε, είμαι χαρούμενη ή καλύτερα φοβισμένη. Αύριο θα πάω στο ΤRΤ. Τρεις παρά τέταρτο να είμαι εκεί μου είπαν. Θα πάω νωρίτερα, για να μιλήσω στον Σωτήρη. Πρέπει να του μιλήσω για την λεπτότητα αυτού του βιβλίου….

9/6/99 ώρα 16 και 58
Πανικός! Τα έκανα θάλασσα για άλλη μια φορά; Ποιος ξέρει; Ήμουν ένα ψάρι που με βγάλανε απ’ τα’ αλμυρό νερό και με βγάλανε στον ήλιο, στο φως της κάμερας και της δόξας, να στεγνώσω. Εγώ σπαρταρούσα. Φυσικό ήταν. Ήμουν έξω απ’ τα νερά μου. Έπρεπε όμως, να μη το δείξω. Όσο κι αν το προσπάθησα, πιστεύω ότι δεν κατάφερα να βγει κάτι καλό. Απογοήτευσα ίσως, όσους στήθηκαν να με δουν με καμάρι, άγχωσα και τον Σωτήρη. «Βγάλε με στην αρχή, γιατί δουλεύω. Μη με ρωτήσεις πολλά. Μην εκθέσεις παιδιά. Είναι λεπτό το θέμα. Μη με δείχνει πολύ η κάμερα. Μη με κρατήσεις πολύ. Μη πεις…. Μη, μη, μη!»
Πανικός! Έφυγαν και τα στυλό και όλα. «Ευτυχώς δε φάνηκε», μου είπαν τα παιδιά. Ήμουν μια ηλίθια, λέω εγώ. «Εξελίσσεσαι», μου είπε ο άντρας μου. «Τουλάχιστον ήσουν καλύτερη απ’ την άλλη φορά.»
«Ήσουν απλή και υπέροχη, γεμάτη συναίσθημα», είπε η Ροδούλα Ζήση που ήταν εκεί.
Το πρωί έτρεχα σαν τρελή. Να ψωνίσω, να χτενίσω το μαλλί, να βρω ένα δώρο για τον Σωτήρη, αλλά δε βρήκα στη γειτονιά μου αυτό που ήθελα. Ήθελα ένα χρονόμετρο επιτραπέζιο με άμμο ή με υγρό να του χαρίσω. Κλεψύδρα δηλαδή. Να το γυρίζει ανάποδα και να μετράει τα λεπτά, γιατί κάθε λεπτό του Σωτήρη είναι σημαντικό και δεν πρέπει να τα σπαταλάει. Γι’ αυτό κι εγώ σήμερα ήμουν βιαστική. Δεν ήθελα να τον καθυστερώ. Είχε τόσα να πει. Εγώ αυτά που ήθελα να πω, τα είπα.
Σ' ευχαριστώ ρε Σωτήρη και συχώρα με που είμαι έτσι. Μου είπες ωραία λόγια πριν τον φακό. Όταν σου είπα ότι με συγκινείτε όλοι με την αγάπη σας και φοβάμαι ότι δεν αξίζω, μου είπες: «Και βέβαια την αξίζεις, όταν δημιουργείς τέτοια βιβλία».
Να ζήσεις αγόρι μου. Πρώτα απ’ όλα να είσαι γερός και μετά να φτάσεις πολύ ψηλά, που θα φτάσεις. Είναι σίγουρο.
…… Ήμουν με την τσίμπλα στο μάτι, όταν τηλεφώνησε ο κ. Κώστας Π. Τι άνθρωπος είναι αυτός; Είναι και δάσκαλος. Μ’ έχει φτάσει στα ουράνια. Η υπερβολή του αδικαιολόγητη. Ξεπέρασα λέει την Πηνελόπη Δέλτα! Μη βρίζεις τα θεία κύριε Κώστα. Ντροπή. Αμαρτάνεις, από πολλή αγάπη για μένα. Με συγκίνησε όταν μου είπε: «Είσαι η ελπίδα για τη νέα γενιά και θα φτάσεις ψηλά».
Μακάρι κύριε Κώστα μου, να βοηθήσω. Να αξίζει αυτό που δίνω. Μακάρι! Όσο για τα ψηλά, απ’ ότι φαίνεται….. δεν μου πάνε. Δεν με είδες σήμερα; Δεν είδες τα’ αγρίμι που το φέρανε απ’ τη ζούγκλα και το ρίξανε στο στούντιο; Δεν είδες πανικό; Ούτε ο Οτσαλάν δεν ήταν έτσι μέσα στο αλεξίσφαιρο κλουβί του, στη δίκη.
Ας μη δίνω αξία στο χαρτάκι μου, γράφοντας τέτοια ονόματα. Το παράκανα. Προσοχή Κατερίνα. Το καλάμι είναι εύκολο πήδημα. Εκεί τα καταφέρνουν όλοι εύκολα.
…… Εκεί που πρόβαρα το συνολάκι, ήρθε ο Δημήτρης με την εφημερίδα Πρώτη στο χέρι, όλο χαρά. Η Γλυκερία Υδραίου είχε γράψει κριτική για το βιβλίο. Καλά, αυτή η κοπέλα στάζει σιρόπι το στόμα της, όσο και η πένα της. Δε περίμενα να είναι αυστηρή μαζί μου. Δεν περίμενα όμως ούτε να γράψει, ούτε να ξεστομίσει και τόσο μεγάλα λόγια. Της τηλεφώνησα για να την ευχαριστήσω. Μου είπε κάτι για Τριβιζά, δεν κατάλαβα καλά το όνομα, ότι θα μείνει διαχρονικό, ότι της αρέσει που συνεχίζω το συναίσθημα, ότι αρέσει αυτό, ότι το διάβασε αμέσως, ότι κατάλαβε πολλά…. Γλυκιά μου, Γλυκερία!
Τι να πρωτογράψω για σήμερα; Ότι θυμάμαι χαίρομαι. Έτσι κι εγώ. Όπως μου έρχονται τα γράφω.
……Α! Ο άντρας μου είχε τα νευράκια του σήμερα.
Γκρίνιαζε για τα ψάρια, τον θερμοσίφωνα, διάφορα. Πάντως, κάπου μέσα του χαιρόταν και καμάρωνε. Τον ξέρω καλά. Μόνο ο καημένος που με θέλει σικ, αλλά εγώ του βγαίνω βλάχα, παρ’ όλο το Πήλιο. Τι να σε κάνω ρε άντρα μου; «Τα ράσα, δεν κάνουν τον παπά».
Μετά, γελάσαμε με τα πιτσιρίκια όταν έφευγα για τη δουλειά. Γύρισε η βλάχα απ’ το κανάλι με τις γοβίτσες της, το μαλλί της, τις μαύρες της δαντελίτσες και ξεντύθηκε. Έβαλε το μαύρο κολάν ποδηλασίας, μέχρι το γόνατο, μια πορτοκαλί μακριά μακό μπλούζα, έβαλε τις δίπατες σαγιονάρες (τα αθλητικά τα είχε αφήσει στη δουλειά), πήρε τον ντρουβά της, (σακούλα, εντάξει!) που μέσα είχε νερό, φαΐ για τα σκυλιά (Τι να κάνουμε; Η Λίζα είναι έγκυος και πρέπει να τραφούν τα μωρά), δυο αχλάδια, το ημερολογιάκι της και το βιβλίο του Γιάννη Τσίγκρα για δεύτερη ανάγνωση. Πώς να το κάνουμε; Έχουμε ραδιοφωνική εκπομπή το Σάββατο και θέλω περισσότερο να μιλήσουμε για το δικό του το βιβλίο, γιατί το δικό μου, δε θέλει πολύ ανάπτυξη, ούτε πολύ σκάλισμα. Από πίσω απ’ τους ήρωες είναι αληθινά παιδιά.
Ε! Τι έγινε; Πολλές παρενθέσεις, μεγάλη παράγραφος, τι κάνω; Α! Όλα κι όλα. Τώρα γράφω. Τον φιλόλογο θα τον κάνω αργότερα στον υπολογιστή.
Και που λες…..Ορίστε. Ξέφυγε η ροή. Λογική Κατερίνα, στη θέση σου. Δε σε φώναξε κανένας. Εδώ είναι αλλουνού τέρμα. Πήγαινε παραπέρα να παίξεις.
