....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Σάββατο, Μαρτίου 17, 2007

Η θέα μου!

Παρασκευή 1η Σεπτέμβρη 2006, πρωί.
Καλό μήνα! Καλό φθινόπωρο!
Ήρθε το φθινόπωρο κι εμένα με βρήκε μόνη στη Ζαγορά, χωρίς όμως κανένα ίχνος «μοναξιάς». Μου κρατά συντροφιά η φύση, οι αναμνήσεις και τα έργα που γίνονται στο νέο σπίτι και στην αυλή.
Νιώθει τόσο γεμάτη η ψυχή μου!Έχει χορτάσει το μάτι μου θάλασσα. Τέτοια θέα δεν την έχω ξαναδεί εδώ και 46 χρόνια. Χθες κόψαμε μια ξερή αγριοκερασιά και κορομηλιά απ΄τον κήπο και λες και άνοιξε ένα τεράστιο παράθυρο με θέα τη θάλασσα!
Η μικρή δική μου αυλή που είχε ένα παράθυρο ενός μέτρου θέας, τώρα έχει γίνει ένα μεγάλο μπαλκόνι. Απ΄όλα τα σημεία της βλέπεις θάλασσα! Και δεν την βλέπεις απλά, φαίνεται σαν να βρίσκεσαι πενήντα μέτρα μακριά της και νομίζεις πως, αν κάνεις μια βουτιά, θα βρεθείς μέσ΄ τα αφρισμένα νερά της.
Χθες και σήμερα έχει πολύ κύμα και φαίνονται τα αφρισμένα κύματα. Φαίνεται ακόμη και η κίνηση τους. Μόνο το κύμα που σπάει στην αμμουδιά δεν φαίνεται, αλλά καλύτερα! Προτιμώ το πράσινο και τα κόκκινα τριαντάφυλλα της αυλής μου.
Έτσι, μπορώ να κάθομαι εδώ στον καναπέ του μεσαίου σπιτιού και έχοντας τον υπολογιστή αγκαλιά και την εξώπορτα ανοιχτή, βλέπω, θαυμάζω, χωρίς να κινδυνεύω να βραχώ και να με βρέξουν ή να με πνίξουν τα κύματα.
Πώς δεν το είχα ανακαλύψει τόσα χρόνια, πως αυτά τα δυο μεγάλα γέρικα και ξερά δέντρα, μου έκρυβαν την θέα;Πόσο πληρώνεται αλήθεια αυτή η θέα; Ποιος την κοστολογεί; Την φύση που έδωσε ο Θεός απλόχερα σε μας τους ανθρώπους δωρεάν, πόσο την κοστολογούν οι άνθρωποι;
Απ΄ότι είδα.... πολύ ακριβά. Θα αναγκαστώ να την αγοράσω και αυτή, με δάνειο φυσικά. Λεφτά θα δώσω, θέα θα πάρω, συν κάποια τετραγωνικά οικοπέδου. Το οικόπεδο δεν με νοιάζει τόσο, όσο αυτή η θάλασσα στο «πιάτο μου». Τα λουλούδια μου βρήκα τρόπους και γωνιές να τα φυτέψω. Μα αυτή την θέα αν την χάσω, αν μου πάρει άλλος το οικόπεδο, που πουλάει ο αδελφός μου, θα με σκοτώσει πριν την ώρα μου. Θα χτίσει σπίτι και τότε δεν θα βλέπω, όχι μόνο τα δέντρα που έβλεπα τόσα χρόνια και μου έκρυβαν την θάλασσα, αλλά τοίχους ενός ξένου σπιτιού, με νέους ανθρώπους, που δεν θα έχουμε καμιά συγγένεια, καμιά κοινή ανάμνηση απ΄τον παλιό αγαπημένο κήπο που φύτευε η μάννα.
«Πουλάω τα νεφρά μου, τα μάτια μου, την καρδιά μου και την ψυχή μου ακόμα, για να αγοράσουμε αυτή την θέα», είπα στον άντρα μου χθες στο τηλέφωνο. Εκείνος δεν την έχει δει ακόμα, αλλά δεν είναι και ο τύπος που θα χρεωθεί ή θα πεινάσει για αυτόν τον λόγο. Κι ίσως να έχει δίκιο. Έρχονται δύσκολοι καιροί. Χειμώνας. Δόσεις στην τράπεζα. Δυο παιδιά που σπουδάζουν. Ένας μισθός. Δύσκολα τα πράγματα, δύσκολες και οι αποφάσεις. Είναι πολυτέλεια για μας.....
Μα είναι; Ο κήπος μας, οι αναμνήσεις μας, η θέα, το δικός μας πατρικό χώμα να το πουλήσουμε σε ξένους; Γιατί;
«Τον χειμώνα θα φας θέα! Είσαι πολύ ευαίσθητη γυναίκα μου, αλλά πρέπει να προσγειωθείς στην πραγματικότητα», ήταν η απάντησή του χθες, όταν εγώ πέταγα απ΄τη χαρά μου και το θαυμασμό για τα αφρισμένα κύματα που έβλεπα.
Πέταγα... Ναι. Πέταγα.Ή καλύτερα, "κολυμπούσα". Κι ακόμα πετάω. Και κολυμπάω μέσ ΄τα όνειρα και την ελπίδα, ότι κάτι θα γίνει!Συναισθηματικά είναι δική μου αυτή η γωνιά στη Ζαγορά. Στα χαρτιά ο κήπος μας, η μισή αυτή γωνιά, μπροστά απ΄το σπίτι, ανήκει στον αδελφό μου. Θα κάνω το παν, να γίνει δική μου και στα χαρτιά, γιατί μέσα μου, πάντα ήταν δική μου. Εγώ την πονούσα και την φρόντιζα.
Θα τα καταφέρω όμως;
«Θα μπορούσα να βγω και πεζοδρόμιο γι΄αυτό!», άκουσα να λέω στον άντρα μου και ξαφνιάστηκα κι εγώ μ΄αυτό που ξεστόμισα. Χτύπησε άσχημα στα δικά μου αυτιά, πόσο μάλλον στα δικά του. Ευτυχώς που με ξέρει!
«Ίσως! Αν ήμουν νέα...., αν ήμουν μια άλλη...., αν το μπορούσα....», διόρθωσε η λογική.
Σαν εξωτικό ντοκυμοντέρ η εικόνα που βλέπουν αυτή τη στιγμή τα μάτια μου. Παρεμβάλλει κάθε τόσο ο Γιώργος με τον Αλέκο που περνούν με το καρότσι και διαμορφώνουν την πίσω αυλή. Αυτές οι παρεμβολές είναι δεκτές στα μάτια μου, γιατί εργάζονται για να ολοκληρώσουν την θέα, το όνειρό μου και είναι στιγμιαίες. Κάποιες άλλες παρεμβολές όμως, μαυρίζουν την θέα μου, σκοτώνουν το όνειρο και την ελπίδα, με μεγάλη διάρκεια. Μα εγώ κάνω υπομονή και με την σκοτώστρα μου που κυνήγησα πριν την μύγα, έτσι θα κυνηγήσω και κάθε εμπόδιο που θα παρεμβάλλει μπροστά μου και θα θελήσει να μ΄εμποδίσει να βλέπουν τα μάτια μου καθαρά και χωρίς εμπόδια την θάλασσα.
Πολλές οι «Μύγες»....
Θα τα καταφέρω;Πρέπει να τα καταφέρω!
Αν είναι δυνατόν! Πάλι μελαγχόλησα. Όχι κυρά μελαγχολία, δεν δέχομαι ακάλεστους. Φύγε από δω.

