....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κυριακή, Φεβρουαρίου 18, 2007

Καυγάς με τον καθρέφτη μου

27/5/99 Πέμπτη 2 παρά 20

Πόσες φορές δε μαλώσαμε; Πόσες φορές δε με προκάλεσες να σε κοιτάξω, να σου μιλήσω; κι εγώ πάντα σου έλεγα; Αδιαφορώ!
Το ίδιο κι απόψε. Έκανα μπάνιο, χτενιζόμουν. Μίλαγες μα δε σ’ άκουγα. Κάποια στιγμή ούρλιαξες. Για να σε προσέξω, είπες: Κοίτα! Σου δείχνω τα χάλια σου. Πάλι δεν με νοιάζει, σου είπα. Κι εσύ επέμενες. Κι άλλη φορά χτενίστηκα βιαστικά, όπως κι απόψε. Απόψε όμως επέμενες. Κι είδα αναγκαστικά το πρόσωπό μου.
Ναι! Σα να γέρασα απότομα. Όμως, σε ξεγέλασα. Εσύ μόνο αυτό μπορείς να δεις. Το έξω μου. Το μέσα μου όμως, το βλέπω μόνο εγώ και σκάσε, σπάσε, ράγισε απ’ το κακό σου. Μέσα μου είμαι έφηβη. Λάμπω από ομορφιά, μα εσύ καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, δε θα τη δεις ποτέ! Και χαίρομαι γι’ αυτό. Μη δικαιολογείσαι. Οι αποδείξεις σου είναι ψεύτικες, σαν κι εσένα. Ένα είδωλο. Την ψυχή, δε θα μπορέσεις ποτέ να τη δεις. Έχεις αυταπάτες, ενώ εγώ, όχι. Γι’ αυτό στρίβω και δε σε προσέχω. Ξέρω ότι γέρασα. Δεν περίμενα εσένα να μου το θυμίσεις. Απλά. Δεν θέλω να βλέπω ούτε εσένα, ούτε την φάτσα μου.
Ήταν ένας καυγάς με τον καθρέφτη μου. Με προκάλεσε άγρια απόψε, μα δε θα του γίνει. Υπάρχουν άλλες προτεραιότητες τώρα, απ’ την εξωτερική ομορφιά μου. Είναι η οικογένεια, τα βιβλία, η δουλειά μου και η εσωτερική ομορφιά όλων μας.

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας