Σε περιμένω! Μην αργείς!

9 /8 /1985 Σε περιμένω ! Μην αργείς !

ΠΡΙΝ ΓΕΝΝΗΘΕΙΣ
Τρίτη 27 Αυγούστου 1985 απόγευμα ώρα 8

Μωρό μου δεν ξέρω τι είναι αυτό που με εμπόδιζε να αρχίσω να συμπληρώνω το ημερολόγιο σου. Σίγουρα η τεμπελιά, λίγο η αγωνία, όλα μαζί. Πάντως το άλμπουμ το έχω αγοράσει από τότε που έμαθα ότι υπάρχεις. Με συγχωρείς μωρό μου για την αμέλεια μου. Σε σκεφτόμουν συνέχεια και όλο έλεγα να γράψω κι όλο ο καιρός περνούσε και έτσι τώρα κοντεύεις να γεννηθείς. Είναι αλήθεια όμως ότι δε ν το έχω πιστέψει, ότι θα αποκτήσουμε κι άλλο μωράκι. Μου φαίνεται παράξενο. Εκτός αυτού έχω μάθει να πλέκω απ’ τον Φεβρουάριο και από τότε τα έχω παραμελήσει όλα και πλέκω - πλέκω συνέχεια, λες και θα ξεχάσω την τέχνη. Ο μπαμπάς μόλις με βλέπει με τις βελόνες γκρινιάζει. Να! μόλις τώρα τελείωσα ένα καρέ για το σαλόνι και από αύριο θ’ αρχίσω άλλα δύο μικρά κομμάτια. Να σκεφτείς ότι και στο ημερολόγιο της Λένας έχω να γράψω εδώ και κάτι μήνες.
Μωράκι μου, σε περιμένω στιγμή στη στιγμή. Να σε πιάσω στα δυο μου χέρια και έτσι να πιστέψω ότι έχω δύο παιδάκια. Τώρα μιλάω στην Λένα για το νινί που θα έρθει. Βλέπω την κοιλιά μου φουσκωμένη, νιώθω εσένα μέσα μου να με κλωτσάς, αλλά δεν το έχω συνειδητοποιήσει ακόμη για τα καλά. Πίστευα ότι μέχρι τις 15 Αυγούστου θα είχα γεννήσει. Οι μέρες περνούν κι εσύ δεν έρχεσαι ακόμη κι εγώ τόσο αγωνιώ και νομίζω πως είναι όλα ένα όνειρο.
Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι πολύ. Ίσως γιατί τώρα ξέρω τι πέρασα στην Λένα και για αυτό το ρίχνω στο πλέξιμο, για να μην σκέφτομαι. Κι εσύ μωρό μου, μην αργείς. Έχω ταλαιπωρηθεί πολύ μ’ αυτές τις ζέστες. Και εκτός αυτού έχω πρηστεί στο πρόσωπο, πόδια, χέρια. Έχω γίνει ένα βαρέλι με πρησμένα μάτια. Ο μπαμπάς μου λέει: «Έχεις ομορφύνει το ξέρεις;». Με δουλεύει και από πάνω.
Τέλος πάντων αυτά θα τα γράψω παρακάτω. Έχουμε καιρό. Εκείνο που θα ήθελα να γράψω πριν γεννηθείς είναι άλλα. Π.χ. τις σκέψεις μου για το τι θα είσαι. Από την αρχή πίστευα και ήμουνα απόλυτα βέβαιη ότι θα είσαι κοριτσάκι. Οι χτύποι της καρδιάς σου, όπως και η ξανθή γραμμή στην κοιλιά μου είναι ίδια με της Λένας. Η διαφορετική εγκυμοσύνη όμως, το πρήξιμο, η αργοπορία σου να γεννηθείς, με κάνουν να πιστεύω ότι μπορεί να είσαι και αγοράκι. Αν και ο γιατρός στη Λάρισα με την τηλεόραση μ΄ έδωσε να καταλάβω ότι θα είσαι κοριτσάκι. Πάντως εγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα. Θέλω να είσαι γερό παιδάκι και το φύλο δεν με ενδιαφέρει. Το ίδιο θα χαρώ αν είσαι κοριτσάκι (γιατί θα έχει παρέα και η Λένα και γιατί θα σε βαφτίσουμε Αφροδίτη στο όνομα της γιαγιάς που θα σε μεγαλώσει) και το ίδιο θα χαρώ αν είσαι αγοράκι. Πρώτα απ’ όλα γιατί θα χαρούν όλοι οι άλλοι και ειδικά ο μπαμπάς που θέλει να σε κάνει ποδοσφαιριστή. Ο παππούς που θα ακουστεί τ’ όνομα του, Τάσος Παπ...... Κι έπειτα, ζευγαράκι είναι ωραία. Θα λέω από ΄δω η κόρη μου και ο γιος μου. Θα πάρω μια γεύση και από τα δυο. Διαφορετικά θα λέω: οι όμορφες χαριτωμένες κόρες μου και θα καμαρώνω μαζί τους.
Όσο για τον μπαμπά τον έχω πείσει τόσο πολύ ότι θα είσαι κορίτσι που μάλλον το έχει συνειδητοποιήσει. Όχι τίποτα άλλο, αλλά γιατί τον καταλάβαινα απ’ την αρχή, ότι ήθελε αγοράκι και προσπάθησα να τον προσγειώσω, για να μην στενοχωρηθεί στο τέλος. Μια μέρα μάλιστα που του είπα «κορίτσι θα είναι» μου λέει: «γιατί χαθήκανε τ’ αγόρια;» Ή μια άλλη φορά που του είπα αστεία «ας είναι κορίτσι για να μην πάνε χαμένα τα ρούχα της Λένας», ξέρεις τι μου είπε; «Ας είναι αγόρι και του φοράμε και φουστάνια!» Ύστερα τι του λες;
Όσο για τον παππού και την γιαγιά Ελένη, όσο και να το κρύβουν ή να μη θέλουν να το παραδεχτούν, σε θέλουν αγοράκι.
Η γιαγιά η Αφροδίτη δεν έχει κανένα πρόβλημα. Πιστεύει ότι θα είσαι αγοράκι γιατί έχω διαφορετική εγκυμοσύνη. Αν και την συμφέρει να ‘σαι κοριτσάκι για να ακούσει τ’ όνομα της, όμως κι αυτό το χαρίζει στον παππού και μου λέει αν είναι κορίτσι, ας το πούμε Αναστασία για να χαρεί ο παππούς.
Εκείνο που θέλω εγώ από σένα και από τον Θεούλη είναι να είσαι γερό παιδάκι και να μην με ταλαιπωρήσεις πολύ στην γέννα. Ναι; Σ’ αγαπώ και σε περιμένω για να συμπληρώσεις την οικογένεια μας και την ευτυχία μας. Τώρα θα σ’ αφήσω, γιατί η Λένα γυρίζει γύρω-γύρω και ζητάει αγκαλιά. «Αγκαλιά μαμά». Και έχει δίκιο, η καημένη. Με τα πλεχτά μου την έχω παραμελήσει πολύ. Θα τα ξαναπούμε πάλι. Ναι μωρό μου;