Βράδυ Σαββάτου

9/7/94
«Βράδυ Σαββάτου
κι η μοναξιά μου να με γυρίζει,
σα σκυλί στις γειτονιές.
Βράδυ Σαββάτου
κι η μοναξιά του
να με τυλίγει από παντού.
Άδεια η πόλη.
Πού πήγαν όλοι;
Βράδυ Σαββάτου
ζω στη σκιά του
και ξενυχτάω
σε λιμάνια και σταθμούς.
Βράδυ Σαββάτου
στην ερημιά του
σου τραγουδάω.
Πού πήγες;
Δεν μ' ακούς;
Άδειοι οι δρόμοι.
Πού πήγαν όλοι;
Πού είσαι εσύ
που έφυγες χωρίς να θες,
χωρίς να φταις;
Που είσαι εσύ;
Αν με θυμάσαι....
στην υγειά μου,
κάτι πιες. (τραγούδι- Παπακων/νου)

Ξημερώματα Σαββάτου.
Η ώρα είναι μία παρά είκοσι. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, βρίσκομαι στην αυλή του φτωχικού μας στο χωριό. Συντροφιά μου - όπως πάντα - το μολύβι και ένα πρόχειρο χαρτί.
Ήρθαμε από χθες, απόγευμα Παρασκευής. Εγώ με τα παιδιά θα μείνω ως την Κυριακή το βράδυ. Ο Δημήτρης, που τώρα κοιμάται, θα ξυπνήσει τέσσερις η ώρα, για να είναι στις πέντε στη δουλειά του. Εγώ επειδή δεν εμπιστεύομαι αυτό το ξυπνητήρι, δεν θα κοιμηθώ, για να τον ξυπνήσω στην ώρα του. Μπορώ να κοιμηθώ όταν ο Δημήτρης φύγει. Άλλωστε το ξέρεις, ότι εγώ έχω κάνει τη νύχτα, μέρα. Αρκεί να μη δουλεύω την άλλη μέρα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ενώ δουλεύω στις εφτά, δεν κοιμάμαι πριν τις τέσσερις ή τις πέντε ή και μερικές φορές, δεν κοιμάμαι καθόλου.
Μαννούλα μου, έχω καιρό να σου γράψω, έτσι όπως παλιά. Θα νομίζεις ότι σε ξέχασα, ότι βαρέθηκα ή ότι κουράστηκα να μιλάω μαζί σου, γραπτώς. Όχι, καλή μου. Δεν είναι έτσι.
Το 1993 είχα την ιδέα να κάνω την ζωή σου «βιβλίο». Άρχισα να γράφω το κεφάλαιο που αφορούσε την ζωή σου. Ήθελα να δώσω στα αδέλφια μου και παιδιά σου, μια ολοκληρωμένη εικόνα απ' τη ζωή σου, γιατί έφυγαν παιδιά από κοντά σου και να το κάνω χειρόγραφο άλμπουμ, σα βιβλίο.
Όταν το τελείωσα, άρχισα ν' αντιγράφω τα χειρόγραφα με καλύτερα γράμματα. Ξέρεις, ότι το γραφικό μου χαρακτήρα δεν τον καταλαβαίνω, ούτε εγώ μερικές φορές. Κι έπρεπε να το αντιγράψω έξι φορές, όσα ήταν και τα παιδιά σου.
Το 1994 μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω κάτι καλύτερο. Συνάντησα ένα συμμαθητή μου που πουλάει κομπιούτερ. Είχα δέκα χρόνια να τον δω. Ενώ τα οικονομικά μου ήταν και είναι σε άθλια κατάσταση, με παρότρυνε ν' αγοράσω κομπιούτερ και εκτυπωτή, με μεγάλες ευκολίες πληρωμής, για να πετύχω το σκοπό μου. Έτσι αφιερώνω το χρόνο μου, στο να ενημερώσω το κομπιούτερ και μετά να εκτυπώσω ολόκληρο το βιβλίο σου, όσες φορές θέλω.
