Ακόμα στην αρχή!

«Το βιβλίο σου θα το πάρω μαζί μου, θέλεις δε θέλεις!» μου είπε η Ζέτα λίγο πριν φύγει.
«Δεν το τελείωσα κι έχω πολλή αγωνία να το τελειώσω. Αν και έμαθα προφορικά το τώρα σου, θέλω να μάθω για το χθες. Και να στρωθείς να γράψεις γρήγορα νέο, γιατί έχω αγωνία για λεπτομέρειες».
«Γι’ αυτό ήρθα στο χωριό Ζέτα μου, τώρα. Για να γράψω. Με τριγυρίζει εδώ και καιρό αυτή η ανάγκη και το δούλευα με το μυαλό πολύ. Δεν έβρισκα την άκρη απ’ το κουβάρι για να κάνω την αρχή και δεν ήξερα ποιο χρώμα να ξετυλίξω. Εσύ μου τα ξεμπέρδεψες όλα. Εσύ θα είσαι ο πρόλογός μου, η αρχή μου και όπου βγει» της είπα.
Ας γίνουν όλα μαλλιά κουβάρι, ας μπερδευτούν τα χρώματα όλα μαζί κι ας γίνουν ροζ, όπως λέει και ένα πολύ ωραίο τραγούδι, που τραγουδάει η κόρη μου τόσα υπέροχα και δακρύζω από χαρά και συγκίνηση τις λίγες ελάχιστες φορές που ήμουνα εκεί και μπόρεσα να την ακούσω.
Ροζ λοιπόν και τώρα που τα σκέφτομαι, βλέπω πως παραπάνω, μιλώντας για τον Κυριάκο, μου βγήκαν κάποιες ροζ λέξεις και έγιναν γραμμές. Παράξενο για μένα. Δε μου έχει ξανασυμβεί. Κοίτα να δεις τι μπορεί να βγάλει ένας άνθρωπος γράφοντας!
«Να το πάρεις Ζέτα μου! Κι αυτό και το άλλο, το «Στιγμές ζωής – Στιγμές ψυχής».
Μη σε ξεγελά που είναι μικρούλη. Έχει ψηλά γραμματάκια, ξέρεις τους λόγους και θα χρειαστείς περισσότερο χρόνο να το διαβάσεις. Αυτό μπορείς να το διαβάσεις σκόρπια, γιατί είναι ανεμομαζώματα από στιγμές».
Αυτά της είπα, ενώ σκεφτόμουν ότι το «Γράμμα στη μάννα…. με δύο ν» από τις εκδόσεις ΚΑΛΥΔΩΝ, ήταν το μόνο που είχα στο χωριό κι αυτό το είχα αγοράσει, κι άντε τώρα να ξαναβρώ σε βιβλιοπωλείο αφού ο εκδότης μου δεν έχει αντιπρόσωπο πωλήσεων. Αφού το ήθελε όμως, δεν μπορούσα να μη της το χαρίσω. Αν και οι πραγματικοί συγγραφείς θέλουν να πουλιούνται τα βιβλία τους, εγώ θέλω να διαβάζονται. Αυτό μου δίνει χαρά. Γιατί πολλά μπορεί να αγοραστούν και να μείνουν για χρόνια κλειστά εκεί στο ράφι. Κι εγώ έχω τέτοια και πρέπει να βιαστώ να τα διαβάσω, γιατί εγώ παίρνω ότι ξέρω πως θα μ’ αρέσει. Έχω δει το βιβλίο μου να διαβάζεται σε μια βδομάδα από 18 άτομα μιας οικογένειας και των στενών συγγενών τους. Από ένα βιβλίο. Μετά πήραν 20. Τα δύο για δώρο. Τα άλλα για ενθύμιο.
Έχω δει, μάλλον μου είπαν πως τρεις δασκάλες κι ένας δάσκαλος παρεξηγήθηκαν στα διαλλείματα μεταξύ τους, γιατί όλο και κάποιος άλλος το προλάβαινε, στο διάλλειμα.
Πολλά έχω δει και πολλά ακούσει. Κυρίως αυτοί που σε ξέρουν σε διαβάζουν από περιέργεια. Κάτι σαν κλειδαρότρυπα δηλαδή, για τον γείτονα. Όλοι το κάνουμε αυτό.
Άλλοι το λένε περιέργεια, άλλη αγάπη για την λογοτεχνία. Όπως και να το πεις, «χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, μόνο τρόπο να κοιτάνε. Τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα, όσο ζούμε και πονάμε».
Όχι, τίποτα δεν τέλειωσε. Ακόμα είμαστε στην αρχή, Ελπίδα.