....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007

Αντίο στον Δημήτρη

4/7/98 Σάββατο βράδυ ώρα μία και.......
Ο Δημήτρης ο συνάδελφος Έφυγε τ΄απόγευμα.
Απόψε δεν τον βγάζω απ΄το μυαλό μου κι αυτόν και την οικογένειά του. Τους νιώθω όλους σαν να τους βλέπω μπροστά μου. Ακόμη και τον Δημήτρη.
Θέλει να φωνάξει:"Μην κλαίτε! Μη στεναχωριέστε!", μα δε μπορεί. Η μάλλον το φωνάζει, αλλά δεν τον ακούει κανείς.
Ο Δημήτρης ζει και το ξέρω! Ζει όπως και η Μάννα!

Ο ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Δημήτρη, βρήκα τη δύναμη και ήρθα να σε χαιρετήσω. Ήρθα να σου πω κι εγώ με τον τρόπο μου, το δικό μου "Αντίο". Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου και τα κατάφερα. Τα κατάφερα γιατί η ξαφνική σου φυγή ήταν πιο δυνατή απ΄τη δική μου δειλία. Δυο μέρες τώρα, δεν μπορώ να το πιστέψω. Δε μπορεί είπα. Δε φεύγουν έτσι τα παλικάρια. Δε φεύγουν έτσι εύκολα οι σύζυγοι, οι πατεράδες, τα αδέλφια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι. Χαιρετούν πρώτα. Προετοιμάζουν. Προειδοποιούν.
Ξέρω Δημήτρη. Εσύ μας χαιρέτησες και μας χαιρέτησες με πολύ παράπονο. Εμείς δεν το καταλάβαμε. Εμείς δεν προλάβαμε να καταλάβουμε πόσο εύκολα φεύγουν τα παλικάρια, οι φίλοι, οι συνάδελφοι.
Δημήτρη, δεν σε κατηγορώ. Ξέρω καλά, τόσο εγώ, όσο όλοι που ήρθαμε κοντά σου αυτή τη στιγμή να σε χαιρετήσουμε, ότι δεν το ήθελες. Κανείς δεν θέλει να φύγει απ΄αυτή τη ζωή. Κανείς δε θέλει ν΄αφήσει πίσω του πολυαγαπημένα πρόσωπα. Κανείς. Ούτε κι εσύ. Γι΄αυτό πάλεψες μέχρι χθες. Περίμενες όπως περιμέναμε όλοι μας, ότι θα νικήσεις αυτόν τον μεγάλο εχθρό, τον θάνατο! Περιμέναμε όλοι ένα θαύμα. Να ζήσεις! Τι άλλο;
Μα νομίζεις Δημήτρη μου πως όλοι εμείς που είμαστε κοντά σου αυτή τη στιγμή, νιώθουμε ότι ζούμε; Έχει καταλάβει νομίζεις κανείς από μας, τι είναι πραγματικά ζωή και ποιος ο σκοπός της; Ζούμε ίσως από μια συνήθεια και όλοι θρηνούμε και φοβόμαστε τον θάνατο κι ας μη ξέρουμε τίποτα γι΄αυτόν. Εσύ τώρα ξέρεις. Αργά ή γρήγορα θα το μάθει ο καθένας από μας.
Ένα ποίημα λέει:
"Μήπως η αλήθεια είναι στο θάνατο κι η ζωή μας κρύβει την πλάνη;
Ότι λέμε πως ζει, μήπως πέθανε κι είν΄αθάνατο, ότι έχει πεθάνει;"
Όχι Δημήτρη! Εσύ δεν πέθανες! Πετάς ψηλά μαζί με τους αγγέλους, αλλά βλέποντας όλους εμάς να κλαίμε και να θρηνούμε τον άδικο χαμό σου, ενώ πετάς, γυρίζεις και κοιτάζεις κάτω και λυπημένος κλαις κι εσύ. Γι΄αυτό βρήκα τη δύναμη και ήρθα.
Ήρθα για να σου ευχηθώ μαζί με τους άλλους "Καλό ταξίδι". Ήρθα πρώτα απ΄όλα ως Άνθρωπος, όπως όλοι μας, μετά ήρθα ως φίλη που σε γνώρισα μέσα απ΄την ομάδα του Ρήγα και απ΄την φιλία σας με τον άντρα μου και τέλος ήρθα ως συνάδελφος.