Και που λες, παίρνω το κράνος και τη μαύρη «γκαστρωμένη» τσάντα μου. Την λέω έτσι, γιατί μέσα της κλωσούν αυγά που βγαίνουν πουλάκια πότε - πότε. Να! Κάπως έτσι βγήκε και το τρίτο βιβλίο. Στη δουλειά μου θα λένε ότι κλέβω του κόσμου τα προϊόντα, εκτός αν πρόσεξαν πως γεμάτη πάει και γεμάτη έρχεται. Πήρα και το κινητό μου (ήρθε κι έδεσε το συνολάκι) και λέω στα παιδιά, ανοίγοντας την πόρτα.
-Άιντε παιδιά μου, να πάω στο χώρο μου. Στα πρόβατά μου ή καλύτερα στα γελάδια μου και γελούσα χαρούμενη, γιατί αυτή ήμουν εγώ κι όχι αυτή που έβλεπαν στην τηλεόραση.
Γέλασαν τα παιδιά, ίσως με παράπονο. Ίσως αλλιώς την ήθελαν τη μαννούλα τους και όχι έτσι. Ωστόσο εγώ τους είπα ότι πάω στο δικό μου χώρο, στον φυσικό μου χώρο και το πίστευα. Σχολιάσαμε γελαστά το θέμα και φεύγοντας ο Τάσος έκανε κάτι «μπε – μπέεεεε» και σφύριζε όπως κάνουν οι βοσκοί. Η Λένα μάλλον έπιασε κάτι άλλο η κεραία της….. και με φίλησε και στα δυο μάγουλα πολύ απαλά, χωρίς να της το ζητήσω και χωρίς να μου πει τίποτα. Αυτά. Στοπ. Τζιζ.
……..Στη δουλειά ο κ. Μήτσος μου είπε :
«Συγχαρητήρια. Ήσουν αρχόντισσα. Πολύ ωραία ρούχα, ωραίο μαλλί, μόνο που είχες τρακ και ο Σωτήρης σου είπε ηρέμησε. Τον έκλεισες μονότερμα. Δεν τον άφηνες να μιλήσει».
Τηλεφώνησε η φίλη μου η Δήμητρα. Μου είπε τι της άρεσε και τι όχι. Πάντως, με είδε τυχαία. Δεν την είχα ειδοποιήσει. Μου είπε ότι την συγκίνησα αλλά και ότι πάχυνα. Μου είπε ότι της άρεσε πολύ που είπα: «‘Όπου βλέπεις Κατερίνα, θα είναι αλήθεια!» Το είπα εγώ αυτό; Τότε, μιλούσε η ψυχή μου. Όχι η λογική. Η λογική δε θα το έλεγε. Τελικά, όταν θα δω αυτό το βίντεο, θα βάλλω εγώ βαθμό στον εαυτό μου. Εγώ μόνο θα ξέρω, πόσο ήμουν αληθινή και πειστική. Αυτό θα βαθμολογήσω. Στους άλλους μπορεί να άρεσε ένα αναγκαστικό χαμόγελο, το μαλλί μου, το ρούχο μου, τα κιλά μου και αυτό να βαθμολόγησαν. Εγώ όμως, άλλο ψάχνω.

11/6/99 Παρασκευή 18 και 47
….Είμαι πολύ στενοχωρημένη που δε μπορώ να έχω κόπια απ’ το ΤRΤ. Θέλω να με δω. Να δω πως φερόμουν. Φαινόταν τόσο το αγρίμι που ένιωθα μέσα μου;
Θέλω να δω τι είδε ο κόσμος. Θέλω να δω, πόσο κατάφερα να κρύψω αυτό που αισθανόμουν. Θέλω να δω τον εαυτό μου σε τέτοιες δυνατές στιγμές. Θέλω να δω τον καθρέφτη μου. Την άλλη φορά με το Μάννα ήμουν κλαυσίγελη. Όταν με είδα, με λυπήθηκα. Συμπόνεσα τον εαυτό μου. Ήταν μεγάλο κατόρθωμα -και τότε για μένα- που δε λιποθύμησα.
Αν και ήταν δεύτερη φορά, θα έπρεπε να ένιωθα καλύτερα. Δεν ένιωθα όμως, γιατί το θέμα ήταν πολύ λεπτό. Ήταν αληθινή ιστορία και αφορούσε συγκεκριμένα παιδιά. Αυτό επιδείνωσε πολύ το τρακ μου. Και είχα προειδοποιήσει τον Σωτήρη να μη με ρωτήσει τίποτα. Θα έλεγα μόνη μου ότι είχα να πω.

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας