....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

Θα θυμάμαι...

Εκείνα που θα θυμάμαι για πάντα είναι το πόσο εύκολα μπορείς να φτάσεις, στο χάος….. Στα καλά καθούμενα. Κάπως έτσι φαντάζομαι τον θάνατο. Χάνεις αισθήσεις, κλείνεις τα μάτια και τέλος!
Θα θυμάμαι ακόμα το περιστατικό που συνέβη όταν ήμουν εκεί. Μετωπικό τρακάρισμα. Νεκροί οι γονείς και το κορίτσι τους, σπασμένα όλα. Τα κόκαλά της, χέρια, πόδια, κεφάλι, σπονδυλική στήλη. Ο Δημήτρης βοήθησε να την βάλουν στο φορείο κι εκείνη που είχε ακόμα τις αισθήσεις της, του είπε, νομίζοντας ότι είναι γιατρός: «Κάντε με καλά»! Του Δημήτρη του κόπηκαν τα πόδια. Μετά την άκουγα που φώναζε και η φωνή της μου τρύπαγε την καρδιά. Την ακούω ακόμα. Βόηθησέ την Παναγία μου!
Θα θυμάμαι πως έτρεχε ο Δημήτρης, περνώντας όλα τα κόκκινα φανάρια. Θα θυμάμαι τα νεύρα του συνδυασμένα με αγωνία και θα θυμάμαι πάντα, όχι τους πόνους και το τι πέρασα, αλλά τις προσπάθειες που έκανα πέρα από τις δυνάμεις μου, να ειδοποιήσω για βοήθεια, χωρίς να ενοχλήσω τα παιδιά. Αυτό ήταν κάτι πρωτόγνωρο για μένα.

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας