Τρίχες

Πενήντα είσαι εσύ τώρα Κυριάκο μου και σε νιώθω ταραγμένο κι ας προσπαθείς να κρυφτείς. Κάτι ψάχνεις. Δεν ξέρω αν θα το βρεις. Θα το νιώσω κι αυτό πριν το πεις. Θα μυρίσει ο αέρας γύρω μου, σαν τη νέα σου κολόνια. Εγώ δεν την αλλάζω. Θα έχω την παλιά, εκείνη που ξέρεις, για να μη χάσεις το δρόμο και απομακρυνθείς. Εκείνη θα σε βοηθήσει να με βρεις, όσο μακριά κι αν έχεις πάει. Τα τριαντάφυλλα, ακόμη και αποξηραμένα, μυρίζουν. Ποτέ δεν είναι άχρηστα.
«Ο πενηντάρης είναι ο άντρας της εποχής», τώρα μόλις το θυμήθηκα, μα μου ξεφεύγουν τα λόγια αυτή τη στιγμή.
Πως νιώθεις πενηντάρη μου, γιατί δε μου λες; Γιατί μ’ αφήνεις τώρα να προσπαθώ να θυμηθώ τα λόγια του στιχουργού κι αν άδικα προσπαθώ κι εσύ αισθάνεσαι αλλιώς; Και της Ρίτας δεν το θυμάμαι όλο, ούτε νομίζω πως με εκφράζουν όλα τα λόγια του στιχουργού, γι’ αυτό μιλάω με δικά μου λόγια. Γι’ αυτό τραγουδάω γραπτώς για το μούσι σου.
Η Ρίτα ασχολήθηκε μ’ αυτό; Το έκοψαν κι άλλοι άντρες ή μόνο εσύ; Κι αν το έκοψαν οι γυναίκες ασχολήθηκαν μ’ αυτό όπως εγώ ή δεν τους ένοιαξε;
Κι εγώ πάλι, σοβαρός άνθρωπος, πως κόλλησα σ’ αυτό;
Πως μπλέχτηκα με τρίχες και έχασα την ουσία;