Αιώνας...

29/8/87 Ξημερώματα

«Σκοτάδι γύρω κι η νύχτα απλώνει σκοτάδι βαθύ…», κάπως έτσι λέει ένα τραγούδι κι έτσι είναι αυτή τη στιγμή. Το νιώθω.
Δεν βλέπω γραμμές, δεν βλέπω αν ο στυλός γράφει κι έχω μια έμπνευση! Νιώθω την ανάγκη να γράψω. Κάθομαι στο μπαλκόνι και ακουμπάω σ’ ένα τραπέζι. Βλέπω τα σημεία που μουντζουρώνω κι όπου βλέπω ότι είναι λευκό το χαρτί, συνεχίζω να γράφω.
Όλοι γύρω μου κοιμούνται. Απόψε το νιώθω τόσο έντονα ότι ζω… Πριν λίγο μια φωνή, φώναξε μέσα μου:
Ζω, κόσμε. Ζω! Χάνεις κόσμε. Η ζωή κυλά κι εσύ κοιμάσαι. Ξύπνα κόσμε. Ο χρόνος φεύγει κόσμε…
Αυτή η φωνή μ’ έκανε να τρέξω να βρω χαρτί και στυλό, για να γράψω. Να γράψω, τι; Ούτε κι εγώ ξέρω. Δε μπορώ όμως, ν’ ανάψω το φως, γιατί θα χαθεί όλη αυτή η μαγεία και η ευτυχία που νιώθω.
Αλήθεια! Νιώθω πολύ ευτυχισμένη αυτή τη στιγμή. Κάτι σα να κέρδισα μόνο εγώ το λαχείο, το λαχείο της ζωής.
Βέβαια, εκεί απέναντι αναβοσβήνει ένα φως. Κάποιοι κάνουν έρωτα, κάποιος είναι άρρωστος, κάποιος ετοιμάζεται για δουλειά ή κάποιος κάνει τις ίδιες σκέψεις με μένα; Ότι και να είναι, εγώ συνεχίζω να γράφω και ν’ απολαμβάνω την νύχτα, αυτή την ηρεμία που λέγεται νύχτα.
Πες μου φεγγαράκι μου, λάμπεις πάντα τόσο όμορφα; Πες μου θα βγαίνεις για πολλά χρόνια ακόμα σ’ αυτόν τον κατάμαυρο ουρανό; Πες μου τι έχουν δει τα μάτια σου; Πόσες χαρές και δυστυχίες; Πες μου. Πόσοι αγαπάνε; Πόσοι πονάνε; Πόσοι πεθαίνουν και πόσοι γεννιούνται αυτή τη στιγμή; Πες μου φεγγαράκι μου, πες μου….
Εσύ αστεράκι μου; Τρεμοσβήνεις, το βλέπω. Εγώ όμως σε συγχαίρω για την προσπάθειά σου να ζήσεις. Πες μου κι εσύ κάτι, πες μου.
Φώτα! Φώτα απ’ το Πήλιο. Απ’ το πανέμορφο Πήλιο.
Το φως απ’ το διπλανό διαμέρισμα έσβησε. Το σκοτάδι πύκνωσε. Η φλόγα του τσιγάρου δε με βοηθάει. Δε βλέπω τίποτα. Φοβάμαι πως αύριο δε θα υπάρχει τίποτα γραμμένο πάνω σ’ αυτό το χαρτί. Δεν θα υπάρχουν ίσως, αλλά για μένα θα είναι το ίδιο. Αρκεί που μίλησα με κάποιον. Με ποιόν; Με σένα τετραδιάκι μου, με σένα!
Ζω κόσμε. Ζω. Ξύπνα κόσμε! Η ζωή είναι τόσο λίγη. Αργότερα θα κοιμάσαι συνέχεια. Μα μήπως κι εγώ χθες, το ίδιο δεν έκανα; Αν μπορούσαμε να φιλοσοφήσουμε τη ζωή, αν μπορούσαμε να ζήσουμε την κάθε στιγμή, αν μπορούσαμε! Κι είναι τόσο λίγη….
Κάποιοι θα το πουν τρέλα. Μια γυναίκα με δυο χαριτωμένα παιδάκια, έναν άντρα σωστό παλικάρι, μια καλή δουλειά, ένα καλό εισόδημα, κανένα σοβαρό πρόβλημα και να κάθεται μεσάνυχτα στα σκοτάδια και να γράφει χαζομάρες σ’ ένα χαρτί. Μα είναι τρέλα! Ναι! Για όποιον δε μπορεί να το καταλάβει, είναι τρέλα.
Όποιος δε ζει σήμερα στο ρυθμό της σημερινής ζωής (αδιαφορία, μίσος, ζήλιες, τύπους, συμφέροντα) είναι τρελός. Έτσι τον λένε. Καταδικασμένος τρελός. Η λεπτότητα σήμερα είναι, τρέλα! Λες Καλημέρα σε κάποιον ή να του χαμογελάς και τότε είσαι σίγουρα, χαζός. Λες ευχαριστώ, για κάτι ασήμαντο ίσως και τότε πια, είσαι για δέσιμο!
Ας τον τρελό στην τρέλα του λοιπόν. Αφήστε με και μένα να συνεχίζω να γράφω. Ίσως γράφοντας, να υπάρξουν περισσότερα πειστικά στοιχεία γι’ αυτό. Είμαι τρελή κόσμε. Τ’ ακούς; Είμαι πολύ τρελή και ξέρεις γιατί; Γιατί μπορώ αυτή τη στιγμή να κάνω αυτό που θέλω, να γράφω ότι μου κατέβει πάνω σ’ ένα χαρτί και συ να κοιμάσαι.
Ναι τρελή, τρελή κι ευτυχισμένη, γιατί ζω και το αισθάνομαι, όσο ποτέ άλλοτε! Ζω κόσμε. Αναπνέω και το νιώθω. Νιώθω το αίμα που κυλάει στις φλέβες μου. Ακούω τους χτύπους της καρδιάς μου. Αισθάνομαι τις συσπάσεις των μυών μου. Ακούω την ανάσα μου κι ανασαίνω, ναι ανασαίνω, όσο πιο βαθιά μπορώ. Αχ! Να μπορούσα να το ένιωθα πάντα! Ακόμα και όταν πονώ και όταν κλαίω. Να λέω, ας υποφέρω, αρκεί που ζω.
Σκέψου φεγγαράκι μου. Η Όλγα δεν ζει πια. Έφυγε πριν ένα χρόνο. Στα 26 της. Νέα, όμορφη, πλούσια, γεμάτη όνειρα. Αγαπούσε, ήθελε να παντρευτεί, να κάνει παιδιά. Ήθελε να ζήσει. Δεν υπάρχει όμως. Έσβησε σαν το τσιγάρο μου, που έσβησε αυτή την στιγμή.
Κλαις φεγγαράκι μου….Κλαις; Δεν υπάρχει φεγγαράκι μου, όπως δεν υπάρχουν τόσοι άλλοι. Καλύτερα που δεν μπορείς να μιλήσεις, γιατί σίγουρα εσύ έχεις πιο πολλά να πεις. Μια χάρη μόνο φεγγαράκι μου. Εσύ που είσαι τόσο ψηλά, αν ποτέ δεις τον Θεό που εμείς οι άνθρωποι πιστεύουμε, τότε σε παρακαλώ, ρώτησέ τον: Γιατί αυτές οι διακρίσεις; Ποιο είναι το νόημα και ο σκοπός της ζωής; Γιατί άλλος πεθαίνει στα 90 και άλλος στα 20; Γιατί ο ένας πλούσιος και ο άλλος φτωχός; Γιατί να πληρώνουν και αυτοί που δεν φταίξανε; Γιατί αυτό το παιδάκι γεννήθηκε ανάπηρο και γιατί εκείνο δεν γνώρισε γονείς, στοργή και αγάπη; Γιατί; Γιατί; Θα τον ρωτήσεις φεγγαράκι μου; Πες μου φεγγαράκι μου.
Μήπως άραγε φταίει ο ήλιος; Μήπως οι αχτίδες του δεν φωτίζουν όλους το ίδιο; Πες μου σε παρακαλώ, να ψάξω να βρω εγώ την άκρη. Δεν μπορεί! Κάτι θα κρύβεται πίσω απ’ όλα αυτά. Μήπως ένας Θεός, μια δοκιμασία, μια δεύτερη ζωή;
Μα πώς το ξέχασα; Απόψε ίσως και αυτή την στιγμή, κλείνω τα 27 μου χρόνια. Ίσως γι’ αυτό με κυρίευσαν και τέτοιες σκέψεις. Τα χρόνια περνάνε.
Αλήθεια! Πότε πέρασαν κιόλας 27 χρόνια; Σαν χθες μου φαίνονται όλα. Ποτέ μέχρι τώρα δεν φιλοσόφησα την στιγμή. Μόνο απόψε. Απόψε που μπαίνω στα 28. Απόψε ίσως έζησα περισσότερο από 27 χρόνια. Δεν μ’ είδε κανείς, δεν είδα κανένα, δεν χόρεψα, δεν τραγούδησα κι όμως μίλησα με τ’ αστέρια και το φεγγάρι κι ένιωσα τόση ευτυχία! Τόση γαλήνη και ηρεμία!
Το κρύο πιο δυνατό απ' τη θέλησή μου, μ’ έχει νικήσει. Η μύτη μου τρέχει. Οι τρίχες μου ανασηκώθηκαν. Τα μάτια δακρύζουν απ’ τη νύστα. Τι το θέλεις; Οι φυσικές συνέπειες της ζωής. Το σώμα κουράζεται και θέλει ξεκούραση. Μόνο η σκέψη πετάει ξεκούραστα κι αδέσμευτα, χωρίς περιορισμούς, χωρίς τύψεις και ντροπές. Και η ζωή κυλάει…..
Και συ εαυτέ μου, απόψε κλείνεις τα 27. Να ζήσεις εαυτέ μου. Να ζήσεις και συ και όλος ο κόσμος. Μα μάθε κάτι: Η ζωή στο μέτρημα είναι πολύ λίγη. 27, 28, 32, 40, 60, 79 μα μη μου πεις πως οι στιγμές που έζησες απόψε, δεν είναι ένας αιώνας!