Πάλι με λίγα λόγια, ασχολούμαι μαζί σου. Το βιβλίο σου έχει γίνει για μένα σκοπός ζωής, έμμονη ιδέα και άγχος. Κλείστηκα πιο πολύ στον εαυτό μου και ξαναγυρίζω στα ίδια πράγματα. Ξαναζώ έντονα την κάθε στιγμή που περάσαμε μαζί. Ξενυχτάω, στενοχωριέμαι και κλαίω περισσότερο από τότε που τα έγραφα και τα ζούσα.
Έχω και την Μελίνα που έχει διαβάσει πολλά βιβλία και διάβασε και κάποιες σελίδες δικές μου και επιμένει, όταν το τελειώσω, να το στείλω σε εκδοτικό οίκο, γιατί λέει γράφω πολύ καλά, σαν αληθινή συγγραφέας!
Έχω καταλάβει ότι αυτή μου η απόφαση με πάει πολύ πίσω, μα δεν το βάζω κάτω. Ξέρω ότι μου κάνει κακό. Ξέρω ότι δεν φέρομαι πάλι σωστά στην οικογένειά μου. Την παραμελώ για τον σκοπό μου, που δεν είναι άλλος απ' το να τελειώσω το βιβλίο σου. Ξέρεις όμως ότι εγώ, δεν παραιτούμαι εύκολα. Κάνω υπεράνθρωπες προσπάθειες να συντομεύσω το χρόνο, ξενυχτώντας ή και κλέβοντας χρόνο στη δουλειά μου, όταν οι άλλοι κάνουν πηγαδάκια, για ν' ασχοληθώ με το βιβλίο σου. Θέλω να ξεφύγω απ' αυτό. Θα λυτρωθώ μόνο όταν το τελειώσω.
Όχι ότι δεν θέλω να σε σκέφτομαι και να σε θυμάμαι. Όχι ότι δεν σ' αγαπώ και θέλω να σε ξεχάσω. Απλώς, δεν μπορώ να ξαναζώ με κάθε λεπτομέρεια κάποιες στιγμές απ' τη ζωή μας και να πρέπει εγώ, να παλεύω με τα ορθογραφικά λάθη ή τη σύνταξη των λέξεων και των έλεγχο των παραγράφων, όταν η μεγάλη ουσία βρίσκεται στα λόγια.
Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για τον πόλεμο που κάνω με τον εαυτό μου, αυτά τα δύο χρόνια που λέω:
«Πρέπει ν' αντιγράψεις εκείνη τη σκηνή ή πρέπει να διορθώσεις εκείνη την φράση, γιατί την ώρα που την έγραφες, δεν ήξερες τι έγραφες και πού βρισκόσουν. Πώς θέλεις να διαβάσουν οι άλλοι το βιβλίο γράμμα σου και να το πουν καλό, αν δεν συντάξεις σωστά τη φράση ή αν δεν εξηγήσεις τι εννοείς;»
Δύσκολος ο αγώνας μαννούλα μου, μα τον ξεκίνησα και δεν κάνω πίσω. Προς το παρόν βγαίνει νικητής η Κατερίνα που ήξερες και αγαπούσες. Δεν έκανα καμιά νοθεία, πέρα από κόμματα, τόνους ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.
Αμάν αυτά τα κόμματα μαννούλα μου! Μου έχουν φάει ολόκληρους μήνες. Κάθε μέρα τα διαβάζω με διαφορετική έκφραση και τα αλλάζω θέση συνέχεια ή τα καταργώ τελείως. Αν είχαν στόμα να μιλήσουν, θα μ' έβριζαν. Τελικά, βλέπω ότι καταλήγουν πάλι στη θέση που ήταν στα πρώτα χειρόγραφα. Εκεί που έγραφα, την ώρα που ένιωθα κι ήθελα να σου μιλήσω και δεν μ΄ ενδιέφερε το κόμα. Γι' αυτό κι ήταν λίγα. Ενώ στην οθόνη το κείμενο χτυπάει αλλιώς στο μάτι μου και βάζω κι άλλα κόματα. Σε κάθε σημείο που κομπιάζω, εκεί που παίρνω βαθιά ανάσα, για να μπορέσω να συνεχίσω την αντιγραφή και την δακτυλογράφηση αυτού του βιβλίου, πετάω κι ένα κόμα.
Ναι! Εκεί που κάνω την δασκάλα στα γραπτά της ψυχής μου....
Αν ήξερες πόσο δύσκολο και ψυχοφθόρο είναι αυτό για μένα......
Σε μένα το κόμα έχει χάσει την γραμματική του έννοια. Είναι η ανάσα για την δύσκολη ανηφόρα..... που είναι η ολοκλήρωση του βιβλίου σου.
Όσο για τη γραμματική άστην μαννούλα μου.Έχω μάθει το μονοτονικό λεξικό απ' έξω. Βλέπεις, εγώ έμαθα καθαρεύουσα κι όλο μου ξεφεύγουν κάποιες περισπωμένες, δασείες κι ότι άλλο υπήρχε και καταργήθηκε. Όπως βλέπεις, έχω κι άλλο ματς, μεταξύ καθαρεύουσας και δημοτικής.
Τι θέλω τώρα και σου τα λέω όλα αυτά; Δεν ξέρεις γράμματα και θα σου φαίνονται, σαν ξένες γλώσσες.
Τώρα αν σου πω τι πέρασα μέχρι να μάθω το PW ή πόσες φορές έσβησα κατά λάθος τα αρχεία ή από άγνοια του προγράμματος, κι άντε πάλι απ' την αρχή, θα σε ζαλίσω.
Εξηγώντας σου τα τεχνικά προβλήματα που συναντώ στο βιβλίο σου, πέρασε η ώρα και πήγε μία και μισή. Μαννούλα μου, κάνε μου συντροφιά σε παρακαλώ, μέχρι της τέσσερις. Ή μάλλον, για να εκφραστώ καλύτερα, θα σου πω ότι θα σου κάνω εγώ συντροφιά μέχρι το πρωί, που θα ξυπνήσω τον Δημήτρη.
Αν και είναι αργά, ο αέρας φέρνει στ' αυτιά μου τη μουσική απ' το πανηγύρι της Αγίας Κυριακής.
«Όσο η καρδιά κι αν λαχταρά....», λέει ο τραγουδιστής κι όσο εγώ κι αν προσπαθώ ν' ακούσω τα λόγια παρακάτω, ο αέρας τα πάει αλλού. Ίσως τα φέρνει σε σένα....
Εμείς δεν πήγαμε στο πανηγύρι, γιατί δεν το ήθελα εγώ.
Ναι! Σκέφτηκα. Ίσως ο τραγουδιστής λέει: «......δεν θα ξαναδακρύσω!»
Δεν θέλω να γράψω για άλλα πανηγύρια που θυμάμαι, που σαν κοριτσάκι κι εγώ ντυνόμουν, στολιζόμουν και πήγαινα να με καμαρώσει κάποιος νεαρός. Δεν θα γράψω που ξεχνιόμουν όρθια στα κάγκελα της εκκλησίας και κοίταζα αυτούς που χορεύουν ή που έτρωγαν με τις παρέες τους. Δεν θα γράψω που ζήλευα τα νεαρά ζευγάρια, τα καμάρωνα που χόρευαν κι εγώ να καρτερώ..... το δικό μου πριγκιπόπουλο.
Δεν θα σου θυμίσω που ερχόσουν εσύ με το φακό και μ' έπαιρνες με το ζόρι σπίτι. Δεν θα γράψω τίποτα απ' αυτά. Δεν θα γράψω για το πόσο στενοχωριόμουν, όταν γυρίζαμε μόνες και κλειδώναμε την πόρτα. Δεν θα γράψω για τη φωνή του τραγουδιστή, που επέμενε να μας ακολουθεί ακόμα κι απ' τα κλειστά παράθυρα, ενώ εμείς προσπαθούσαμε να κοιμηθούμε. Δεν θα γράψω για την επιμονή του να τραγουδάει μέχρι το πρωί και για τα δικά μου βασανιστήρια, για το ποιος χορεύει και με ποια, ευτυχισμένοι αυτό το χορό.
