Ανάγκη!

Εν Αθήναι…. Αύγουστος 2001
Αθήνα! Δεν μ’ αρέσει καθόλου. Με αγχώνει πολύ. Δεν μ’ αρέσει ο ρυθμός ζωής, τ’ αυτοκίνητα, τα καυσαέρια, δεν μ’ αρέσουν πολλά. Είμαι στο σπίτι της Λένας, της κόρης μου, η οποία κόρη μου δεν άντεξε να μείνει εδώ, ούτε είκοσι τέσσερις ώρες. Χθες ήρθαμε. Σήμερα έφυγε άρον - άρον. Κι εγώ θα έφευγα ευχαρίστως, αλλά έπρεπε να μείνω να καθαρίσω το σπίτι.
……Εύκολο το ‘χεις να κοιμηθείς; Κακό πράγμα η συνήθεια. Το γράψιμο μου έχει γίνει εξάρτηση…. Μέχρι να ξημερώσει…. Προτιμώ να πιω δέκα καφέδες, παρά να κοιμηθώ. Τέτοιες στιγμές ηρεμίας, δεν θα τις ξαναβρώ. Είναι για να κοιμηθώ;
-Γράφεις… Τι γράφεις; Ρωτάνε όλοι.
Ξεχάσανε. Ξεχάσανε τον «σεβντά» μου…. Όλοι! Ανεξαιρέτως…. Μα δεν πειράζει. Κάποια στιγμή θα τους το θυμίσω εγώ.
….. Έμπνευση!… θα έλεγε κάποιος «γνωστός» συγγραφέας.
Ανάγκη! Θα του απαντούσα εγώ. Τίποτ΄ άλλο. Ούτε ταλέντο. Ανάγκη που προκύπτει απ’ τ’ αληθινά γεγονότα της ζωής. Αν το αποτέλεσμα είναι η δημιουργία … τα μετάλλια στη ζωή, που φροντίζει να μου δίνει μεγάλη ποικιλία γεγονότων. «Τα λουλούδια στην κυρία από μένα…», που λέει και το τραγούδι. Σε μένα δώστε μολύβια και χαρτιά. Πολλά χαρτιά! Και χρόνο! Πολύ χρόνο.
……. Αν πεθάνω κάποτε, τα ημερολόγιά μου θα είναι μια καλή μελέτη για τους ψυχολόγους. Θα βρουν έτοιμο υλικό για πολλά θέματα.
….Έχασα το σήμα του σταθμού. Πρέπει να είναι υπέροχο τραγούδι. «Κάντε τον λογαριασμό τελειώνω, αγάπησα και τώρα το πληρώνω, κάντε το λογαριασμό… πληρώνω!»
…Να γράψω, να μη γράψω; Το ίδιο κάνει. Το ίδιο θα «πληρώσω», που λέει και το τραγούδι.

……6 και 20 Ξημέρωσε!…..
Όταν βιάζομαι για κάτι, η ώρα κολλάει…. Όταν θέλω κάτι να κρατήσει πιο πολύ η ώρα τρέχει. Έτσι και σήμερα. Τελικά, όταν θέλει η ώρα τρέχει. Ή μήπως εκμεταλλεύεται την δικιά μου ανάγκη; Δεν ξέρω. Με τον χώρο και τον χρόνο, ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Αν και στον χώρο προσαρμόστηκα, παρόλο που πίστευα ότι γεννήθηκα σε λάθος εποχή. Με τον χρόνο όμως… δύσκολο να προσαρμοστώ. Θέλω να κάνω τόσα πράγματα….
…. Χρόνος είναι οι στιγμές, όπως τις ζεις. Άλλες φεύγουν γρήγορα κι άλλες κρατούν αιώνες. Αυτός ο χρόνος έχει «ζωή» και μετράει. Μόνο τότε πρέπει τα ρολόγια να τρέχουν. Νομίζω πως μας ξεγελάνε και κλέβουν χρόνο απ’ τον χρόνο μας. Απ’ τη ζωή μας. Σε παρακαλώ ζωή περίμενέ με!
Αχ! Ζωή, δεν σε προλαβαίνω. Θέλω να τρέξω μαζί σου με την ίδια ταχύτητα, όμως ως άνθρωπος, δεν το μπορώ. Μήπως εσύ μπορείς λίγο πιο αργά;