Θάνος Νικολάου

Κυριακή 9 Ιουλίου 2006

Ήμουν στο Κτελ. Έφευγα από Αθήνα απ΄το κορίτσι μου και ήμουν μελαγχολική. Έκανα το τελευταίο μου τσιγάρο πριν την αναχώρηση του λεωφορείου, όταν είδα έναν κύριο γκριζομάλλη να προχωράει προς το μέρος μου πουλώντας cd. Απέφυγα την ματιά μου σε κείνον, γιατί σκέφτηκα το γνωστό:
"Η πειρατία σκοτώνει την μουσική",
όταν τον άκουσα να λέει σε μια διπλανή μου κυρία:
"Αυτός που βλέπετε στο cd eίμαι εγώ!"
Πάγωσα. Μου θύμησε εμένα που έλεγα:
"Αυτό το βιβλίο είναι δικό μου!"
Από εκείνη τη στιγμή και μετά δεν πήρα τη ματιά μου από πάνω του. Τον κοίταζα τόσο έντονα και συμπονετικά που εκείνος το πρόσεξε και ερχόταν προς το μέρος μου. Για μια στιγμή έχασα τη γη κάτω απ΄τα πόδια μου. Ήθελα να πάρω, αν γινόταν και περισσότερα από ένα, μα ήξερα πως τα λεφτά μου τα είχα τελειώσει όλα!
Πάντα αυτό κάνω όταν πάω στην Αθήνα. Όσα και να πάρω μαζί μου. Χαλάω και τα φανερά, χαλάω και τα κρυμμένα κι όσα περισσέψουν τ΄αφήνω στο παιδί. Κρατάω μόνο για το εισιτήριό μου και για κανένα αναψυκτικό στον Λεβέντη.
(Να μην της γεμίσω το ψυγείο; Να μην την πάω βόλτα στα μαγαζιά να πάρει το φουστανάκι που φλερτάρει εδώ και καιρό; Να μην πάρουμε και σορτσάκι και παντελόνι; Να μην πάρουμε και κανένα καλλυντικό; Να μην πάρουμε και βιβλία; Λίγο ποίηση, ένα μυθιστόρημα; Στην Πρωτοπορία είχε και πολλές προσφορές. Εκεί στο υπόγειο βρήκαμε και το βιβλίο μου. Χάρηκα πολύ!)
Ενώ ο τραγουδιστής λοιπόν ερχόταν προς το μέρος μου, εγώ υπολόγιζα πόσα μπορεί να έχει το πορτοφόλι μου, για να μην εκτεθώ. Δεν ήθελα να του πω: "Δεν μ΄ενδειαφέρει!", όπως του είπαν οι άλλοι. Το έχω νιώσει στο πετσί μου κι εγώ, δεν θα το έλεγα με τίποτα σ΄αυτόν τον άνθρωπο. Ήταν μάλιστα και τραγουδιστής!
Πλανώδιους συγγραφείς ξέρω. Ζωγράφους ξέρω. Τραγουδιστή όμως, πρώτη φορά στη ζωή μου είδα να πουλάει μόνος του το cd του! Πρέπει να έχει πολύ μεράκι. Ότι τραγούδια κι αν έλεγε θα το έπαιρνα. Μόνο και μόνο για να του δώσω λίγη χαρά και να του δείξω πόσο τον νιώθω!Τα λεφτά μου όμως έφταναν;Όλες αυτές οι σκέψεις πέρασαν απ΄το μυαλό μου, μέχρι να κάνει αυτά τα δυο βήματα και να βρεθεί κοντά μου, δείχνοντάς το:
"Θα πάρετε κυρία μου ένα cd; Τραγουδάω εγώ. Θάνο Νικολάου με λένε..."
" Πόσο το πουλάτε κύριε Νικολάου;"τον ρώτησα χαμογελώντας και παρακαλώντας από μέσα μου να μην είναι ακριβός.
"10Ευρώ..."
"Και βέβαια θα το πάρω!" είπα ψάχνοντας το πορτοφόλι μου και παίζοντας κορώνα γράμματα την τύχη μου, για το ρεζιλίκι που θα πάθαινα. Είχα υπολογίσει ότι 5 θα είχα σίγουρα κι επειδή πάντα ρίχνω χύμα κέρματα στην τσάντα, κάτι θα έβρισκα κι εκεί!Ανοίγοντας το πορτοφόλι, ανάσανα! Δύο πεντάευρα πράσινα ήταν εκεί και περίμεναν τον τραγουδιστή! Χάρηκα τόσο πολύ!
Ενώ τον πλήρωνα και εκείνος μου το έδινε, μου εξηγούσε πως στα μαγαζιά θα το βρω 15 Ευρώ κι ότι είμαι κερδισμένη!
"20 έπρεπε να το πουλάτε κύριε Νικολάου εσείς, που μας κάνετε την τιμή και σας γνωρίζουμε κιόλας!" αλλά...., ήθελα να συμπληρώσω, αλλά λυπάμαι που δεν έχω άλλα λεφτά μαζί μου. Δεν του το είπα όμως.
Εκείνος μου έδειχνε πια τραγούδια λέει, αλλά εμένα δεν μ΄ένοιαζε αυτό. Άλλα με ένοιαζαν κι αυτά ήθελα να μάθω. Μου είπε πως μόνος του τα πληρώνει όλα, ότι είναι γνήσια cd , ότι δεν υπάρχει κέρδος κ.λ.π κ.λπ.
Του είπα και για μένα, για τα βιβλία μου που δεν το άντεχα, τότε! Μου είπε ότι έχει δει κι εκείνος συγγραφείς να πουλάνε μόνοι τους τα βιβλία τους και ζωγράφους. Για τραγουδιστές δεν μου είπε. Ούτε εγώ τον ρώτησα.Τον χαιρέτησα και μπήκα στο λεωφορείο. Δεν είδα αν πούλησε εκείνη την μέρα. Μακάρι το cd του, την φωνή του και το μεράκι του να το αναγνωρίσει όλος ο κόσμος κι αυτός ο τραγουδιστής να μη βγει ξανά στους δρόμους. Αλλού είναι η θέση του!
Δυο μέρες τώρα, αν και ήθελα να γράψω γι΄αυτόν μόλις ήρθα, δεν μπόρεσα ν΄ακούσω τα τραγούδια. Απόψε ήταν η κατάλληλη στιγμή κι απ΄την ώρα που άρχισα να σας γράφω για κείνον, το cd του έχει παίξει ήδη μια φορά ολόκληρο και θέλοντας να τ΄ακούσω ξανά, πάτησα ένα κουμπί (χωρίς να ξέρω τι δουλειά κάνει) κι ακούω συνέχεια το πρώτο. Η φωνή του είναι πολύ ζεστή, σωστή και μελαγχολική, όπως και τα τραγούδια που διάλεξε γι΄αυτό το cd.
"Μη μου λέτε πια να κάνω υπομονή, έχω πυρκαγιά απόψε στην ψυχή. Φέρ΄τε μου να πιω, να πιω να ζαλιστώ....." του Μανώλη Αγγελόπουλου.
Μ΄αρέσει αυτό το τυχαίο. Δεν σηκώνομαι απ΄τον υπολογιστή να το ξεκολλήσω, πριν τελειώσω το post μου για κείνον. Το παίρνω συμβολικά. Είναι σαν να απαιτεί το κείμενο αυτόν τον επίλογο.
Ως πότε άνθρωποι με μεράκι, με ταλέντο και υπομονή θα είναι στο περιθώριο;