Κρίση καθαριότητας

2 Οκτώβρη 2006

Καρδιά είναι αυτή και παθαίνει κρίσεις πότε πότε.....
Μια τέτοια μ΄έπιασε κι εμένα σήμερα και ήταν μια μεγάλη κρίση καθαριότητας.
Αυτή η καθαριότητα δεν αφορούσε κουβά και σφουγγαρίστρα, αλλά μεγάλες μαύρες σακούλες σκουπιδιών, και γέμισμα με ιδιαίτερα «σκουπίδια».
Μια ζωή μάζευα ενθύμια και αναμνήσεις, για να τα βλέπω στα γεράματα......
Ήταν τόσα πολλά όμως, που κόντεψαν να με πνίξουν.
Μεγάλο το αμόκ σήμερα. Και η κρίση. Σαν τρελλή!....
Πέταγα, πέταγα, πέταγα. Ν΄αναπνεύσει ο χώρος. Να πάρει θέση το παρόν και το μέλλον. Με κούρασε το παρελθόν. Να μπει καθαρός αέρας. Να μπει το γιν και το γιαν που λένε κι οι Κινέζοι. Να βγει αυτό το τσι και το τσα.....
Μάζευα, μάζευα σαν τους ρακοσυλλέκτες. Όλα τα μεγάλα γεγονότα που αφορούσαν την Ελλάδα, εδώ και μια 15ετία, που είμαι σ΄αυτό το σπίτι, είχαν αρχειοθετηθεί στις ντουλάπες, με όλους τους τίτλους στις εφημερίδες.
Χαρούμενα γεγονότα, δραματικά γεγονότα, ακόμα και τοπικές εφημερίδες που έγραφαν κριτικές για τα δικά μου βιβλία, τις πέταξα. Αφού είχα κρατήσει φωτοτυπία των σελίδων, ήθελα και ολόκληρες εφημερίδες, για να θυμάμαι τα γεγονότα εκείνης της ημέρας!
Βιβλία των παιδιών, από νήπια μέχρι και Λύκειο. Φροντιστήρια, Αγγλικά, Γαλλικά, ζωγραφικές τους. Τα κράταγα, τα κράταγα. Τόσα χρόνια!
Πέτα το , πέτα το, επ! Κράτο το!
Κράτα την ορθογραφία, τις εκθέσεις, τις ζωγραφικές. Κράτα και το Πρόχειρο. Κράτησα πάλι. Πολλά απ΄αυτά, θα τα βλέπουν τα παιδιά και θα συγκινούνται όταν περάσουν χρόνια. Εισιτήρια θεάτρων, λεωφορείων, πλοίων, για να θυμόμαστε.....
Δρόμοοοο! Μ΄έπνιξαν! Θέλω να αναπνεύσω! Αφού όλων μας οι ζωές είναι γραμμένες σε ημερολόγια, τι τις θες τις αποδείξεις κυρά μου; Πέτα και τίποτα!
Να πετάξω σήμερα που μ΄έπιασε, γιατί αύριο θα λυγίσω πάλι.
«Τα πάτε στο χωριό; Στο καινούργιο σπίτι;» ρώτησαν κάποιες γειτόνισσες.
«Όχι βέβαια! Στα σκουπίδια! Είναι παλιά βιβλία των παιδιών. Τα καλά θα πάνε για ανακύκλωση».
«Τόσα πολλά;»
«Τόσα ....... κι άλλα τόσα!»
Τι να τους πω; Ότι είχα 15 εφημερίδες που μιλάγανε για τον Στέλιο; Άλλες τόσες για την Αλίκη; Για τον Ανδρέα; Για τον Καραμανλή; Για τους Ολυμπιονίκες; Για την Νταιάνα; Για τους σεισμούς; Για τους καταποντισμούς;
Δεν μπορώ να καταλάβω, πως σκεφτόμουνα, ΤΟΤΕ. Λες και άμα ήθελα στοιχεία για κάποιο γεγονός ή κάποιον, δεν θα έβρισκα! Λες και είχα αναλάβει τα αρχεία των γεγονότων της Ελλάδος, του Βόλου, του χωριού μου, των γνωστών μου και των γραπτών τους, πέρα απ΄τα αρχεία της οικογένειας.
Πέτα, Κατερίνα, πέτα! Τώρα που σ΄έπιασε. Θέλεις 10 ζωές για να διαβάσεις όλο αυτό το υλικό. Άντε δύο μόνο, για να το ξεφυλλίσεις.
Με μάλωνε κάποτε μία φίλη.
«Γράφεις τόσα πολλά και τόσες λεπτομέρειες, ποιος θα κάτσει να τα διαβάσει; Σιγά μη τα νοιάξει τα παιδιά πότε περπάτησαν, πότε μάλωσαν, πότε αρρώστησαν και πότε έκλαψαν. Ούτε εσύ η ίδια δεν θα τα διαβάσεις. Αφού γράφεις συνέχεια καινούργια, πότε θα διαβάσεις τα παλιά;»
«Ναι, ρε μαμά! Καλά σου λέει. Εσύ έχεις 100 ημερολόγια! Άμα πεθάνεις, δεν θα ζούμε! Θα πρέπει μόνο να διαβάζουμε!» είχε συμπληρώσει ο Τάσος τότε και δίκιο είχε το παιδί.
Πέτα Κατερίνα και κοίτα μη μετανιώσεις μέχρι το πρωί. Περίμενε πρώτα να τα πάρουν και μετά, μετάνιωσε!
Και μετά.....κλάψε!
Μη σε δω τη νύχτα σαν το φάντασμα να τα κουβαλάς πάλι πάνω. Πρέπει ν΄αδειάσει ο τόπος. Οι ντουλάπες δεν χωράνε πια. Κατέλαβαν τις θέσεις τα χαρτιά και τα ρούχα χορεύουν γύρω γύρω. Σπίτι είναι εδώ, όχι βιβλιοθήκη.
Να πετάξω και τον πρώτο μου υπολογιστή; Που δούλευα το PW κι έκλαιγα με μαύρο δάκρυ, για την Φυγή της Μάννας; Όχι βέβαια! Άστον αυτόν!Τον δεύτερο; Άστον κι αυτόν!Τον πρώτο εκτυπωτή; Όχι! Τις διορθώσεις απ΄τα βιβλία σου; ΠΕΤΑ ΤΑ!
Τις δυο κοτσίδες της Λένας; ΟΧΙ!
Την κοτσιδούλα της Μάννας; ΠΟΤΕ!
Να πετάξω κι αυτή την κόκκινη κορδελίτσα που βρήκα; ΜΠΟΡΕΙΣ;
Α! ρε Μάννα, ακόμα και τώρα βρίσκω σημάδια σου....
Μέσα σ΄αυτή την κόκκινη διπλωμένη κορδελίτσα ήταν ένα λειωμένο κόκκινο μπαλόνι.
Μέσα στο λειωμένο κόκκινο μπαλόνι ήταν κρυμμένο ένα πεντακοσσάρικο, χιλιοδιπλωμένο!Γεια σου ρε Μάννα με τις κρυψώνες και τα πλούτη σου!
Γειά σου ρε Καπποδίστρια με την αξία σου!
(Το πέταμα συνεχίζεται....)