«Άστο να πάει. Άστο!», τραγουδάει σήμερα ο Πάριος. Να ήξερες μαννούλα μου, πόσο με καλύπτουν τα λόγια του.....
Άστο λοιπόν μαμά μου. «Άστο. Πονάει. Άστο!»
Πόσον καιρό είχα να μείνω μόνη, έξω στην αυλή και να γράψω όπως απόψε; Χρόνια ολόκληρα. Μου κρατάει συντροφιά και ο Έντουαρτ που προσπαθεί να πείσει μια αδέσποτη γατούλα να τον αγαπήσει.
Δεν θα το πιστέψεις μαννούλα μου, αλλά έπαψα να κλαίω, από τότε που πήρα τον Έντουαρτ στο σπίτι μας. Τα παιδιά τον λατρεύουν.Φυσικά και δεν κάλυψε το κενό σου. Όχι, δεν αγαπώ ένα ζώο περισσότερο από σένα. Απλώς μ' απασχολεί και με κάνει να ξεχνάω. Μου κρατάει συντροφιά ως αργά και μετά κοιμόμαστε μαζί. Με περιμένει στην πόρτα όταν σχολάω απ' τη δουλειά, όπως έκανες κι εσύ. Κάθεται και με κοιτάζει στα μάτια, όταν του μιλάω κι όταν με βλέπει να κλαίω ή να είμαι στενοχωρημένη, έρχεται και χαϊδεύεται πάνω μου, σα να θέλει να μου δείξει πως με καταλαβαίνει.
Με βοήθησε πολύ ο Έντουαρτ μαμά μου, γιατί κάλυψε ένα μέρος απ' το μεγάλο κενό που άφησες. Τον φροντίζω, τον ταΐζω, τον κάνω μπάνιο, τον πάω στον γιατρό, τον προστατεύω, τον χαϊδεύω. Είναι ένα πολύ αγαπητό ζωάκι. Λυπάμαι που δεν τον γνώρισες, να τον χαρείς, να τον αγαπήσεις κι εσύ. Εσύ πάντα αγαπούσες τα ζώα. Θυμάσαι την Γκλώρη, την Φιορούλα, τον Μπέμπη;
Είναι αλήθεια μαμά μου, ότι αυτό το σπίτι με μελαγχολεί πολύ. Δεν θέλω να έρχομαι, παρόλο που έχει πολύ πράσινο, θάλασσα, ησυχία, που την έχω τόση ανάγκη. Το κάθε τι μου θυμίζει εσένα. Μου χαλάει κάθε διάθεση για ψυχαγωγία, που ο άντρας μου και τα παιδιά μου την έχουν τόσο ανάγκη.
Κάνει ψύχρα. Πήγα στο δικό σου δωμάτιο και πήρα μια κουβέρτα και έριξα στην πλάτη μου, γιατί κρύωσα. Ψάχνοντας στο ντουλάπι, για κάποια ζακέτα, είδα δυο τετράδια παλιά δικά μου, από τότε που ήμουν μαθήτρια. Θέλω πολύ να τα ξεφυλλίσω και να διαβάσω, τι έγραφα κάποτε.
Θέλεις να θυμηθούμε μαζί τα παλιά; Είναι δύο τετράδια. Στο ένα γράφω απ' έξω στην ετικέτα του: «Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς, στο θολό της μνήμης λιμάνι» και στο άλλο γράφω: "Ποιηματική ανθολογία". Υπάρχουν χύμα και κάποιες σελίδες κομμένες από κάποια άλλα τετράδια.
Θυμάσαι αλήθεια πότε τα έγραφα;
Πριν αποχτήσουμε το ράδιο και την τηλεόραση, ενώ εσύ κοιμόσουν κουρασμένη απ' την δουλειά, εγώ αφού τελείωνα τα μαθήματά μου, έγραφα. Βιβλία εξωσχολικά δεν είχα, αλλά και να είχα, ίσως να μην τα διάβαζα, γιατί εγώ είχα πάντα την ανάγκη να γράψω, να ξεσπάσω, να μιλήσω με κάποιον, έστω και με ένα βουβό χαρτί. Ούτε αργότερα που μου δόθηκε η ευκαιρία ν' αγοράσω βιβλία ή βρέθηκαν με κάποιο τρόπο στα χέρια μου, διάβασα ποτέ.