Ναι, Δημήτρη! Ήρθα να σου πω ένα ειλικρινές Αντίο, σ΄αυτό το μακρινό ταξίδι. Είμαι τυχερή που πρόλαβα να σε γνωρίσω, πρώτα ως Άνθρωπο, γιατί ως συνάδελφοι χαθήκαμε μέσα στις αρρωστημένες καταστάσεις και στα προβλήματα της δουλειάς μας. Ξέρω ότι μεσ΄τη δουλειά πληγώθηκες πολλές φορές και κουβαλάς μαζί σου μεγάλη πίκρα. Ήρθα λοιπόν να σου ζητήσω να τα ξεχάσεις όλα. Όχι για τους άλλους, αλλά για σένα!
Έτσι, με λιγότερο φορτίο, θα μπορέσεις να πετάξεις πιο ψηλά και να φτάσεις εκεί που σου αξίζει. Θα θυμάσαι βέβαια πως τα λάθη είναι για τους ανθρώπους. Γι΄ αυτό σε παρακαλώ εγώ, συγχώρησε όσους σε πίκραναν και να είσαι σίγουρος, πως έχουν μετανιώσει ειλικρινά γι΄ αυτό. Όλοι μετανιώνουν για τα λάθη τους κι ας μη βρίσκουν τη δύναμη ποτέ να το πουν.(Αν και έμαθα απ΄τους δικούς σου νωρίτερα, ότι πριν φύγεις, είπες ότι αγαπάς όλον τον κόσμο!)
Κι εμένα συγχώρησε με σε παρακαλώ, που παίρνω το θάρρος και σου μιλάω αυτή τη στιγμή. Νομίζω όμως, πως κάποιος πρέπει να σου μιλήσει και οι άλλοι, οι δικοί σου άνθρωποι, αυτή τη στιγμή δεν το μπορούν. Μη νομίσεις ότι για μένα είναι εύκολο. Πίστεψέ με, πίεσα πολύ τον εαυτό μου, για να τα καταφέρω να έρθω. Δεν αντέχω να χαιρετώ ανθρώπους σε τέτοια ταξίδια. Θέλω να τους θυμάμαι αλλιώς και να έχω την ελπίδα ότι θα τους ξαναδώ.
Ως άνθρωπος θέλω να σου πω, μην κλαις και μη γυρίζεις πίσω. Συνέχιζε να πετάς με τους αγγέλους, αφού έτσι έπρεπε. Για κει σε προόριζε ο Θεός και σε ήθελε νέο! Παλικάρι! Έτσι όπως ήσουνα! 40 χρονών παλικάρι! Δυο μέτρα μπόι, άντρας!Για να μπορείς να κουμαντάρεις τη στρατιά των αγγέλων που θα προστατεύει τα αγαπημένα σου πρόσωπα. Τα παιδιά σου, τη γυναίκα σου, όποιους αγαπούσες και πάντα θ΄αγαπάς.
Όχι Δημήτρη. Μην κλαις. Να, κοίτα! Ούτε εμείς κλαίμε!Γι΄ αυτό το ταξίδι δεν είχες δηλώσει εσύ συμμετοχή. Κάποιο λάθος έγινε που δεν σβήνεται, δεν διορθώνεται με μπλάνκο. Ο νόμος λέει απαγορεύονται οι διορθώσεις στα θεωρημένα βιβλία της εφορίας. Και το δικό σου βιβλίο, το βιβλίο της ζωής σου ήταν θεωρημένο μέχρι τη σελίδα 40 προς 41, όχι όμως απ΄την εφορία, αλλά από έναν άλλο Ανώτερο που κανείς δεν μπορεί να τα βάλλει μαζί του.
Αν και πάλι μπορεί να μην ήταν λάθος. Μπορεί έτσι να έπρεπε να γίνει. Μπορεί να είσαι κι εσύ ένα παιδί του Θεού που σε ήθελε γρήγορα κοντά του. Μπορεί να σ΄αγαπούσε πολύ, όπως τον Χριστό. Μήπως και η δική σου φτωχή, τίμια και ταπεινή ζωή, δεν έμοιαζε με την δική του;Γι΄αυτό σου λέω. Μην κλαις πια. Μη νομίζεις πως θα σε ξεχάσουμε, τόσο εμείς οι φίλοι και συνάδελφοι και πολύ περισσότερο η οικογένειά σου.
