Ήρθες σαν την Άνοιξη!

Παρασκευή 17 Φλεβάρη 1984 ώρα 8 ακριβώς

Αγαπημένη μου κορούλα, τώρα που συμπληρώνω το ημερολόγιο σου, εσύ κοιμάσαι μες το καροτσάκι, κοντά στη σόμπα. Πότε-πότε χαμογελάς και μερικές φορές αναστενάζεις μες τον ύπνο σου, σαν μεγάλος άνθρωπος. Όχι μωρό μου, γιατί; Εγώ θέλω μόνο να χαμογελάς. Ποιος το πλήγωσε το κορίτσι μου κι αναστενάζει; Σίγουρα κάποιο κακό όνειρο θα βλέπεις μωρό μου. Όμως μην φοβάσαι. Μόλις ξυπνήσεις θα δεις και μόνη σου, ότι όλα όσα έβλεπες ήταν ένα ψέμα. Ναι αγάπη μου; Χαμογέλα λοιπόν!
Η γιαγιούλα η Αφροδίτη που τόσο μα τόσο πολύ σε αγαπάει, είναι ξαπλωμένη στον καναπέ και με κοιτάζει που συμπληρώνω το ημερολόγιο σου. Είναι κουρασμένη πολύ η καημένη και νυστάζει, γιατί εσύ ζιζάνιο χθες το βράδυ, δεν μας άφησες να κοιμηθούμε όλη νύχτα. Η γιαγιά σε έχει κακομάθει πολύ.
Σταμάτησα για λίγο το γράψιμο, γιατί ξύπνησες. Σε πήρα αγκαλιά μου, σου έδωσα χαμομηλάκι με ασπιρινούλα. Τώρα είσαι ξάπλα στον καναπέ και παίζεις.

Παρασκευή 1η Μαρτίου 1985

Ήταν απόγευμα προς βραδάκι και πήγα στην Μερσίνα για να πληρώσω το ενοίκιο. Δεν ήταν εκεί και ξεκίνησα να φύγω, όταν την βρήκα στο δρόμο και γύρισα πίσω. Κάθισα λίγο παρέα τους. Ανάμεσα στα όσα συζητήσαμε με ρώτησε αν περπατάς και της είπα, όχι. Μου είπε ότι αφού έμαθες να μπουσουλάς, θ’ αργήσεις πολύ να περπατήσεις.
Στενοχωρήθηκα λίγο και μόλις έφτασα σπίτι, το πρώτο που έκανα, ήταν να σε μάθω να περπατάς. Σου έλεγα έλα - έλα δύο βήματα μακριά σου και εσύ για δυο - τρεις φορές έκανες από δύο βηματάκια και χωνόσουνα στην αγκαλιά μου. Η χαρά όλων μας δεν περιγράφεται. Από την άλλη μέρα έλεγα σε όλο τον κόσμο ότι περπάτησες, εσύ όμως για καμιά ‘βδομάδα ήσουν διστακτική και φοβόσουν να κάνεις βήμα. Έπεσες και μερικές φορές και φοβήθηκες. Ωστόσο, μέρα με τη μέρα άρχισες να κάνεις περισσότερα βηματάκια.
Έτσι, μέσα σε 15 μέρες περπατούσες μόνη σου σε αρκετή απόσταση. Έπεφτες βέβαια συνέχεια και εμείς σε ρωτάγαμε : «Τι έκανε η Λένα;» και συ απαντούσες «μπαπ»! Έτσι έμαθε η Λένα μας να περπατάει … και ‘μεις σε καμαρώναμε. Σιγά -σιγά έτρεχες κιόλας και τώρα περπατάς άνετα μόνη σου καμαρωτή - καμαρωτή. Πας με τα πόδια βόλτα στο πάρκο και στην Βίκυ και έτσι δεν κουράζεις και την μαμά, που δεν μπορεί πια να σε παίρνει αγκαλίτσα. Πάντως εγώ θεωρώ γούρικη αυτή την μέρα που έκανες τα πρώτα σου βήματα. Την 1η του Μάρτη του 1985.