Ουσία

Ουσία

Ουσία, άλλη λέξη. Από μέρες την έψαχνα για να γράψω ένα σύντομο ποστ στο μπλοκ, στο κυκλάμινο του βουνού (http://www.kyklaminovounou.blogspot.com/). Εκεί που νόμιζα πως την έπιασα και γι’ αυτήν μιλούσα στο κείμενο, τελειώνοντας, κάπου εκεί στον επίλογο, είδα πως η ουσία είχε φύγει κι ότι τους έγραψα ήταν ανεμομαζώματα. Ξέφυγα τελείως απ’ το θέμα. Το ίδιο παθαίνω και τώρα. Ανεμομαζώματα γράφω κι εδώ και λέω πως άρχισα ένα νέο βιβλίο και κάνω μια νέα αρχή με το τώρα και όχι αναμασώντας το χθες και σημεία γραπτά που σφράγισαν τη ζωή μου. Μου έλειπε απ’ το σεντούκι μου, απ’ τη δική μου γραπτή συλλογή αναμνήσεων το τώρα και αυτό θέλησα να καλύψω. Αυτό μου έδειξε η συνάντηση με την Ζέτα. Το τώρα αυτό μπορεί να ξεκίνησε πριν δυο χρόνια, μπορεί χθες, μπορεί κι απ’ τα σαράντα...
Το τώρα μ’ ανησυχεί, το τώρα αυτής της εποχής ψάχνεται μέσα μου. Επικρατέστερο να καθίσει σε κείνη τη μεγάλη την καρέκλα βλέπω τα πενήντα, με αρχή και με αφετηρία όμως τα 40. Εκεί ήταν που έγινε ο μεγάλος σεισμός. Εκεί ήταν που λύγισα πραγματικά, που τσάκισα, που με πήρε από κάτω.
Ήταν και στα 30. Δεν λέω. Εκεί που έφυγε η Μάννα και το κόκκινο τριαντάφυλλο βυθίστηκε στα μαύρα για πολλά πολλά χρόνια, σώμα και ψυχή. Εκεί που οι ρίζες ξεριζώθηκαν και γράφοντας και μιλώντας γι’ αυτήν βρήκα το λίπασμα να το ξεπεράσω και να πιαστώ σε νέα χώματα, να δέσω, να ριζώσω και να πιαστώ.
Για κείνο τι ξερίζωμα πένθησα, πόνεσα και έκλαψα πολύ. Έγραψα πολλά. Έγιναν και βιβλία. Λυτρώθηκα, άσχετα ακόμη αν προσπαθώ για ένα και μοναδικό βιβλίο. Εκείνο είχε και έχει στόχο και σκοπό. Κουράστηκα όμως να μιλώ μόνο γι’ αυτό. Πέρασαν 16 χρόνια από τότε και αν και το βιβλίο τώρα ακόμη κυκλοφορεί, εγώ έχω περάσει από πολλές άλλες στιγμές, εξίσου δύσκολες και έγιναν κι εκείνες επώδυνες λέξεις σε χιλιάδες γραμμές τετραδίων.
Η ζωή συνεχίζεται και είμαι στο τώρα. Και γι' αυτό θέλω να μιλήσω.
Κι αν η ουσία πάλι χάθηκε, μήπως τελικά η ουσία βρίσκεται σ’ αυτά τα ανεμομαζώματα που σκόρπια γράφω και σκέφτομαι;