Μόνο σε παρακαλώ, τώρα που απέκτησες κάτι θεϊκό, κάτι που εμείς δεν έχουμε, βοήθησε όσο μπορείς να ναρκωθεί αυτός ο πόνος. Κάνε τα μάτια των παιδιών σου να μην κλαίνε, την καρδιά τους να μη πονάει, την απουσία σου, να μη τη νιώσουν. Κοίμισέ τους με ένα παραμύθι, με μια ιστορία.
Θυμάμαι που μου έλεγες, ότι τους διάβαζες το "ένα παιδί μετράει τα άστρα" και άλλα βιβλία για να κοιμηθούν. Πες τους τώρα τη δική σου ιστορία, για τα όνειρα που δεν πρόλαβες να πραγματοποιήσεις, πες , όχι μόνο σ΄αυτά, αλλά σε όλα τα αγαπημένα σου πρόσωπα, πες τους, πως δεν Έφυγες. Είσαι εδώ! Μαζί τους! Και τώρα κοιμάσαι γιατί κουράστηκες. Τίποτ΄ άλλο!Πες τους την ιστορία σου Δημήτρη, γιατί εγώ δεν τη ξέρω όλη και δεν το μπορώ.
Μόνο μη ξεχάσεις να τους πεις, πως το δικό σου αστέρι, θα είναι πάντα ψηλά στον ουρανό και θα φέγγει γι΄ αυτούς πάντα! Πες τους το!
Νιώθω πως σε κούρασα. Νιώθω καλύτερα όμως που σου μίλησα. Τώρα μπορώ να σε χαιρετήσω και να σ΄ αφήσω να κοιμηθείς.
Και κάτι τελευταίο. Όταν φτάσεις στην κορυφή αυτού του ταξιδιού, κάπου εκεί στο πλήθος όλων αυτών των ανθρώπων που Έφυγαν απ΄αυτή τη ζωή, κάπου εκεί θα βρεις μια Μάννα, τη δική μου Μάννα. Πες της σε παρακαλώ εκ μέρους μου, ότι για μένα είναι ζωντανή, όπως ζωντανός θα μείνεις κι εσύ για τους δικούς σου ανθρώπους. Και να την προσέχεις! Όπως κι εγώ σου υπόσχομαι, ότι θα προσέχω όσο μπορώ την οικογένειά σου.
Και τώρα κοίτα μας! Μη βιάζεσαι να κοιμηθείς βαριά. Όλοι θα σηκωθούμε, σαν ένας άνθρωπος, να σε χειροκροτήσουμε και να στήσουμε το χορό, ένα χορό αλλιώτικο απ΄τους άλλους, σαν τίποτα να μην έχει γίνει, σαν ο θάνατος να μην έχει περάσει από κοντά μας, σαν να βλέπουμε όλοι μαζί ένα όνειρο κακό, έναν εφιάλτη.
Αντίο Δημήτρη! Καλό σου ταξίδι! Θα είσαι πάντα μέσα σε όλα που γι΄αυτά έχεις λείψει και παραμέλησες την υγεία σου. Αυτά τα "όλα" θα σε κρατούν ζωντανό. Να το ξέρεις! Να το θυμάσαι!
Καλό σου ταξίδι παλικάρι, Άνθρωπε, φίλε και συνάδελφε!

Σημείωση:Εμείς όλοι ήρθαμε εδώ για να σε χαιρετήσουμε στο τελευταίο σου ταξίδι και να δώσουμε κουράγιο στην οικογένειά σου, όσο μπορούμε βέβαια. Καλό ταξίδι Δημήτρη και να θυμάσαι πως θα ζεις πάντα μέσα στις καρδιές των ανθρώπων που σ΄ αγάπησαν.
Αντίο Δημήτρη!
Καλό ταξίδι!
(Η σημ. γράφτηκε Εκεί και δεν είναι με ακρίβεια στα δικά μου αντίγραφα, γιατί τα δυο πρωτότυπα δεν τα έχω. Ένα πήρε ο Δημήτρης μαζί του και το άλλο το παρέδωσα στη Λένα, τη γυναίκα του για ενθύμιο. Εκείνη μου το ζήτησε για τα παιδιά της).

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας