Το μελαγχολικό κορίτσι

Εκείνη την εποχή είχα γνωρίσει κι άλλο ένα κοριτσάκι. Με τους γονείς της ήμασταν γνωστοί. Κάποιες φορές ανταλλάξαμε και επισκέψεις. Έβλεπα όμως ότι το κορίτσι της ήταν πολύ μελαγχολικό και μου έκανε εντύπωση.

Προσπάθησα και το πλησίασα πολύ. Ενδειαφέρθηκα για το δωμάτιό της, το σχολείο της, τα χόμπυ της. Έτσι ανακάλυψα ότι στα 14 της έγραφε πολύ. Έγραφε δικές της ιστορίες. Ιστορίες που έπλαθε το μυαλό της, τότε. Έδειξα ενδειαφέρον γι' αυτές και εκείνη χάρηκε. Μου είπε να μην την μαρτυρήσω στους γονείς της και μου εμπιστεύτηκε μια πολυσέλιδη ιστορία της, να την διαβάσω στο σπίτι. Την άλλη μέρα θα της την επέστρεφα μέσα σε φάκελο, με ένα άλλο κορίτσι γειτονοπούλα μου, που πηγαίναν στο ίδιο Γυμνάσιο.

Τρόμαξα όταν διάβασα την ιστορία αυτού του κοριτσιού. Παντού υπήρχε θλίψη, απογοήτευση και φανερές τάσεις αυτοκτονίας. Το πρώτο που έπρεπε να κάνω ήταν να μιλήσω στους γονείς της, όμως γρήγορα κατάλαβα πως έτσι θα έχανα την εμπιστοσύνη της και δεν θα μπορούσα να την βοηθήσω, όπως θα έπρεπε.

Το σκεφτόμουν όλη νύχτα. Την άλλη μέρα της έστειλα ένα πολύ ζεστό, φιλικό γράμμα, λέγοντάς της πως έχει μεγάλο ταλέντο και πως θα της παραδώσω εγώ χέρι με χέρι το γραπτό της, μην χαθεί και διαβάσουν άλλοι τις ιδέες της. Όλη μέρα είχα αγωνία για την αντίδραση του κοριτσιού και για το τι έπρεπε να κάνω.

Όταν η γειτονοπούλα μου, μου έφερε τ΄απόγευμα το νέο της γραμματάκι, στον δικό μου φάκελο, γιατί το είχε γράψει στο σχολείο, χάρηκα πολύ. Το κορίτσι δεν μου είχε θυμώσει και είχε κολακευτεί απ΄τα λόγια μου.

Απ΄την επόμενη μέρα και για ένα χρόνο ανταλλάσαμε γράμματα κάθε μέρα, εκτός απ΄τις μέρες που τα σχολεία ήταν κλειστά. Η θεραπεία μου είχε πετύχει.Τώρα τα κείμενά της άρχισαν να είναι πιο αισιόδοξα και ελπιδοφόρα.

Ήταν μια μορφή ψυχοθεραπείας η φιλία μας. Οι γονείς της δεν έμαθαν ποτέ για κείνα τα γράμματα. Ούτε και το κείμενο εκείνο που με τρόμαξε μου ξαναζήτησε ποτέ η Ν. Έγραψε άλλα μετά. Αισιόδοξα. Δεν την ενδειέφερε αυτό.

Αργότερα με αφορμή την συγγραφή ερχόταν σπίτι μου και συζητούσαμε όλα τα προβλήματά της. Πιο αργότερα χαθήκαμε ελαφρώς. Δεν με χρειαζόταν πια. Την άφησα να πετάξει στον έρωτά της και στα όνειρά της, που ήταν να γίνει γιατρός.

'Οπου ανταμώνουμε τώρα τυχαία, μ΄αγκαλιάζει βουβά, αλλά πολύ σφιχτά. Όταν πήρε το πτυχίο της γιατρού και αρραβωνιάστηκε κιόλα, πετούσε στα ουράνια. Μ΄αγκάλιασε, με φίλησε με πολύ αγάπη και μου είπε ένα αόριστο "Ευχαριστώ!"Δεν ρώτησα τι εννοεί. Ήξερα ότι αυτό ανήκε στο παρελθόν και κατάλαβα ότι εκείνη δεν το είχε ξεχάσει.

Εγώ έκλαιγα απ΄την χαρά και την συγκίνηση που το μελαγχολικό μου κορίτσι ήταν ευτυχισμένο και μάλιστα γιατρός.
" Κοίτα να έρθεις εδώ στα μέρη μας. Αν αρρωστήσω δεν εμπιστεύομαι άλλον", της είπα αλλά εκείνη μου απάντησε:
"Δύσκολο αυτό. Ίσως όταν γεράσεις...." και γέλασε.

΄Εχω ένα χρόνο να την δω. Μαθαίνω τα νέα της απ' τους γονείς της, όταν τους βρω, γιατί και μ΄αυτούς χαθήκαμε. Ξέρω όμως πως εκείνο το μελαγχολικό και απογοητευμένο κοριτσάκι, σώζει ζωές σήμερα και ετοιμάζεται να ανοίξει το δικό της σπιτικό, που δεν θα έχει καμμία σχέση με εκείνο το καλυβάκι, που περιέγραφε στην δική της ιστορία.