Ντρέπομαι που το λέω. Όμως δεν ξέρω γιατί, αλλά νιώθω ότι είναι χάσιμο χρόνου. Νομίζω ότι δεν θα προλάβω να γράψω αυτά που εγώ σκέφτομαι. Εγωισμός; Ίσως. Μπορεί και προαίσθημα. Μπορεί......να φύγω, πριν προλάβω να γράψω ακόμη και το δικό σου βιβλίο.
Πήγαινα στο Γυμνάσιο, όταν είχα γράψει στο τετράδιο «Για εμπόδιο κάθε λησμονιάς στο θολό της μνήμης λιμάνι».Θα σου γράψω κάτι, για να δεις πόση αδυναμία σου είχα από πάντα και πόσο με πλήγωνε η συμπεριφορά του κόσμου.

12/4/78 ΘΑ ΄ΘΕΛΑ.....να.....
Θά ΄θελα να μην ήμουν αυτή που είμαι.
Θα 'θελα να ήμουν μια άλλη. Ένα κορίτσι σαν τ' άλλα. Τα πλούσια!
Αν ήμουν πλούσια, πόσα πράγματα θ' άλλαζα, πόσα όνειρα, θα πραγματοποιούσα!
Αν ήμουν πλούσια, θα ήμουν κι εγώ ευτυχισμένη.
Θα έκανα ευτυχισμένους και τους άλλους.
Θα τάιζα τον πεινασμένο.
Θα πότιζα τον διψασμένο.
Θα έφερνα στον κόσμο την ειρήνη, την αγάπη.
Θα έδινα την χαρά, την ελπίδα, την υγεία που τόσο ανάγκη την έχουμε όλοι μας.
Θα έκανα τον κόσμο γύρω μου να μ' αγαπάει και να με θαυμάζει....
Να μην είμαι μια ασήμαντη......
Θά 'θελα να ήμουν δυνατή, για να μπορέσω να τα κάνω όλα αυτά......
Θά 'θελα να νικήσω τον χρόνο. Να τον σταματήσω εκεί που είναι.
Να διορθώσω το χθες. Να ζήσω το σήμερα. Να προλάβω το αύριο.
Θα 'θελα να διώξω την φτώχεια, την πίκρα και τον πόνο. Απ' όλο τον κόσμο.
Θα 'θελα να ζούσα κάπου αλλού. Μακριά από κακία και συμφέρον.
Θα 'θελα να 'χω για πάντα κοντά μου, την μοναδική μου αγάπη..... την μανούλα μου!Την αληθινή, ακριβή μου αγάπη!
Θα 'θελα να μην πάθει ποτέ, κάτι κακό. Θα ήθελα να σβήσω από πάνω της το χρόνο και να διώξω όλα τα ψυχικά της τραύματα. Θα 'θελα μια καλύτερη τύχη γι' αυτήν. Θα 'θελα να ζήσει έστω και αργά, όσα της αξίζουν.
Την θέλω κοντά μου. Για πάντα! Έχω την ανάγκη της κι' αυτή την δική μου. Να με συμβουλεύει, να με μαλώνει, να με φροντίζει, να μ' αγαπά!........
Αν μου φύγει ποτέ, αν μου την πάρουν, δεν θα ζήσω. Μα.... δεν θα αφήσω να μου την πάρει, κανείς! ΚΑΝΕΙΣ! Είναι δική μου. Μόνο δική μου.
Μ' αγαπά και δεν θα φύγει. Ποτέ! Π.Ο.Τ.Ε.... μα.... ΠΟΤΕ! Αν φύγει, θα φύγω κι εγώ μαζί της. Μόνη της δεν θα την αφήσω. Μόνη μου δεν θα μ' αφήσει. Είμαστε κι οι δυο μας, ΕΝΑ! Γι αυτό λοιπόν, μαζί, μαζί......ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ!

Ελπίζω.......
Ελπίζω, σ' ένα καλύτερο αύριο.
Σ' ένα ευτυχισμένο μέλλον.