«Ει! παιδιά. Πήγε 11 η ώρα. Κάντε ένα διάλειμμα. Τι θα πιείτε;»
Έλα! Κατερίνα. Βάλε τσίπουρο με μεζέ στα παιδιά κι όλα θα γίνουν!, είπα μέσα μου.
"Βρε παιδιά, απορώ. Γιατί νομίζω από χθες ότι άλλαξε η θέα του σπιτιού μου; Είναι έτσι ή εγώ χάζεψα; Τι είναι αυτό που με έχει συνεπάρει;" τους ρώτησα μετά στο τραπέζι.
Κοίταζαν και οι δυο μαζί μου τη θάλασσα.
«Μην το πείτε. Το βρήκα! Είναι οι αφροί που φαίνονται αυτές τις δυο μέρες και μου ζωντάνεψαν την θάλασσα. Ταρακούνησαν το σταθερό θαλασσί που ενώνονταν με τον ουρανό και το είχε συνηθίσει το μάτι μου και με ξύπνησαν», τους είπα χαρούμενη που το βρήκα μόνη μου.
Τα αφρισμένα κύματα λοιπόν, "ξύπνησαν" το όνειρό που είχα θάψει.
"Ξύπνησαν" πολλά...

«Ει! Τρεις είστε εκεί πέρα και η δουλειά δεν προχωράει απ΄το πρωί, φώναξε η θεία Αθηνά από απέναντι. Καλή η κουβέντα, αλλά και η δουλειά να προχωράει. Φεύγουν τα λεφτά!» «Δίκιο έχεις. Θα πάρω εσένα για αφεντικό θεία Αθηνά! Εγώ δεν κάνω».
Σα να άκουσα τη μάννα: «Οικονομία! Δεν φτάνουν οι παράδες, κάπ΄π΄θανά!»
Η θεία Αθηνά, δεύτερη μάνα! Αυτή κράτησε όρθιο το σπίτι και ζωντανά τα λουλούδια τόσα χρόνια, μετά τη φυγή Της.
«Να είσαι καλά θεία Αθηνά και να μας μαλώνεις!»

Το διάλειμμα τελείωσε. Η θεία Αθηνά μας «ξύπνησε» όλους.

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας