....η στιγμή που ποτέ δεν πιάνεται!

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ

Κυριακή, Μαρτίου 18, 2007

Η φίλη μου η μπαλαρίνα

Ήμουν καινούργια στη γειτονιά. Κάποιο απόγευμα άκουσα θρήνο σε διπλανό σπίτι. Ενδιαφέρθηκα και έμαθα τι συμβαίνει. Ένας νέος κύριος πέθανε από καρκίνο και η κορούλα του τσίριζε και δεν μπορούσε να το δεχτεί. Ήταν αδύνατον να φορέσει μαύρα. Ήταν αδύνατον να δέσει με την όλη ατμόσφαιρα και το περιβάλλον εκείνης της μεγάλης βραδιάς.Ήταν σε κατάσταση σοκ. Μόνο με ηρεμιστική θα συνέρχονταν.

Την πλησίασα, της μίλησα, προσπάθησα να την ηρεμήσω. Φεύγοντας από κει την πήρα μαζί μου στο σπίτι μου. Όλη νύχτα της έλεγα ότι ο μπαμπάς της ζει σε άλλη μορφή και δικές μου εμπειρίες από χαμένα αγαπημένα πρόσωπα.

Το κορίτσι έμεινε να με κοιτάζει. Δεν έκλαιγε πια. Είχε ανάγκη να πιστέψει το παραμύθι ή την αλήθεια μου.

Η επόμενη μέρα ήταν πάλι δύσκολη για κείνη, ώσπου τ΄απόγευμα άκουσα πάλι φωνές και καυγάδες. Πήγα πάλι κοντά τους. Το κορίτσι ήθελε να πάει να χορέψει να την δει ο μπαμπάς της από κει ψηλά και να την καμαρώσει. Η μαμά της δεν την άφηνε. Το κορίτσι έκλαιγε, τσίριζε, χτυπιόταν. Η μαμά της σκεφτόταν τι θα έλεγε ο κόσμος.

Φυσικό για μένα να ανακατευτώ. Τώρα ήταν η σειρά της μαμάς. Πες πες, τα κατάφερα και το κορίτσι συμμετείχε κανονικά στην παράσταση της σχολής της, όπως όλα τα άλλα παιδιά που δεν είχαν πένθος.

Χόρευε ντυμένη στ΄άσπρα και πετούσε η σκέψη της σε κείνον. Κάθε κίνησή της ήταν για Κείνον. Θεατής της ήταν μόνο Εκείνος.

Από τότε αυτό το κορίτσι έγινε φίλη μου. Με έβλεπε σαν δεύτερη μαμά της. Πήρε το πτυχίο της στον κλασσικό χορό και ακόμη χορεύει και εμείς όλοι οι άλλοι την καμαρώνουμε.

Χόρεψε τόσες φορές. Ποτέ όμως, όπως ΤΟΤΕ!

ΤΙΤΛΟΙ

Συνολικές προβολές σελίδας