Το πούλησαν!

……..Ο Αύγουστος πέρασε και ήρθε ο Σεπτέμβρης.
Τα παιδιά πήγαν σχολείο. Τα φύλλα των δέντρων πέφταν στη γη και γκρίζα σύννεφα σκέπαζαν τον ουρανό. Η μελαγχολία του φθινοπώρου απλωνόταν γύρω και όπως πάντα επιρεάζομαι απ' τη φύση, ρίζωσε μέσα μου. Έγινε στενοχώρια. Έγινε πόνος. Έγινε δάκρυ.
Ήταν ένα γκρίζο σύννεφο τ' ουρανού που ξέφυγε απ' την πορεία του και ξέσπασε η μεγάλη μπόρα μέσ’ στο σπίτι μου. Μπορεί το σπίτι αυτό να είναι καινούριο και να μην έχει σταλαμίδες, όπως το σπίτι στο χωριό, εμένα όμως αυτή η βροχή μ' έβρεξε μέχρι την καρδιά.
Δε θα ξεχάσω ποτέ εκείνο το βράδυ. Ήταν ημέρα Πέμπτη, 19 Σεπτεμβρίου του ‘91. Η ώρα ήταν εννιά το βράδυ. Εγώ σφουγγάριζα την κουζίνα. Τα παιδιά έπαιζαν με τα ποδήλατά τους στον πεζόδρομο. Ο Δημήτρης δούλευε και εσύ έβλεπες τηλεόραση στο σαλόνι.
-Κατερίνα! Κατερίνα! Τρέχα κορίτσι μ' να δεις! φώναξες.
Έτρεξα, αν και ήξερα ότι θα μου έλεγες κάτι, για το έργο που έβλεπες. Πάντα πίστευες πως αυτό που βλέπεις είναι και η αλήθεια. Αμέτρητες φορές σου εξήγησα ότι οι ηθοποιοί παίζουν θέατρο κι ότι πληρώνονται γι' αυτό που κάνουν. Ότι δε σκοτώνονται στ' αλήθεια, ότι δεν έχουν φίλο ή φιλενάδα, επειδή τους είδες σ' ένα άλλο έργο να φιλιούνται με κάποιον άλλο ή με κάποια άλλη ηθοποιό. Πόσες φορές σου τα εξήγησα; Εσύ όμως όλα αυτά ποτέ δεν τα κατάλαβες.
-Τί είναι μαμά και κάνεις έτσι; Τί είδες και με φωνάζεις να τρέξω;
-Ένα μωρό! Ένα μωρό το κλέψαν απ' τη μάννα τ’ και πάν’ να το πουλήσουν! Θα το δώσουν, για να πάρουν λεφτά! Ακούς; Οι απατεώνες!
-Έργο είναι μαμά. Μην κάνεις έτσι. Δεν τα είπαμε; Ότι βλέπεις στην τηλεόραση δεν είναι αλήθεια. Δε γίνεται αυτή τη στιγμή. Δε θα το παίρνεις στα σοβαρά και δε θα στενοχωριέσαι. Αν είναι να στενοχωριέσαι, άλλαξε κανάλι να δεις ένα άλλο έργο, πιο χαρούμενο.
-Όχι! Αυτό θα δω! Να ‘δω, τι θα γίνει στο τέλος. Να δω αν θα τους πιάσει η αστυνομία! είπες.
-Εντάξει! Εγώ πάω να τελειώσω την κουζίνα και μετά θα έρθω να σου κάνω παρέα, να το δούμε μαζί, είπα και έφυγα από κοντά σου.
Δεν πρόλαβα να σφουγγαρίσω τη μισή κουζίνα και με φώναξες πάλι.
-Κατερίνα! Κατερίνα....
Ήρθα αποφασισμένη να σου αλλάξω κανάλι. Μα...σε βρήκα σωριασμένη στο πάτωμα.
-Τί έπαθες μαμά; Πώς έπεσες; σε ρώτησα.
-Το πούλησαν!!! μου είπες, μόνο!
Δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι ένα έργο μπορούσε να σ' επηρεάσει τόσο, μέχρι να ζαλιστείς και να πέσεις. Αργότερα κατάλαβα πόσο σ' άγγιξε, όταν προσπάθησα να θυμηθώ την υπόθεση του έργου.
Ναι! Μόνο εσύ μπορούσες να στενοχωρηθείς τόσο, ώστε να το πάθεις αυτό. Μόνο εσύ, γιατί κάτι παρόμοιο είχες ζήσει με τα δικά σου τα παιδιά. Εσύ όμως δεν τα πούλησες, αλλά τα στερήθηκες.Το ένα πέθανε και τα άλλα πέντε σου τα πήραν «τα ξένα». Κι εμένα προσπάθησαν να με πάρουν κάποτε από κοντά σου, αλλά ευτυχώς, δε μπόρεσαν.
Όταν θυμήθηκα την υπόθεση του έργου, γιατί το είχα δει άλλη φορά, τότε κατάλαβα πόσο πολύ αγαπούσες τα παιδιά σου. Το ανακάλυψα όταν μες την αγωνία μου βούιζε στ' αυτιά μου η δική σου η απάντηση:
«Το πούλησαν!»
Αυτή τα εξηγούσε όλα. Δεν μ' απάντησες, ούτε ζαλίστηκα, ούτε έπεσα, ούτε πονάω. Μόνο, «ΤΟ ΠΟΥΛΗΣΑΝ!!! »
Σε σήκωσα. Σ' έβαλα να καθήσεις αναπαυτικά στο μεγάλο καναπέ του σαλονιού. Έκλεισα την τηλεόραση και σε ρώτησα να μάθω πως ακριβώς έπεσες. Πήγες να μου εξηγήσεις, μα εντόπισα στην φωνή σου ένα τραύλισμα. Φοβήθηκα. Φώναξα στα παιδιά απ' το μπαλκόνι να ειδοποιήσουν μια γειτόνισσα.