Τ' αστέρια

Συνέβη κι αυτό.....
Κάθομαι στο μπαλκόνι της κουζίνας, το οποίο έχω γεμίσει με λουλούδια και βλέπω την λουλουδάτη τέντα, πάνω απ' το κεφάλι μου. Την μισώ αυτή την τέντα, γιατί μ' εμποδίζει να βλέπω τ' αστέρια.
Νωρίτερα που άπλωνα τα ρούχα στο άλλο μπαλκόνι, παρόλο που κι εκείνο έχει τέντα, δε ξέρω τι μ' έπιασε και έσκυψα για να δω αν ο ουρανός έχει αστέρια. Μάλλον μου έλειψαν και η έκπληξή μου ήταν, πως, είχε!
Θεέ μου! πόσο χάρηκα!Συνειδητοποίησα όμως ότι είναι αργά για να την μαζέψω. Ζω στην πόλη και οι κανόνες της κοινής ησυχίας είναι αυστηροί. Θα έκανα θόρυβο. Έτσι, γράφω ενώ με πλακώνει η τέντα και χάνεται κάθε ρομαντική μου διάθεση. Εκείνο που με προβληματίζει πιο πολύ είναι ότι τώρα συνειδητοποιώ κάτι άλλο. Είχα ξεχάσει τελείως ότι και η πόλη μου έχει αστέρια. Νόμιζα πως μόνο το χωριό μου είχε. Μάλλον δεν το νόμιζα, αλλά δεν είχα τον χρόνο να το σκεφτώ. Απλά στην πόλη «τρέχεις». Δε προλαβαίνεις ούτε να κοιτάξεις τον ουρανό!Άλλοι μπορεί να μη θέλουν να κοιτάζουν τον ουρανό κι άλλοι να τον χαίρονται και να μη «κοιμούνται» όπως εγώ.
Άκου να μη σκεφτώ, τόσον καιρό, ότι τ' αστέρια υπάρχουν παντού! Άκου! Σε ποιόν να το πω;
...Είναι αλήθεια. Κάθε τι ωραίο το έχω συνδέσει με το χωριό μου και τις διακοπές. Τ' απόγευμα όταν πότιζα τα λουλούδια στο μπαλκόνι του σαλονιού, σκέφτηκα να σηκώσω την τέντα για να δω το βράδυ τ' αστέρια. Είδα όμως ότι ο ουρανός ήταν συννεφιασμένος και προσγειώθηκα ανώμαλα. Μετά, με τις δουλειές και τα μαγειρέματα, ξέχασα τ' αστέρια μου κι όταν το θυμήθηκα ήταν αργά.
Η γειτονιά κοιμάται. Μου έρχεται να φωνάξω:«Ξυπνήστε! Τα κλουβιά της πόλης μας κλέβουν τ' αστέρια!..» Δεν το κάνω όμως. Αν ήμουνα στο χωριό, όλος ο ουρανός κι όλα τ' αστέρια του θα ήταν δικά μου! Κι αν κάτι με εμπόδιζε να τα δω, όπως ο κισσός ας πούμε, θα έπαιρνα την καρεκλίτσα μου και θα πήγαινα πιο πέρα.
Πάντα στο χωριό υπάρχει ελεύθερος χώρος, για μια καρέκλα, για να δεις τ' αστέρια. Ακόμα και στον δρόμο ή στης γειτόνισσας το σπίτι...
1997